Τέμπη: Οργανωμένη προσπάθεια χειραγώγησης της κοινής γνώμης

Ο κύριος Δημήτρης Γαλλής είναι δικηγόρος και μέχρι πρόσφατα εκπροσωπούσε οικογένεια θυμάτων του δυστυχήματος των Τεμπών. Έχοντας πλήρη γνώση της δικογραφίας και αποδεσμευμένος πλέον από τις δεσμεύσεις που απέρρεαν από τον ρόλο του στη διαδικασία, μιλάει ανοικτά για την εκστρατεία παραπληροφόρησης. Μιλάει για τα πολιτικά κίνητρα των εμπλεκομένων, τους εμπειρογνώμονες, αλλά και τις ευθύνες των επίσημων φορέων, του ΤΕΕ, των δικηγορικών συλλόγων. 

Συνέντευξη στον Θανάση Μαυρίδη

Κύριε Γαλλή έχουμε διαβάσει τις απόψεις σας για τα Τέμπη, οι οποίες είναι κοντά σε αυτά που υποστήριζε από την αρχή η κυβέρνηση. Οπότε η καχυποψία είναι δεδομένη, τουλάχιστον από μία μερίδα του κοινού. Γιατί τώρα; Γιατί δεν είπατε νωρίτερα όλα αυτά που υποστηρίζετε σήμερα.

Δεν μπορούσα να μιλήσω δημοσίως νωρίτερα, διότι εκπροσωπούσα μια οικογένεια προς υποστήριξη κατηγορίας. Μετά τη διακοπή της συνεργασίας μας για τη συγκεκριμένη υπόθεση, αισθάνθηκα ελεύθερος να υπερασπιστώ τη Δικαιοσύνη και όλους τους συγγενείς, ενάντια στην παραπληροφόρηση που έβλεπα να εκτυλίσσεται επί διετία.

Κάποιος κακόπιστος θα σκεφτεί μήπως έχετε κάποια διαφορά με τους εντολείς σας. Να μας συγχωρέσετε, αλλά θέλω να αποσαφηνίσουμε πλήρως τα κίνητρά σας. Ακριβώς επειδή η υπόθεση είναι ιδιαίτερα σημαντική.

Εξακολουθώ να χειρίζομαι άλλες υποθέσεις των ιδίων εντολέων. Δεν με ενδιαφέρει τι θα πει ο οποιοσδήποτε. Με ενδιαφέρει ότι ουδείς μπορεί να διαψεύσει όσα είπα δημοσίως.

Να θυμηθούμε λίγο την κεντρική ιδέα όσων υποστηρίζετε

Η κύρια αιτία της φωτιάς ήταν η ανάφλεξη των ελαίων σιλικόνης τα οποία αποσυντέθηκαν, παράγοντας εύφλεκτες ύλες, συνεπεία του ηλεκτρικού τόξου (βραχυκύκλωμα) που προκλήθηκε από την ανύψωση, συνεπεία της σύγκρουσης, της μηχανής της επιβατικής και της επαφής της με ηλεκτρικό καλώδιο τάσης εικοσιπέντε χιλιάδων βολτ. Σε αυτό συμφωνούν το Γενικό Χημείο του Κράτους, η Πυροσβεστική, οι πραγματογνώμονες που διόρισε ο ανακριτής και πτυχιούχοι τεχνικοί σύμβουλοι που διόρισαν οικογένειες και η Ολομέλεια Δικηγορικών Συλλόγων. Δεν το αμφισβητεί ευθέως ούτε ο κ. Λακαφώσης. Το αμφισβητεί ο κ. Κοκοτσάκης. Αμφοτέρων τα επαγγελματικά και ακαδημαϊκά προσόντα είναι μειωμένα.

Αυτά τα γνωρίζετε μόνο εσείς ή όλοι όσοι έχουν δει την δικογραφία;

Αυτά τα γνωρίζουν όλοι όσοι έχουν δει τη δικογραφία και είμαι βέβαιος και δημοσιογράφοι που

Γιατί ψοφούν τα έρμα;

Ακούω πως με ενθουσιασμό προαναγγέλθηκαν διάφορες «κινήσεις» στον χώρο της Κεντροαριστεράς. Στις οποίες, λέει, κάποιο ρόλο θα παίξει και ο Τσίπρας.

Υποθέτω εκτός του Μαργαρίτη που είναι αναπόφευκτος παράγων κινητικότητας.

Ο ενθουσιασμός είναι κατανοητός διότι έως τώρα με τον ήλιο τα βγάζουν, με τον ήλιο τα βάζουν, και δυστυχώς τα έρμα κάτι έχουν και ψοφούν.

Καλοδεχούμενες λοιπόν οι κινήσεις. Αρκεί να μην κινηθούμε πολύ και βγάλουμε κανένα γοφό στο κούνημα.

Ωραίες δηλαδή οι διεργασίες, ωραίος και ο Τσίπρας, παρ’ όλο που δεν έχει καμία σχέση ο άνθρωπος με την Κεντροαριστερά, αλλά πολύ φοβούμαι μήπως πάει άλλη μια φορά στράφι το κούνημα αν οι ενδιαφερόμενοι δεν βρουν απάντηση στο βασικό ερώτημα. Γιατί άραγε ψοφούν τα έρμα;

Ψοφούν; Δεν υπάρχει αμφιβολία.

Τον Μάρτιο 2025, το ΠαΣοΚ έπεσε στο 10,1% στην πρόθεση ψήφου και στο 13,3% στην εκτίμηση, κάτω κι από τα ποσοστά των ευρωεκλογών (Metron Analysis, 20/3).

Τον Οκτώβριο 2024, μετά την επανεκλογή Ανδρουλάκη, είχε 15,5% στην πρόθεση ψήφου και 19,8% στην εκτίμηση. Σε έξι μήνες έχει χάσει το 1/3 της δημοσκοπικής δύναμής του.

Στην ίδια δημοσκόπηση (αλλά όλες τα ίδια λένε…) το άθροισμα ενός υποτιθέμενου «κεντροαριστερού χώρου» (ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Αριστερά, Κασσελάκης) υπολείπεται στην πρόθεση ψήφου ακόμη και μιας ΝΔ στα χειρότερά της (19,6% έναντι 20%).

Και η εξήγηση είναι απλή. Διότι τέτοια «Κεντροαριστερά» δεν υπάρχει.

Υπάρχουν κάποιοι σουλατσαδόροι από

Καψούρες

Να πω την αλήθεια, θα τραβούσα μεγάλο ζόρι. Σκέψου να σε σταματούν κάθε τρεις και λίγο οι περαστικοί στον δρόμο να σε ρωτούν «Νίκο, θα γυρίσει;».

Βέβαια δεν με λένε Νίκο. Ούτε έχω καμία «καψούρα» με την «επιστροφή Τσίπρα». Και μάλλον δεν συναντώ περαστικούς που κόπτονται για «χαρισματικούς ηγέτες» που είναι «παλιές καψούρες» (Ν. Μαραντζίδης, ΤVXS, 25/3).

Για την ακρίβεια δεν έχω συναντήσει κανέναν να αγωνιά. Ισως φταίνε οι δρόμοι. Ισως οι περαστικοί. Ισως οι καψούρες.

Να σκεφτείτε πως όταν ο Βενιζέλος είχε ξαποστείλει τον Βασιλέα Κωνσταντίνο, τον Στρατηλάτη και Κουμπάρο, οι κυρίες της καλής κοινωνίας δεν ρωτούσαν κανέναν Νίκο πότε θα γυρίσει αλλά φορούσαν το άρωμα «Je Reviens». Το πιάσατε το υπονοούμενο, υποθέτω.

Τώρα δεν μυρίζω πολλές παρφουμαρισμένες συριζαίες. Να υποθέσω λοιπόν ότι η καψούρα με τον «χαρισματικό» είναι μάλλον θεωρητικού χαρακτήρα.

Κανείς δεν καίγεται ιδιαίτερα, ούτε ξέρω σε ποιους λείπει, αλλά κουβέντα να γίνεται. Εδώ ο Φάμελλος θέλει να φτιάξει «κοινό ψηφοδέλτιο» με το ΠαΣοΚ και τους Χαρίτσηδες που έχουν τσακωθεί με τον Φάμελλο κι έφτιαξαν δικό τους κόμμα.

Ερώτηση. Και γιατί το ΠαΣοΚ να φτιάξει μαζί τους κοινό ψηφοδέλτιο, αν είναι να γυρίσει ο Τσίπρας που είναι «χαρισματικός» και θα σαρώσει από τα αποδυτήρια;

Ούτως ή άλλως Φάμελλος, Χαρίτσης, άντε και με τον Κασσελάκη, δεν πιάνουν ούτε 10% όλοι μαζί στις δημοσκοπήσεις.

Τι είναι ο κάβουρας, τι είναι το ζουμί του.

Εκτός αν το ΠαΣοΚ καψουρευτεί τον Φάμελλο ή ακόμη καλύτερα τον Τσίπρα που είναι και

Οι ΣΥΡΙΖΑίοι που όλοι αγαπήσαμε

Για να είμαι ειλικρινής, δεν με εξέπληξε η απόρριψη της πρότασης του Φάμελλου από τον Ανδρουλάκη για κοινή κάθοδο του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ και της Νέας Αριστεράς στις εκλογές. Το «να λείπει το βύσσινο» του Νίκου, ήταν η πιο λογική απάντηση που θα μπορούσε να δώσει. Αυτοί όμως που συνεχίζουν να με εκπλήσσουν είναι οι ΣΥΡΙΖΑίοι και οι πρώην ΣΥΡΙΖΑίοι. Με το απύθμενο θράσος τους. Με την αδιανόητη πολιτική μαγκιά που διακινούν. Με το πρωτοφανώς υπεροπτικό τους ύφος. Με το υψωμένο τους εισαγγελικό δακτυλάκι.

Ωραίοι τύποι αυτοί οι ΣΥΡΙΖΑίοι. Πρώτα έβγαλαν τους ΠΑΣΟΚους πουλημένους και προδότες. Τους κυνηγούσαν στους δρόμους και τους έσπαγαν τα κεφάλια. Μετά ρήμαξαν το κόμμα τους σε επίπεδο στελεχιακού δυναμικού, βουτώντας όλα τα στελέχη τους που ήταν μπόσικα ή μωροφιλόδοξα. Μετά προσπάθησαν να κλείσουν φυλακή όσους ΠΑΣΟΚους δεν τους είχαν προσκυνήσει. Και τώρα, μια πενταετία αργότερα που γύρισαν τούμπα τα πράγματα και ο ΣΥΡΙΖΑ ξέπεσε στο 5-6%, υψώνουν πάλι το δάκτυλο και τους λένε «είτε θα έρθετε να ενωθούμε, είτε βοηθάτε τον Μητσοτάκη».

Προσέξτε, δεν παρακαλούν, δεν εκλιπαρούν, δεν πάνε ταπεινά και

Εν απελπισία ο ΣΥΡΙΖΑ κρούει ξένες κλειστές θύρες

Παρήλθαν ανεπιστρεπτί οι καιροί της δόξας και της επιθετικής ριζοσπαστικότητας του ΣΥΡΙΖΑ. Η λάμψη των πλατειών και η εποχή του όξους κατά του ΠΑΣΟΚ, μεταβλήθηκαν σε ταπεινή παράκληση.  

Παραιτημένο πολιτικά και ψυχολογικά το μικρό κόμμα  της αντιπολίτευσης, προσέρχεται δια του προέδρου του Σωκράτη  Φάμελλου, σε αίτημα εκλογικής συνεργασίας προς τους «Γερμανοτσολιάδες», τους «προδότες», τους «Νενέκους» και τα άλλα εύηχα κι εύοσμα που εκτόξευαν κατά ΠΑΣΟΚ.

Ο πρόεδρος Φάμελλος δήλωσε στο dnews ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι έτοιμος να πάρει πρωτοβουλίες σε όλα τα επίπεδα και να προσέλθει στη συζήτηση συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ άμεσα, με πράξεις και χωρίς προϋποθέσεις (τόση απελπισία!). Με στόχο τη συγκρότηση ενός ψηφοδελτίου και ενός φορέα ο οποίος στις προσεχείς εκλογές θα νικήσει τον Μητσοτάκη.   

Έκανε έκκληση στον Ανδρουλάκη να απαντήσει θετικά στην πρόκληση της συνεννόησης των «προοδευτικών δυνάμεων», προκειμένου να δώσουν  προοπτική στην κοινωνία, να ρίξουν την κυβέρνηση και να νικήσουν τη Νέα Δημοκρατία.

Έκρουσε όμως  θύρες κλειστές. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ απάντησε αρνητικά, επιστρατεύοντας «τεχνικής» φύσεως προβλήματα στα οποία έχει δίκιο. Δεν απέρριψε, όμως, τον ΣΥΡΙΖΑ ως αλλότρια με το ΠΑΣΟΚ πολιτική δύναμη.

Εξηγούμε: Ο Ανδρουλάκης ισχυρίστηκε ότι

Ζωή, η …αμαζόνα της λαϊκής εκδίκησης!

Έξεστιν Ζωή ασχημονείν.

Η πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας κληθείσα επισήμως ως αρχηγός κόμματος στη Λάρισα, προκειμένου να τιμήσει με την παρουσία της την παρέλαση, διέπραξε διττή ασχημία.

Αφενός αρνήθηκε να δώσει το χέρι της (ημέρα εορτασμού της εθνικής μας ύπαρξης), στον εκπρόσωπο της κυβέρνησης, Χρήστο Κέλλα. Αφετέρου αρνήθηκε να παραμείνει στην εξέδρα των επισήμων (ενώ ως επίσημη εκλήθη και απεδέχθη την πρόσκληση). Έσπευσε να αναμιχθεί με τον λαό που παρακολουθούσε την παρέλαση, γιατί δήθεν η θέση της ήταν «με τον κόσμο».

Το περιστατικό θύμισε ανάλογη αντιθεσμική απρέπεια στο μνημόσυνο της σφαγής του Διστόμου το 2017. Είχε κληθεί από τον Δήμο να τιμήσει με την παρουσία της τη θρηνητική ημέρα, ως πρώην πρόεδρος της Βουλής και αρχηγός κόμματος, μετά εκπροσώπων και των υπολοίπων κομμάτων. Μεταξύ τους ο Μανόλης Γλέζος και ο Γερμανός πρέσβης.

Την ώρα της κατάθεσης στεφάνου στο μνημείο των σφαγιασθέντων, η Ζωή με ανίερη για την ημέρα συμπεριφορά, (ημέρα ιερού πόνου για τους κατοίκους), θέλησε να υποκαταστήσει τον δήμαρχο και το δημοτικό συμβούλιο.

Με κραυγάζουσες αντιρρήσεις εμπόδιζε τον Γερμανό πρέσβη (πρέσβη δημοκρατικής χώρας και καλεσμένο του δήμου) να

Πυξίδα

Να πω την αλήθεια, εντυπωσιάστηκα. Ο πρώην πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας συνέταξε ένα κείμενο 26 σελίδων με τίτλο «Νέα Εθνική Πυξίδα» που δόθηκε στη δημοσιότητα.

Συνοδεύεται μάλιστα και από «10 προτάσεις για την εξωτερική πολιτική».

Εντυπωσιάστηκα επίσης και με τον εαυτό μου που κάθισα και το διάβασα.

Οχι μόνο επειδή η «Νέα Εθνική Πυξίδα» προϋποθέτει την ύπαρξη κάποιας παλιάς. Αλλά επειδή αν η παλιά πυξίδα ήταν η εξωτερική πολιτική των κυβερνήσεων Τσίπρα που πήγε στον κουβά, τότε καλύτερα να αφήσουμε και τη νέα στην ησυχία της.

Μαθαίνουμε πάντως από τον πρώην πρωθυπουργό ότι η άποψη πως «ανήκουμε στη Δύση» είναι «παρωχημένη και λανθασμένη». Αν συμφωνήσουμε, θα είμαστε η πρώτη ευρωπαϊκή δημοκρατία στην παγκόσμια ιστορία που αναιρεί τον εαυτό της.

Είναι μια αναμφισβήτητη καινοτομία κυρίως στον τομέα της ναυσιπλοΐας.

Που μπορεί να συμβεί αφού (κατά τον πρώην πρωθυπουργό) «ανήκουμε και στη Δύση και στην Ανατολή και στον Βορρά και στον Νότο». Τουρλού.

Συνεπώς τι χρειάζεται η «νέα εθνική πυξίδα» αφού

Γιατί δεν μπορούν ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ

Με ρωτούν φίλοι, γιατί κατά τη γνώμη μου το ΠΑΣΟΚ δεν αλλάζει τακτική, ενώ βλέπει ότι όλη του η δραστηριότητα καταλήγει να ενδυναμώνει την Πλεύση της Ζωής. Το ίδιο μπορούν εύκολα να ερωτηθούν και οι ιθύνοντες του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς κι εκεί τα δημοσκοπικά ποσοστά φυτοζωούν. Η απάντηση είναι διαφορετική για το κάθε κόμμα, αν και εξίσου απλή και στις δύο περιπτώσεις. 
Στον ΣΥΡΙΖΑ ξέρουν να ασκούν μόνο αυτό το είδος της πολιτικής, είτε στην κυβέρνηση βρίσκονται, είτε στην αντιπολίτευση. Επιθετικότητα, εχθροπάθεια, τοξικότητα. Άρα θεωρούν ότι και σήμερα βαδίζουν σωστά. Απλώς η αποτυχία χρεώνεται στις «υπέρτερες δυνάμεις του εχθρού». Πρόκειται για συχνότατη καταφυγή των αριστερών κομμάτων όταν ηττώνται. Είτε κάποιος «αντικειμενικά ισχυρότερος» απ’ αυτούς εχθρός φταίει, είτε κάποιος εσωτερικός εχθρός που υπονομεύει ύπουλα την αποτελεσματική άσκηση μιας σωστής πολιτικής.
Στο ΠΑΣΟΚ το θέμα βρίσκεται αλλού. Ιδεολογικά, οι σοσιαλιστές και σοσιαλδημοκράτες δεν κατατρύχονταν από δήθεν ιστορικές νομοτέλειες και ηθικά πλεονεκτήματα που προεξοφλούν την ορθότητα της γραμμής τους. Στο ΠΑΣΟΚ καταλαβαίνουν ότι κάτι κάνουν στραβά, οπότε χρειάζεται να το διορθώσουν ή να το αλλάξουν. Απλώς δεν ξέρουν τι να αλλάξουν. Αν και αντιλαμβάνονται ότι

Καλώς το παλικάρι μας!

Όλα δείχνουν πως ο Αλέξης Τσίπρας επιστρέφει. Την επάνοδό του προανήγγειλε ένας από αυτούς που την προωθούν εναγωνίως. Τι λέει το σχέδιο; Θα καλέσει τα κόμματα της Αριστεράς -φυσικά πλην ΚΚΕ- να αυτοδιαλυθούν και στη συνέχεια να ιδρύσουν ένα καινούργιο κόμμα, του οποίου τα όργανα θα εκλεγούν από τους πολίτες;

Ας δούμε πρώτα-πρώτα σε ποιους απευθύνεται, ώστε στη συνέχεια να αξιολογήσουμε τη σχετική προσπάθεια.

Προφανώς, δεν απευθύνεται στο ΠΑΣΟΚ σε αυτή τη φάση. Το ιστορικό αυτό κόμμα δε διαλύεται για τα μάτια του Τσίπρα.

Εξίσου προφανώς αυτή η πρόταση δεν αφορά και τη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Το κόμμα της καλπάζει, δεν έχει κανένα λόγο να εμπλακεί σε τέτοια περιπέτεια. Άλλωστε στην Πλεύση Ελευθερίας είναι το απόλυτο αφεντικό, γιατί να μοιραστεί τίτλους με συντρόφους που δεν τους έχει σε καμιά εκτίμηση;

Τι μένουν; Ο ΣΥΡΙΖΑ, βουλευτής του οποίου είναι ο Τσίπρας, το κόμμα Κασσελάκη και κάτι ψιλά. Δηλαδή η Νέα Αριστερά και ο Βαρουφάκης. 

Αμφιβάλλω πολύ αν ο Στέφανος Κασσελάκης, μετά τα όσα υπέστη από τον Τσίπρα, θα καταδεχτεί καν να απαντήσει στην πρότασή του. Άλλωστε, όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως θα ξεπεράσει το 3% και θα είναι μέσα στην επόμενη Βουλή.

Ο Γιάνης Βαρουφάκης δεν έχει από το 2015 την καλύτερη γνώμη για τον Τσίπρα, Τσακαλώτο και όλη την παρέα του

Πανικός

Ο πανικός είναι κακός σύμβουλος στην πολιτική.

Είχε πάθει η κυβέρνηση πανικό με τα Τέμπη, έστω για ακατανόητους λόγους; Είχε πάθει. Κι έκανε τη μία ανοησία μετά την άλλη.

Μόλις στάνιαρε η κυβέρνηση με την ψήφο δυσπιστίας και τον ανασχηματισμό, μόλις ανέκτησε κάπως την αυτοκυριαρχία της, ο πανικός κατέλαβε την αντιπολίτευση.

Έφαγαν στον κεφάλι κι έναν Τριαντόπουλο, έπαθαν ντουβρουτσά.

Ανοήτως και αναιτίως. Είναι δυνατόν να πίστεψαν ότι θα κάθεται η κυβέρνηση με σταυρωμένα χέρια να τους ακούει; Ή ότι «θα σύρουν» τον Μητσοτάκη στην Προανακριτική;

Ούτε στις περιπέτειες του Σεβάχ του Θαλασσινού δεν συμβαίνουν αυτά.

Υποψιάζομαι όμως ότι ο πανικός τους δεν αφορά την κυβέρνηση. Αφορά την Κωνσταντοπούλου. Που βγήκε από πουθενά και τους τρώει το ψωμί.

Τι δηλώσεις, τι καταθέσεις, τι μηνύσεις, τι εξώδικα, τι φασαρία.

Μόνο που δεν φταίει η Κωνσταντοπούλου αν έχει μετατρέψει τη Βουλή σε δικαστική αίθουσα. Φταίνε τα κόμματα που τη σιγοντάρουν στη μετατροπή της Βουλής σε δικαστική αίθουσα.

Διότι η Κωνσταντοπούλου συμπεριφέρεται σαν αυτό που πάντα ήταν.

Δηλώνει πως η κυβέρνηση είναι «εγκληματική οργάνωση» και «δολοφόνοι» που συγκαλύπτουν ένα έγκλημα. Κι από κοντά ότι

Τα δύο είδη απόσυρσης. Του Βαγγέλη και του Αντώνη

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος συμβούλευσε (με αγάπη) τον Αντώνη Σαμαρά να αποσυρθεί από την ενεργό πολιτική, όπως έχε κάνει αυτός εδώ και χρόνια. Ο Αντώνης του απάντησε (κι αυτός με αγάπη) ότι παραμένει παρών όσο κι αν αυτό ενοχλεί κάποιους. Ένα περίεργο πράμα λοιπόν. Όσο οι πολιτικοί μας είναι στην ενεργό υπηρεσία και υποτίθεται ότι υπηρετούν τις δημοκρατίες και τις συναινέσεις, η τοξικότητα και η χολή ξεχειλίζουν απ’ όλους τους πόρους του κορμιού τους. Και μόλις γίνουν βετεράνοι, οπότε τα αισθήματα και η συμπεριφορά τους δεν επηρεάζουν κανέναν, γίνονται ξάφνου βαθιά αγαπησιάρηδες. Όλα ανάποδα τα κάνουν.

Επί της ουσίας τώρα. Όταν αυτοί οι δυο συνεργάστηκαν στην κυβέρνηση των κρίσιμων χρόνων 2012-2015, έσωσαν τη χώρα. Ο Αντώνης το ‘χε ξεκινήσει θεόστραβα με τα αντιμνημονιακά Ζάππεια, αλλά όταν βρέθηκε στη θέση ευθύνης έστριψε το τιμόνι σωστά. Ο Ευάγγελος το πήγε σωστά από την αρχή, αλλά η στάση του κατέστρεψε εκλογικά το κόμμα του. Όταν και οι δυο τους αποχώρησαν από την αρχηγία (ο Βενιζέλος μετά τις εκλογές του Γενάρη του 2015 και ο Σαμαράς του Σεπτέμβρη του 2015), ήταν τα δυο πολιτικά πρόσωπα με τη

Ανάρρωση

 

Τη συμπάθειά μας στον Καραμέρο μαζί με ευχές για ταχεία ανάρρωση. Η διάγνωση για «στραβολαιμίαση» είναι δυσάρεστη αλλά ευτυχώς θεραπεύεται.

Τι έπαθε ο δυστυχής; Ασ’ τα.

Εστριψε δεξιά και είδε τον Δοξιάδη που είχε κατηγορηθεί και αθωωθεί το 2013. Βγήκε από τα ρούχα του.

Εστριψε αριστερά και είδε τον Παππά που είχε κατηγορηθεί και καταδικαστεί ομόφωνα από το Ειδικό Δικαστήριο. Ξαναμπήκε στα ρούχα του για να μην κυκλοφορεί τσίτσιδος.

Εχουμε δηλαδή μια αθώωση που καθίσταται καταδίκη με απόφαση Καραμέρου και μια καταδίκη που καθίσταται αθώωση με απόφαση του ίδιου.

Αυτό ανησύχησε τους γιατρούς. Υποθέτω ότι θα ανησύχησε και τον Αρειο Πάγο διότι τους παίρνουν τη δουλειά.

Λογικό. Η «στραβολαιμίαση» είναι άτιμη αρρώστια που δεν σε αφήνει να στρίψεις να δεις τι γίνεται στην άλλη μεριά.

Το παθαίνουν μάλιστα και διάφοροι που φωνάζουν καθημερινά στην τηλεόραση, αλλά δεν μπορούμε να ξέρουμε μήπως εκεί την κόλλησε κι ο Καραμέρος.

Υποψιάζομαι απλώς μήπως δεν είναι δικό του το θέμα, αλλά

Γιατί η Ζωή «παίζει» μόνο Τέμπη

Αρέσει-δεν αρέσει, η Ζωή Κωνσταντοπούλου είναι ένα φαινόμενο στην πολιτική μας ζωή.
Καμώνεται πως ξεχνάει ότι είναι κόρη πρώην πολιτικού αρχηγού, πρώην πρόεδρος της Βουλής η ίδια και ηγετικό στέλεχος κάποτε κόμματος που κυβέρνησε τη χώρα, και παριστάνει (με διαφορετικό λουκ, ανάλογα με την περίσταση) την… αντισυστημική!
Η «Πλεύση Ελευθερίας», το στην ουσία… μονοπρόσωπο κόμμα του οποίου ηγείται, σαρώνει στις δημοσκοπήσεις (κάποιες τελευταίες τη φέρνουν ακόμη και δεύτερο κόμμα!), ανησυχεί το ΠΑΣΟΚ και τις διάσπαρτες αριστερές δυνάμεις-απομεινάρια του ΣΥΡΙΖΑ, σε πολλές περιστάσεις συμπεριφέρεται ως… αξιωματική αντιπολίτευση!
Όλα τούτα, κατορθώματα της Ζωής, όχι φυσικά του συλλογικά επεξεργασμένου… προγράμματος του κόμματός της. Η αρχηγός, με τη μόνιμη χαρακτηριστική οξύτητα και ένταση του ύφους και της φωνής θέτει θέματα, σπάνια συγκεκριμένα, ποτέ δεν προτείνει λύσεις, γενικώς αρέσκεται στη… βαβούρα και τις εντυπώσεις που έχουν απήχηση στο κοινό που αντιδρά στο «σύστημα», θέλει να «πέσουν όλα» και αδιαφορεί για τις μετέπειτα επιπτώσεις αυτής της «πολιτικής του μπάχαλου».
Τα Τέμπη, τα διαχειριστικά λάθη, οι ολιγωρίες και η σε πολλές περιπτώσεις βλακωδώς αμήχανη στάση της κυβέρνησης, ου μην αλλά και της αντιπολίτευσης, στο τεράστιο αυτό ζήτημα, αποτέλεσαν το… προνομιακό πεδίο εκμετάλλευσης και επικοινωνιακού ακτιβισμού της Ζωής. Και έπαιξε σωστά τον ρόλο της. Και ως πολιτικός αρχηγός και ως δικηγόρος οικογενειών θυμάτων του τραγικού δυστυχήματος, κατάλαβε εξ αρχής ότι

Γινάτι

Η είδηση έπεσε σαν βόμβα. Η Πλεύση Ελευθερίας δήλωσε πως «δεν νομιμοποιεί τον διορισμό του Τασούλα από τον κ. Μητσοτάκη» (13/1).

Υποθέτω πως η δήλωση δεσμεύει και την πρόεδρο και τον Διαμαντή και τους άλλους δυο, τρεις βουλευτές του κόμματος.

Συνεπώς η χώρα παραμένει ακέφαλη.

Υπάρχει βεβαίως μια λεπτομέρεια. Ο Τασούλας δεν διορίστηκε αλλά εκλέχθηκε κατά το Σύνταγμα σε τρεις ψηφοφορίες από τη Βουλή στην οποία μετείχαν και η πρόεδρος και οι υπόλοιποι.

Αλλά η πρόεδρος της Πλεύσης έχει ένα γινάτι με τον πρώην πρόεδρο της Βουλής. Την αντιμετώπιζε πάντα ως κουραστικό και θορυβώδες νούμερο.

Την καταλαβαίνω. Αλλά τι να κάνουμε; Τα έχουν αυτά η ζωή και η Ζωή.

Αντιθέτως η περίπτωση του Βελόπουλου είναι λιγότερο προσωπική. Ο άνθρωπος ενοχλήθηκε επειδή ο νέος Πρόεδρος είναι υπό «δικαστική διερεύνηση».

Είναι; Οχι. Και τι δεν κατάλαβε τότε ο Βελόπουλος; Τα όρια της επιστήμης.

Να του τα εξηγήσουμε. Αν κάποιος αρπαγμένος υποβάλλει μηνύσεις της επινόησής του κατά του Προέδρου της Δημοκρατίας, του προέδρου της Βουλής ή του αντιπροέδρου του Εδεσσαϊκού αυτό δεν καθιστά τους μηνυόμενους αντικείμενα «δικαστικής διερεύνησης».

Αντιθέτως μάλλον καθιστά τον μηνυτή περιστατικό που

Μας πήρανε το Μπούρτζι

Όσοι με διαβάζουν έχουν παρατηρήσει ότι με τον ΣΥΡΙΖΑ -ή με ό,τι έχει απομείνει από αυτόν- δεν ασχολούμαι. Ήταν μια μπόρα που κράτησε εννιά χρόνια, μια σταγόνα δηλαδή μέσα στον ιστορικό χρόνο. Τώρα οποιαδήποτε αναφορά στα πεπραγμένα των στελεχών του έχει νόημα μόνον αν γίνεται για λόγους σκωπτικούς. Διότι πώς να τους πάρεις στα σοβαρά όταν, μεταξύ των πολλών άλλων, έφτασαν στο σημείο να δηλώνουν πως η κυβέρνηση έβγαλε πωλητήριο στο …Μπούρτζι. Φυσικά, αυτό διαψεύστηκε πάραυτα καθώς το ιστορικό φρούριο ανήκει στην ΕΤΑΔ όπου βεβαίως το είχε εντάξει η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Το συμπέρασμα και από αυτή την ανοησία είναι πως αυτό το κόμμα δε βρίσκεται τυχαία μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και αναζητεί απεγνωσμένα κάποιον να το σώσει από την επικείμενη καταστροφή. Κάποιον να προτείνει στον ΣΥΡΙΖΑ εκλογική συνεργασία ώστε να συγκροτηθεί ένας πόλος για να αντιπαρατεθεί όχι απλώς στη Νέα Δημοκρατία, αλλά στη Νέα Δημοκρατία του Μητσοτάκη. Διότι πάντα είχε μεγάλη σημασία ποιος ήταν

Κενό

Τόσους μήνες αναρωτιόμουν πώς θα καλυφθεί στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο το κενό του αξεπέραστου διδύμου Παπαδημούλη και Κούλογλου που δεν εξελέγησαν με τον καθημαγμένο ΣΥΡΙΖΑ.

Αναρωτιόμουν δηλαδή ποιος θα μεταφέρει την εθνική μπουρδολογία στις Βρυξέλλες, ποιος θα κάνει «αντιπολίτευση εξωτερικού», ποιος θα λύνει κρίσιμα διεθνή προβλήματα στο παρολί.

Και φυσικά ποιος θα φοβερίζει την Αρτα από το Στρασβούργο με κανένα παραπολιτικό περί της ακατάβλητης αντιπολιτευτικής του δραστηριότητας.

«Στην Κομισιόν φέρνει το θέμα της τριχόπτωσης ο Μπάμπης».

Ευτυχώς διασώθηκε από τη σφαγή ο Αρβανίτης. Τώρα κυνηγάει τους υπόλοιπους στην Ευρωβουλή να συζητήσουν στην ολομέλεια για τα Τέμπη και να καλέσουν τον επίτροπο Μεταφορών Τζιτζικώστα να απολογηθεί.

Τρεις φορές έχει απορρίψει την ιδέα του η Διάσκεψη των Προέδρων.

Ευλόγως. Εχει καμία ειδική αρμοδιότητα η Ευρωβουλή για σιδηροδρομικά ή άλλα δυστυχήματα; Οχι. Είχε καμία σχέση ο τότε περιφερειάρχης Κεντρικής Μακεδονίας και νυν επίτροπος με το δυστύχημα; Ούτε.

Επιμύθιο. Ο Αρβανίτης κάνει ό,τι μπορεί αλλά μάλλον τον έχουν

«Τις πταίει;» και... «τι να κάνουμε;»

Πραγματικά, ποιος ευθύνεται για αυτό το δημοσκοπικό ξεπέταγμα της κυρίας Κωνσταντοπούλου; Η Νέα Δημοκρατία κατηγορεί το ΠΑΣΟΚ και το ΠΑΣΟΚ τη Νέα Δημοκρατία σε μια αδιέξοδη επίρριψη ευθυνών. Διότι απλούστατα και τα δύο κόμματα, και πολλοί εξ ημών, δεν κατάλαβαν ένα πράγμα. Τα Τέμπη αφύπνισαν το ηφαίστειο του 2015. Όταν αυτό γίνει κατανοητό ελάχιστη σημασία έχουν οι χειρισμοί της κυβέρνησης ή της αξιωματικής αντιπολίτευσης. 

Διότι δεν δέχομαι πως ένα αμφιβόλου γνησιότητας ηχητικό έβγαλε στους δρόμους όλον αυτόν τον κόσμο. Όσο μεθοδευμένη και άριστα οργανωμένη και να ήταν η πρόσφατη αναζωπύρωση της τραγωδίας μετά από δύο χρόνια, αν δεν υπήρχε επαρκής κοινωνική και πολιτική καύσιμη ύλη δεν θα ζούσαμε αυτό που ζούμε τώρα. Και αν δεν ήταν η Ζωή θα ήταν κάποιος άλλος ή κάποια άλλη να βγει μπροστά για να καρπωθεί αυτό το κλίμα. 

Το ευτύχημα είναι πως, μέχρι στιγμής, αυτός ο χώρος του παλιού «όχι» παραμένει πολυδιασπασμένος, αλλά ουδείς γνωρίζει αν το τραγικό δυστύχημα παραμείνει στην επικαιρότητα για ένα εξάμηνο πού θα εκτοξευθούν τα ποσοστά της κυρίας Κωνσταντοπούλου. Οι ανόητοι που ελπίζουν πως τη φθορά της κυβέρνησης από τα Τέμπη θα την εισπράξουν αυτοί, θα διαπιστώσουν το λάθος τους όταν θα είναι αργά. Όταν η πολιτική ατζέντα είναι

Η Μαρία Καρυστιανού αποτελεί για την αριστερά μία κάποια λύση...

Ποιος Αλέξης Τσίπρας και ποιος Στέφανος Κασσελάκης; Η Αριστερά βρήκε τον νέο ηγέτη της, τη Μαρία Καρυστιανού. Αυτό πρότεινε ο Νίκος Κοτζιάς και έσπευσε να υποστηρίξει η πιο δημοφιλής βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, η Έλενα Ακρίτα. Πρόκειται για μια έντιμη πρόταση. Για να σταματήσουμε να παίζουμε κρυφτούλι. Η Αριστερά βρήκε ένα νέο αφήγημα και έναν νέο εκφραστή του. Η Μαρία Καρυστιανού μπορεί να είναι ο επόμενος αντίπαλος του Κυριάκου Μητσοτάκη. Άλλωστε, ούτε ο Αλέξης Τσίπρας τα κατάφερε απέναντι στον Κυριάκο, ούτε ο Στέφανος Κασσελάκης...

Είναι μία λύση μπροστά στα αδιέξοδα που αντιμετωπίζει η Αριστερά. Δεν υπάρχει αυτήν τη στιγμή άλλος πολιτικός που μπορεί να τους οδηγήσει και πάλι στην εξουσία. Ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν μπορεί. Προσπαθεί, αλλά δεν μπορεί. Ο Σωκράτης Φάμελλος κινείται σε χαμηλές πτήσεις. Δεν είναι Αλέξης Τσίπρας και ούτε πρόκειται ποτέ να γίνει. Ο Αλέξης Χαρίτσης έχει περάσει απαρατήρητος. Ο Αλέξης Τσίπρας, όπως και ο Γιάννης με το ένα «ν» είναι το παρελθόν. Αλλά και ο Στέφανος Κασσελάκης που επιχειρήθηκε να εμφανιστεί ως «λύση», κατάφερε και ξόδεψε την όποια ευκαιρία του στα πρωϊνάδικα της τηλεόρασης. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν αυτήν τη

Αργά ή γρήγορα, ο ΣΥΡΙΖΑ στον Πολάκη θα πάει

Εμένα, αυτά που είπε ο Πολάκης στο Open, μου άρεσαν. Διαφωνώ προφανώς στο 100% των θέσεων που διατύπωσε, αλλά –βρε αδερφέ- κατάλαβα που θέλει να το πάει, τι πιστεύει και γιατί παλεύει. Ενώ ακούω τον Φάμελλο και αν εξαιρέσει κανείς την ακρότητα των διατυπώσεων του για τα Τέμπη και την πρόσκληση προς τις «προοδευτικές δυνάμεις» να ενωθούν κατά του Μητσοτάκη, δεν έχω ακούσει απολύτως τίποτα άλλο. Ακούω επίσης τον Ανδρουλάκη και δεν καταλαβαίνω τι εννοεί. Δεν ζητά εκλογές «για να μην γίνει γραφικός», αλλά –παραδόξως- θεωρεί ότι δεν γίνεται γραφικός καταθέτοντας πρόταση μομφής δίχως να τη συνοδεύει από απαίτηση εκλογών και δίχως να προσφέρει σαφή κυβερνητική λύση. Κουφά πράγματα.

Ενώ ο Πολάκης λέει καθαρά τι θέλει. Απαντά δηλαδή στο καίριο ερώτημα «όταν θα πάρουμε την εξουσία, τι θα την κάνουμε;». Θα μου πείτε ότι με τέτοιες θέσεις δεν υπάρχει περίπτωση να δει εξουσία, ακόμα και αν αξιωθεί να ζήσει 200 χρόνια, που του το εύχομαι και ας μην είχαμε ποτέ καλές προσωπικές σχέσεις οι δυο μας. Θα πω όμως παράλληλα, ότι

Απορία

Τώρα που η σεμνή τελετή έλαβε τέλος με το αποτέλεσμα που όλοι είχαν προεξοφλήσει, έμεινε η απορία. Τι τα θέλαμε όλα αυτά;

Οι διαδηλώσεις είχαν δημιουργήσει τις εντυπώσεις τους, η κυβέρνηση αιφνιδιάστηκε, μια Προανακριτική είχε συγκροτηθεί με 277 ψήφους, οι υποψίες περί «συγκάλυψης» είχαν αποδυναμωθεί από τα ίδια τα γεγονότα. Μια χαρά.

Τα υπόλοιπα τι νόημα είχαν; Για να πάρει ο Μητσοτάκης μια εύκολη νίκη και άφθονο χειροκρότημα;

Προφανώς δεν παραγνωρίζω τα υπαρξιακά ζητήματα του καθενός.

Τα απομεινάρια του πρώην ΣΥΡΙΖΑ όπως του Φάμελλου, της Ζωής και του Χαρίτση μαζεύουν όλοι μαζί ένα 15% – 16% στις δημοσκοπήσεις και ψάχνουν κάπου να ακουστούν. Στη Βουλή τουλάχιστον είχαν την ευκαιρία να βάλουν τις φωνές.

Το ΚΚΕ ούτε χάνει, ούτε κερδίζει ό,τι κι αν συμβεί.

Ο Βελόπουλος έχει πλάκα.

Και το ΠΑΣΟΚ είναι ο βασικός κι αθέλητος χαμένος μιας

Ας γυρίσουμε πίσω στον Μάρτιο του 2023

Ας πάμε στις πρώτες μέρες και τις πρώτες εβδομάδες μετά το τραγικό δυστύχημα και ας ξαναδούμε τι έλεγαν τότε οι πολιτικοί, οι πραγματογνώμονες-τεχνοκράτες, οι διοικητικοί παράγοντες και όλοι οι επώνυμοι που πέρασαν από τον τόπο της τραγωδίας. Δεν θα βρούμε ούτε έναν από αυτούς-ούτε έναν-να λέει «σταματήστε αυτό που κάνετε! Εδώ είναι τόπος εγκλήματος! Στεγανοποιήστε τον χώρο, πάρτε τα μηχανήματα από εδώ. Δεν μας ενδιαφέρουν οι σοροί των νεκρών ούτε η διάσωση πιθανών τραυματιών. Αυτό που προέχει είναι να βρεθούν στοιχεία για την ενοχή των υπευθύνων». Ή να καταθέσουν με πιο ήπιο τρόπο τις αντιρρήσεις τους για τις εργασίες που γίνονταν εκεί. 

Απεναντίας, όλοι είδαν τι γίνεται και ενημερώθηκαν αρμοδίως από τους υπηρεσιακούς παράγοντες. Διότι τότε, σε πρώτο χρόνο, ο χαρακτήρας της τραγωδίας έφερνε στο προσκήνιο όχι την πολιτική ηγεσία, αλλά όλους αυτούς που ήταν επιφορτισμένοι με τη διάσωση και την περίθαλψη των επιβατών και τον απεγκλωβισμό των σορών για να αναγνωριστούν και να παραδοθούν στους οικείους τους. 

Τότε, δεύτερη φωνή δεν ακούστηκε.

Να υπενθυμίσω ακόμα πως τότε, τον Μάρτιο του 2023, είχαμε τις διαδηλώσεις που

Μητσοτάκη παραιτήσου ήρεμα!

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης πρέπει να παραιτηθεί! Επειδή του το ζητάει ο Ανδρουλάκης, ο Φάμελλος, η Ζωή και ο Βελόπουλος. Δεν ξέρω αν ξέχασα κάποιον! Όλοι είναι απέναντί του. Για να μην συνυπολογίσουμε στη «συμμαχία» τον Κώστα Καραμανλή της Ραφήνας και τον Αντώνη Σαμαρά. Θα τα καταφέρει ο Κυριάκος; Το «παλλαϊκό» αίτημα της παραίτησης δεν είναι νέο. Το είχε εκφράσει ο Στέφανος Κασσελάκης, όταν του ζητούσε να … παραιτηθεί ήρεμα. Και τώρα βλέπουμε προφανώς το άλλο. Το βίαιο, του δρόμου, της εκτροπής.

Η διαφορά σε σχέση με το παρελθόν είναι ότι η ΝΔ βάλλεται εκ των έσω. Η διάσπαση έχει γίνει στην πράξη, ανεξάρτητα από το ότι η απήχηση που έχουν οι «αντάρτες» στο εσωτερικό της ΝΔ είναι μικρότερη από εκείνη που οι ίδιοι θα επιθυμούσαν. Σε αυτό συντελεί και το γεγονός ότι η ΝΔ είναι αυτήν τη στιγμή κυβέρνηση. Αυτό είναι που την εμποδίζει να βιώσει το σοκ της πολυδιάσπασης, όπως το έζησαν στο ΣΥΡΙΖΑ.

Αν η ΝΔ πάψει να είναι κυβέρνηση σε αυτήν την κρίσιμη φάση, τότε ανοίγει ο δρόμος για τη διάσπαση και του κυβερνώντος κόμματος. Οπότε θα μιλάμε πλέον για πολυκομματικές κυβερνήσεις με βραχύβιο ορίζοντα ζωής και πλήρως εξαρτημένες από τα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα. Τα οποία και θα είναι τότε η μόνη

Σοβαρά

Τα σοβαρά δεν εμφανίστηκαν χθες στη Βουλή παρότι οι βουλευτές συζητούσαν μια πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης.

Τα σοβαρά είχαν ταξιδέψει στις Βρυξέλλες όπου συνεδρίαζε η έκτακτη σύνοδος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου για την Ουκρανία και τα σχετικά.

Λογικό. Όταν ο πρόεδρος της Γαλλίας προειδοποιεί με διάγγελμα ότι «η Ρωσία δεν θα σταματήσει στην Ουκρανία» κι ότι πρέπει να ετοιμαστούμε για «όλα τα ενδεχόμενα» (5/3), τι να σου πουν ο Βελόπουλος κι η Ζωή;

Κι όταν ο προκάτοχός του δηλώνει σε συνέντευξη ότι «ο Ντόναλντ Τραμπ δεν είναι πια σύμμαχός μας», ο Φάμελλος μάλλον περισσεύει στη συζήτηση (συνέντευξη Φρανσουά Ολάντ, «Le Monde», 1/3).

Δεν ξέρω αν θα υπερψηφιστεί απόψε η πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης. Αμφιβάλλω.

Αλλά αυτό δεν αλλάζει την εικόνα μιας Βουλής που βουλεύεται εκτός τόπου και χρόνου.

Ολο το μεταπολεμικό σύστημα ασφάλειας βρίσκεται στον αέρα, οι συμμαχίες καταρρέουν, ετοιμαζόμαστε για παγκόσμιο εμπορικό πόλεμο, η Ουάσιγκτον παραληρεί, ο Πούτιν προελαύνει αλλά η Βουλή ασχολείται με εξώδικα και δικογραφίες.

Βεβαίως το αλαλούμ μπορεί με τον έναν ή τον άλλον τρόπο να

Ουδείς άμοιρος ευθυνών

Όλοι μαζί το φτιάξαμε αυτό το κράτος!

Ώρες και μέρες δύσκολες, στενάχωρες και με λιγοστό οξυγόνο λογικής αυτές που ζούμε, καθώς ένα πένθιμο πέπλο σκεπάζει τα πάντα. Ένα πάνδημο αίτημα για αλήθεια και δικαιοσύνη που το πήραν στα χέρια τους τα κόμματα και το ερμηνεύουν όπως βολεύει το καθένα και το κατάντησαν εργαλείο και αφορμή για να λύσουν τις διαφορές τους με την κυβέρνηση και όχι για να παραμερίσουν τις διαφωνίες τους και να καταθέσουν δημιουργικές προτάσεις για να αποκτήσουμε επιτέλους ένα κράτος για το οποίο δεν θα ντρεπόμαστε.
Ένα κράτος που όλοι μας βρίζουμε και απαξιώνουμε, όλοι μας δήθεν θέλουμε να το δούμε να εκσυγχρονίζεται και να απαλλάσσεται από τις χρόνιες παθογένειες του αλλά όταν φθάνουμε στο δια ταύτα και το δέον γενέσθαι, όλοι νίπτουμε τας χείρας για να μην αναλάβουμε το κόστος σύγκρουσης με τα… ιερά και όσια, τα κεκτημένα.

Αυτή η κυβέρνηση, εξελέγη δις γιατί είχε προεκλογικές προτάσεις, με την υλοποίηση των οποίων όντως θα άλλαζαν κάποια πράγματα στο κράτος, το οποίο θεωρητικά όλοι θα το θέλαμε εκσυγχρονισμένο.
Μία από αυτές τις ιδέες της, ήταν η συνεχής αξιολόγηση των υπαλλήλων του Δημοσίου, με επιβράβευση των ικανών και άξιων. Προς τούτο ψηφίστηκε και σχετικός νόμος, ο οποίος όμως δεν

Αίτημα

Ήταν απομεσήμερο Παρασκευής. Και στις 15.04 ακριβώς ο Φάμελλος δεν μπόρεσε να συγκρατήσει άλλο την οργή του.

«Ο ελληνικός λαός μίλησε, ΝΔ και Μητσοτάκης πρέπει να παραιτηθούν σήμερα» (avgi.gr, 28/2).

Περιέργως η ΝΔ και ο Μητσοτάκης μάλλον δεν άκουσαν τον Φάμελλο. Και πάντως δεν παραιτήθηκαν «σήμερα».

Έτσι, στις 18.32 της ίδιας ημέρας ο ΣΥΡΙΖΑ επανέρχεται. «Να παραιτηθεί ο Χρυσοχοΐδης για να ανοίξει ο δρόμος στον Μητσοτάκη» (avgi. gr, 28/2).

Εχει μια λογική. Αν δεν φύγει ο Χρυσοχοΐδης που στέκεται στην πόρτα, από πού θα φύγει ο Μητσοτάκης;

Μετά είχαμε εορταστικό τριήμερο και σειρά καρναβαλικών εκδηλώσεων σε όλη την Ελλάδα.

Στις 18.59 όμως της Κυριακής των Αποκριών ο Φάμελλος παραμόνευε και ξαναχτύπησε.

«Η ΝΔ και ο Μητσοτάκης οφείλουν να υπακούσουν το πάνδημο αίτημα των πολιτών και να παραιτηθούν άμεσα» (avgi.gr, 2/3).

Να παραιτηθούν «σήμερα» ή να παραιτηθούν «άμεσα»; Και να φύγει πρώτα ο Χρυσοχοΐδης ή κατευθείαν ο Μητσοτάκης; Δεν διευκρινίζεται.

Αλλά να πω την αμαρτία μου. Οι μέρες περνούν και δεν βλέπω τον Μητσοτάκη να υπακούει εύκολα «στο πάνδημο αίτημα των πολιτών» που λέει ότι άκουσε ο Φάμελλος.

Κι αν δεν φύγει μόνος του, δεν καταλαβαίνω πώς θα τον

Κυριάκο, υπάρχει σχέδιο;

Χωρίς καμιά αμφιβολία ο Κυριάκος Μητσοτάκης περνά την πιο δύσκολη φάση από το 2016, όταν και εκλέχτηκε αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας. Επί εννιά χρόνια προηγείται αδιαλείπτως σε όλες τις δημοσκοπήσεις και κέρδισε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις. Τώρα, στο μέσον της δεύτερης κυβερνητικής του θητείας, που ούτως ή άλλως είναι μια ιδιαίτερα δυσχερής περίοδος, καλείται να διαχειριστεί: την εσωτερική κρίση που προέκυψε με την αναζωπύρωση της τραγωδίας των Τεμπών και τα όσα κοσμογονικά γίνονται στην Ευρώπη και στον κόσμο με την προεδρία Τραμπ. 

Το ερώτημα είναι αν έχει ένα σχέδιο για να ανακάμψει η κυβέρνησή του, διότι ο υπολειπόμενος χρόνος μέχρι τις εκλογές δεν είναι μικρός. Γνωρίζει ο πρωθυπουργός τι πρέπει να αλλάξει και κυρίως προς ποια κατεύθυνση; Αν παραδεχτούμε πως σήμερα το βασικό αίτημα των ψηφοφόρων της Νέας Δημοκρατίας είναι η μεταρρύθμιση του Κράτους, υπάρχει ένα σχέδιο με αρχή, μέση και τέλος; Και το κυριότερο: αν όντως ο πρωθυπουργός ξέρει τι πρέπει να κάνει, έχει τα στελέχη για αυτή τη δύσκολη προσπάθεια;

Προσοχή: εδώ δεν μιλώ για αλλαγή ατζέντας. Δεν αναφέρομαι σε κινήσεις τακτικής. Μιλώ με

Ωμός, κυνικός, αυθεντικός

 

Το περιστατικό γνωστό

Ακόμα και από τα σχολικά εγχειρίδια. Τον Μάρτιο του 416 π. Χ οι δημοκράτες Αθηναίοι, από τις πρώτες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις εκείνου του κόσμου, κατέφθασαν στη Μήλο και απαίτησαν από τους Μήλιους να τους ακολουθήσουν στη Συμμαχία τους. Εκείνοι, όμως, διαφώνησαν. Οι Αθηναίοι τους απείλησαν και τους προειδοποίησαν: αν δεν μας ακολουθήσετε δεν θα αφήσουμε ούτε κατοικίδιο ζωντανό. Οι Μήλιοι ανυποχώρητοι
Το αποτέλεσμα; Δεν έμεινε ζωντανό ούτε μωρό. Συμπέρασμα; Ο συσχετισμός δυνάμεων. Ετσι και είσαι από κάτω την έβαψες. Δεν θα μείνει κολυμπηθρόξυλο. Τίποτα. Χιλιάδες οι περιπτώσεις. Από Αθηναίους, Ρωμαίους, Βρετανούς, Ισπανούς, Ρώσους, Σοβιετικούς, Γερμανούς, Αμερικανούς και πάει λέγοντας

Γιατί όλα αυτά; Επειδή Don Trump. Επειδή Ζελένσκι και επειδή Βανς. Το περιστατικό γνωστό. Ο κοντορεβιθούλης Ουκρανός είδε πόρτα. Και όχι μόνο. Φεύγοντας μαζί με το προσωπικό του πτυελοδοχείο κουβάλησε και κάμποσες ροχάλες από Τραμπ και Βανς
Κατά τη διάρκεια της σύντομης συνάντησής τους, οι κουβέντες που εκτοξεύτηκαν προς τον

Οι αντιεξουσιαστές και οι προβοκάτορες

Ιστορικά, η παραδοσιακή Αριστερά παγκοσμίως θεωρούσε τους αντιεξουσιαστές παρακλάδι του συστήματος. Δεν μπορούσαν οι ηγεσίες της Αριστεράς να αντιληφθούν ότι από τη θεωρητική μήτρα τους ξεπετάχτηκαν συλλογικότητες με διαφορετικό τρόπο ανάγνωσης της κοινωνίας και του ιστορικού γίγνεσθαι. Η βία στο πρώτη φάση της Αριστεράς, την επαναστατική, ήταν το βασικό πολιτικό όπλο για την κατάληψη της εξουσίας.
Παράλληλα την περίοδο της Γ΄ Διεθνούς οι ενδοκομμουνιστικές διαφορές λυνόταν με τα όπλα, όπως συνέβη στην Κρονστάνδη το 1921. Οι σταλινικές ηγεσίες των κομμουνιστικών κομμάτων δεν ανεχόταν την ύπαρξη άλλων συλλογικοτήτων που είχαν μιαν άλλη αντίληψη και κυρίως άλλες πρακτικές από τις δικές τους. Η φυσική εξόντωση ήταν ο μοναδικός τρόπος επίλυσης των ιδεολογικών διαφορών. Χιλιάδες αναρχικοί εξοντώθηκαν στην Ισπανία από τα όργανα της NKVD, το ίδιο συνέβη και σε όλη την Ευρώπη την περίοδο του Μεσοπολέμου. Το ίδιο συνέβη και στην Ελλάδα στα Δεκεμβριανά του 1944.

Στην πορεία-- και στο πλαίσιο της ενσωμάτωσης των κομμουνιστικών κομμάτων στη μεταπολεμική πολιτική ζωή της Δύσης—οι αντιεξουσιαστικές συλλογικότητες αντιμετωπίστηκαν είτε ως προβοκάτορες είτε ως υπονομευτές των

Η Ευρώπη στο «ναρκοπέδιο» Τραμπ και οι επιδιώξεις Ερντογάν μέσω Ουκρανίας

Στο «νέο κόσμο» του Ντόναλντ Τραμπ, η Ευρώπη παραμένει σε σοκ δίχως να μπορεί να προσαρμοστεί πρώτον στο ύφος και πολύ περισσότερο στη συναλλακτική πολιτική του και τελούμε ακόμη εν αναμονή μίας απάντησης που θα ξεπερνά τα λόγια, δηλώνει ο Διδάκτωρ Διεθνών Σχέσεων στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Αφεντούλης Λαγγίδης μιλώντας στο Liberal και την Ευαγγελία Μπίφη στον απόηχο των πρωτοφανών στα διπλωματικά χρονικά σκηνών που εκτυλίχθηκαν σε παγκόσμια απευθείας μετάδοση στον Λευκό Οίκο.

Χαμηλά θέτει ο κ. Λαγγίδης τον πήχη των προσδοκιών για απτά ευρωπαϊκά βήματα και συγκριμένες αποφάσεις κατά τη Σύνοδο που φιλοξενεί σήμερα ο Κιρ Στάρμερ στη βρετανική πρωτεύουσα παρουσία του Βολοντίμιρ Ζελένσκι· εξηγεί το πλαίσιο γύρω από τις αμερικανικές εγγυήσεις ασφαλείας που ζητούν το Κίεβο, καθώς και το Παρίσι και το Λονδίνο ως προϋπόθεση για την ανάπτυξη ειρηνευτικής δύναμης, παραθέτει επ’ αυτού το σκεπτικό Τραμπ και δεν αποκλείει την επιστροφή Ζελένσκι στον Λευκό Οίκο για την υπογραφή της συμφωνίας για τις σπάνιες γαίες, αν και ίσως με δυσμενέστερους όρους για την Ουκρανία. 

Όσο για την Τουρκία, η οποία και θα εκπροσωπηθεί διά του Χακάν Φιντάν στο Λονδίνο, επισημαίνει ότι