Κασσελάκης και ΣΥΡΙΖΑ: Ενα δάνειο που «αγοράζει» εξουσία

Ενα πρωί, τον Ιανουάριο του 2019, ο σπουδαίος δημοσιογράφος Μάρτιν Μπάρον, τότε διευθυντής της Washington Post, ξύπνησε με πονοκέφαλο. Ο ιδιοκτήτης της εφημερίδας και αφεντικό του Μπάρον, Τζεφ Μπέζος, χώριζε. Και χώριζε άσχημα και πολύ δημόσια, με juicy αποκαλύψεις για ερωμένη, για μηνύματα, για διαμάχη (η οποία επιλύθηκε εξωδικαστικά τελικά) για το μοίρασμα της μεγαλύτερης ιδιωτικής περιουσίας στο γνωστό σύμπαν. Ο Μπάρον έφτιαξε έναν τετραπλό εσπρέσο –πιθανώς κατέβασε και ένα διπλό ουίσκι– και σήκωσε το τηλέφωνο: «Ρε συ, Τζεφ, τα ‘κανες σκατά, για πες τι κάνουμε τώρα;»

Δεν ήμασταν εκεί, αλλά μπορούμε να υποθέσουμε ότι ο Μπάρον έκανε ακριβώς αυτό πριν πάρει την εκδοτική απόφαση να «τρέξει» την ιστορία που ήταν καθημερινά πρωτοσέλιδη σε ΟΛΑ τα άλλα ΜΜΕ του κόσμου, ή να την κάνει γαργάρα. Δεν είναι μόνο που ο Μπέζος ήταν ιδιοκτήτης της εφημερίδας, το οποίο είναι ένα θέμα από μόνο του. Το βασικό είναι ότι ο Μπέζος είχε σώσει το 2013 την ιστορική εφημερίδα από

Απώλειες

Ένας γάλλος χριστιανός σοσιαλιστής και ένας γερμανός προτεστάντης χριστιανοδημοκράτης μάς αποχαιρέτησαν με μερικές ώρες διαφορά.

Πώς τα έφερε η ζωή ή μάλλον ο θάνατος. Δύο από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες της σύγχρονης Ευρώπης μάς αποχαιρέτησαν με μερικές ώρες διαφορά.

Ο Ζακ Ντελόρ και ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Μεγάλοι και οι δύο, αν και τόσο διαφορετικοί. Ενας γάλλος χριστιανός σοσιαλιστής και ένας γερμανός προτεστάντης χριστιανοδημοκράτης. Δύο άλλοι κόσμοι.

Παρά τις διαφορές τους όμως προσωποποίησαν σε μεγάλο βαθμό τις αξίες πάνω στις οποίες οικοδομήθηκε η Ευρωπαϊκή Ενωση.

Το κοινό χριστιανικό υπόστρωμα. Τη δημοκρατική επιμονή. Τη γερμανική μεθοδολογική αυστηρότητα. Τον γαλλικό γενναιόδωρο οραματισμό.

Και φυσικά τη γαλλογερμανική μηχανή, αυτό το παράξενο ζευγάρι που γεννήθηκε σχεδόν αναπάντεχα από τον Ντε Γκολ και τον Αντενάουερ.

Χωρίς αυτές τις παραδόσεις κι αυτές τις αξίες, ίσως

Ο Στέφανος ως… Αϊ Βασίλης του ΣΥΡΙΖΑ

 

Κεσάτια στον ΣΥΡΙΖΑ, το ταμείον είναι μείον και ο Στέφανος Κασσελάκης έγινε… Άγιος Βασίλης, και δίνει «δώρο» στο κόμμα 250.000 ευρώ, προκειμένου να πληρωθούν  οι οικονομικές εκκρεμότητες και κυρίως οι μισθοί των εργαζομένων στο κόμμα και τα ΜΜΕ «Αυγή», «Κόκκινο», left.gr» και «Εποχή».

Το «δώρο» είναι υπό μορφή δανείου, καθώς η νομοθεσία μας απαγορεύει οι δωρεές σε κόμματα να υπερβαίνουν τα 20.000 ευρώ. Εξ αυτού οι δυο πλευρές θα συνάψουν δανειακή σύμβαση της οποίας οι λεπτομέρειες - επιτόκιο και χρόνος αποπληρωμής – θέλουμε να πιστεύουμε ότι θα γίνουν γνωστές, στο πλαίσιο της διαφάνειας που κηρύσσει το κόμμα.  

Τα κομματικά του ΜΜΕ βρίσκονται σε δεινή κατάσταση, και χαρακτηρίζονται ως «χοάνη». Οι καταβολές του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτά την τελευταία δεκαπενταετία υπολογίζεται ότι φτάνουν τα 23 εκ. ευρώ! Το μέλλον κάποιων εξ αυτών, όπως ας πούμε της καθημερινής έντυπης έκδοσης της Αυγής, παρουσιάζεται δυσοίωνο.

Οι αιτίες της ουσιαστικής πτώχευσης δεν είναι

Κοίτα ποιοι μιλάνε για την παγίδα του Σόιμπλε!

Βγαίνουν ένας-ένας στις τηλεοράσεις και κατηγορούν τον αποθανόντα Σόιμπλε ότι είχε σχέδιο να διώξει την Ελλάδα από την ζώνη του ευρώ. Πρωταγωνιστές ή δευτεραγωνιστές του θρυλικού 2015, επιμένουν ακόμα και σήμερα ότι ο «Γερμαναράς» ήταν ο ένοχος της περιόδου και εκείνοι οι αθώοι. Ο μέγας γνώστης της θεωρίας των παιγνίων Γιάνης Βαρουφάκης πιάστηκε από την μύτη σαν όλα τα «έξυπνα» πουλιά, αλλά δεν έφταιγε ο ίδιος με τις αλλοπρόσαλλες θεωρίες του που κόντεψαν να μας γυρίσουν έναν αιώνα πίσω. Έφταιγε ο απέναντι του που δεν αφέθηκε να πέσει στην –δήθεν- παγίδα του Γιάνη.

Αμ ο δευτεραγωνιστής τότε Τσακαλώτος, τα ίδια ακριβώς δεν λέει στα κανάλια; Οτι ο Γερμανός ήθελε να μας εξοβελίσει από την Ευρώπη με ένα πουρμπουάρ 50 δισ. (για τρόφιμα και φάρμακα), αλλά ευτυχώς που ο Τσίπρας αντιλήφθηκε τη διαβολική του πρόθεση και έστριψε την τελευταία στιγμή. Τα λέει αυτά ο Τσακαλώτος λες και απευθύνεται σε λωτοφάγους, σε ανθρώπους με

Ο Γιώργος Λυγγερίδης δεν πέθανε, τον δολοφόνησαν

Διαβάζω πως ο άντρας των ΜΑΤ, ο Γιώργος Λυγγερίδης πέθανε. Αυτή δεν είναι καν η μισή αλήθεια. Ούτε είναι αλήθεια πως υπήρξε θύμα ΤΥΦΛΗΣ οπαδικής βίας. Αυτό που έχει καταγραφεί είναι πως ο αστυνομικός σκοτώθηκε από δολοφονική ευθεία βολή ναυτικής φωτοβολίδας, έξω από το γήπεδο. Ο Γιώργος Λυγγερίδης είναι θύμα στοχευμένου εγκληματικού κτυπήματος.

Εδώ και αρκετές ημέρες διαβάζω πως ταυτοποιήθηκαν και τα ονόματα αυτών που ώθησαν τον δολοφόνο στη ρίψη της φωτοβολίδας, αλλά αποτέλεσμα δε βλέπω. Δεν είδα καμιά σύλληψη. Τι έγινε; Οι τύποι εξαφανίστηκαν από προσώπου γης; Διέφυγαν στο εξωτερικό; Οικογένειες δεν έχουν;

Ή μήπως κάποιες «αόρατες» δυνάμεις τους προστατεύουν; Μήπως μεθοδεύεται να πέσουν όλοι στα μαλακά, όπως συνέβη και με άλλες παρόμοιες περιπτώσεις;

Τώρα όμως που υπάρχει ένας νεκρός όλα αυτά τα

Οι διεθνείς διθύραμβοι και ο φρέσκος πλούτος

Η χρονιά τελειώνει με διεθνείς και ευρωπαϊκούς δοξαστικούς για την Ελλάδα. Οι οίκοι αξιολόγησης μας αναβαθμίζουν, οι μεγάλες ξένες εφημερίδες μας δίνουν συγχαρητήρια, οι διεθνείς οικονομικές επιθεωρήσεις μας ανακηρύσσουν «χώρα της χρονιάς», οι παγκόσμιες βαθμολογήσεις μας τοποθετούν στα ρετιρέ του πλανήτη. Μέχρι και το ελληνικό φαγητό βγήκε δεύτερο παγκοσμίως, εδώ φτάσανε να ανακηρύξουν τον ντάκο «καλύτερη σαλάτα του κόσμου». Ε ρε δόξες…

Μόλις πριν από μια δεκαετία ήμασταν του κλότσου και του μπάτσου. Μπαίναμε σε ταξί οποιασδήποτε ευρωπαϊκής πόλης και μόλις ο ταξιτζής καταλάβαινε ότι ήμασταν Έλληνες ζητούσε τα λεφτά προκαταβολικά. Διότι δεν μας θεωρούσαν μόνο άφραγκους, αλλά και απατεώνες. Τώρα αυτά γύρισαν ανάποδα. Εμείς είμαστε οι

Μύθοι και πραγματικότητα: Πώς εξηγείται η κυριαρχία Μητσοτάκη;

Κατ’ αρχάς τα προφανή: αυτό που συμβαίνει με τη Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν έχει ξανασυμβεί. Ούτε με τη ΝΔ, που μολονότι το πιο σταθερό κόμμα εξουσίας της Μεταπολίτευσης, δεν είχε ποτέ τέτοια πολιτική ηγεμονία, ούτε όμως και με οποιοδήποτε άλλο κόμμα που κυβέρνησε κάποια στιγμή τη χώρα —το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα και του Σημίτη έμειναν μεν οκτώ και 10 χρόνια στην εξουσία, αλλά τα ποσοστά τους δεν υπήρξαν ποτέ τόσο κυρίαρχα, σε βαθμό που να μην έχουν οι υπόλοιποι ζωτικό χώρο.

Πώς εξηγείται λοιπόν, αυτή η χωρίς προηγούμενο πολιτική κυριαρχία Μητσοτάκη, η οποία επιβεβαιώθηκε και από τις τελευταίες δημοσκοπήσεις αυτής της τόσο γεμάτης πολιτικά χρονιάς;

Ας αρχίσουμε από μερικές φορτισμένες απαντήσεις και ερμηνείες που κατατίθενται στη δημόσια σφαίρα:

Ευχές

Εύχομαι υγεία, αγάπη, χαρά και Καλά Χριστούγεννα σε όλον τον κόσμο!
 

Φυντάνια και λουλούδια

Και για να ‘χουµε το καλό ρώτημα: από πότε έγινε «σύντροφος» με τον Μάο Τσετούνγκ ο κ. Στέφανος Κασσελάκης; Τι σχέση έχει ένα κόμμα της σύγχρονης Αριστεράς –ή ό,τι τέλος πάντων είναι ο ΣΥΡΙΖΑ– με τον πιο αιματοβαμμένο δικτάτορα της Ιστορίας;

Η συζήτηση ξεκίνησε από μια αποστροφή του γενικού γραμματέα του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα, που ρητορικώς ρώτησε «αλήθεια, έψαχναν καιρό να βρουν αυτό το φυντάνι;» (13.12.2023). Ετσι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, προφανώς για να δείξει πως είναι από τρανή γενιά, ανταπάντησε: «Για τον χαρακτηρισμό του “φυντάνι”, θα του θύμιζα τις λέξεις που γνωρίζει καλύτερα από μένα, του συντρόφου Μάο: “Αφήστε όλα τα λουλούδια να ανθίσουν”» (Kontra 14.12.2023).

Βεβαίως, ο Μάο τα είπε το 1956 λίγο διαφορετικά από το κλισέ που κυκλοφορεί και επανέλαβε ο κ. Κασσελάκης. «Η πολιτική να

Το πραγματικό νόημα της ύπαρξης μας

Μια ευχή δίνω τα τελευταία χρόνια σε φίλους, συγγενείς και γνωστούς. Όλοι όσοι καθίσουν στο Χριστουγεννιάτικο τραπέζι φέτος, να ξαναβρεθούν όλοι μαζί δίχως απουσία και στο ίδιο τραπέζι που θα γίνει του χρόνου. Να πορευτούμε από τούτες ως τις επόμενες γιορτές, δίχως απώλειες και δίχως σωματικούς ή ψυχικούς ακρωτηριασμούς. Όλα τα υπόλοιπα είναι δευτερεύοντα. Κοινότοπο ίσως, αλλά σαφές και σοφό. Αργεί, βέβαια, να το καταλάβει ο άνθρωπος, πλην ακόμα και στις παρυφές της τρίτης ηλικίας του να το αντιληφθεί, κέρδος είναι.

Αυτή η καταναλωτική μανία που μας πιάνει επίσης Χριστουγεννιάτικα, πόσο μάταιη είναι τελικά. Ξοδεύουμε και ξαναξοδεύουμε για να γεμίσουμε την ζωή μας με άχρηστα μπιχλιμπίδια που δεν έχουμε ιδέα τι να τα κάνουμε. Θαρρούμε επίσης ότι

Η ελληνική φρεγάτα της Ερυθράς Θάλασσας και ο «ειρηνισμός» του Στέφανου

Ο Κασσελάκης αδυνατεί να μεταγγίσει στον ΣΥΡΙΖΑ την ορθολογική πολιτική των Δημοκρατικών των ΗΠΑ, στην προεκλογική καμπάνια των οποίων, κατά δήλωσή του, συμμετείχε. Αντιθέτως, ακολουθεί πιστά τα χνάρια του Αλέξη Τσίπρα και της υστερικής πολιτικής του «όχι σε όλα», τα αποτελέσματα της οποίας ο προηγούμενος γεύτηκε στις εκλογές και ο νυν στις δημοσκοπήσεις.

Ο Τσίπρας ζηλώσας… τον μάντη Κάλχα της τρωικής εκστρατείας, όταν ψηφίστηκε η αμυντική συμφωνία με τη Γαλλία, προέβλεπε ότι οι Έλληνες φαντάροι θα εκστρατεύσουν στο Σαχέλ και ότι η Ελλάδα θα μετρά φέρετρα που θα επιστρέφουν.

Παραδόξως, ούτε ένα φέρετρο δεν επέστρεψε από το Σαχέλ. Είτε οι στρατευμένοι μας είναι… άτρωτοι, είτε ουδείς Ελληνας στρατιώτης πάτησε το πόδι του στην κόλαση, και ο Τσίπρας απλώς κινδυνολογούσε κατά το συνήθειό του. Στα… επιτυχημένα βήματα του Αλέξη βαδίζει και ο Στέφανος.

Η κυβέρνηση διά του αρμόδιου υπουργού Νίκου Δένδια ανακοίνωσε την αποστολή φρεγάτας στην Ερυθρά Θάλασσα, ως τμήμα της ναυτικής δύναμης «Prosperity Guardian», (Διαφύλαξη της Ευημερίας) που συγκρότησαν οι ΗΠΑ εναντίον των Χούθι της Υεμένης, με στόχο να διαφυλαχθεί η ελεύθερη ναυσιπλοΐα.

Οι αντάρτες Χούθι, υποχείρια της Τεχεράνης, έχουν εξαπολύσει σειρά επιθέσεων με πυραύλους και

Οι φαιδρές δικαιολογίες του ΣΥΡΙΖΑ

Ο ΣΥΡΙΖΑ υπερψηφίζει τα κονδύλια του προϋπολογισμού που αφορούν τις αμυντικές δαπάνες. Πρόκειται για αξιοσημείωτη στροφή. Υπενθυμίζω ότι σε αντίθεση με τα κόμματα της Αριστεράς που διαχρονικά καταψήφιζαν τις στρατιωτικές δαπάνες, μεταπολιτευτικά τόσο η ΝΔ όσο και το ΠΑΣΟΚ τις υπερψήφιζαν, ανεξαρτήτως αν βρίσκονταν στην κυβέρνηση ή στην αντιπολίτευση. Κατά μία έννοια λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη δείχνει να Πασοκοποιείται στο συγκεκριμένο θέμα.

Ο ναύαρχος Αποστολάκης, βέβαια, έκανε μια απόπειρα να εξηγήσει τη στροφή από το περσινό «όχι», στο φετινό «ναι». Κανονικά θα έπρεπε να πει ότι άλλη πολιτική άποψη επί του ζητήματος είχε ο Τσίπρας και άλλη έχει ο Κασσελάκης, εξ ου και η διαφορετική ψήφος του ίδιου κόμματος μέσα σε δώδεκα μήνες. Επειδή όμως το εσωκομματικό χάλι του ΣΥΡΙΖΑ δεν σηκώνει κι άλλες αποκαθηλώσεις του πρώην αρχηγού, ο ναύαρχος βρήκε δυο-τρεις φαιδρές δικαιολογίες για να εξηγήσει την στροφή.

Είπε ότι πέρυσι ο ΣΥΡΙΖΑ διαφωνούσε για την

Οι άντρες της ΕΛΑΣ έγιναν σάκος του μποξ

Από τη μια τους κτυπούν οι κακοποιοί και από την άλλη η «προοδευτική» ιντελιγκέντσια και οι λελέδες του φιλελευθεράτου. Και η ΕΛΑΣ μετρά τους νεκρούς της. Προφανώς για κάποιους είναι προτιμότερο να χάσει τη ζωή του ένας αστυνομικός παρά ένας κακοποιός, ιδίως αν ανήκει στη γνωστή ευπαθή ομάδα. Θα καταφύγω στο κοινότοπο «για σκεφτείτε τι θα γινόταν αν ο αστυνομικός πυροβολούσε τον εικοσάχρονο Ρομά, οδηγό του αυτοκινήτου που δε σταμάτησε σε έλεγχο και με τους ελιγμούς του προκάλεσε τον θάνατό του συναδέλφου του». Τώρα που το θύμα είναι ο 29χρονος άνδρας της ΔΙ.ΑΣ δεν παρατηρώ καμιά αντίδραση από το φιλελευθεράτο και τις αριστερές ψυχούλες. 

Γρήγορα ξεχάστηκε και ο αστυνομικός που έχασε το πόδι του από ευθεία βολή ναυτικής φωτοβολίδας στα επεισόδια που προκάλεσαν οι γνωστοί και σεσημασμένοι χούλιγκαν. Δε γνωρίζουμε σε τι κατάσταση θα είναι μετά το τέλος αυτής της περιπέτειάς του. Τι ποιότητα ζωής θα έχει. 

Το ερώτημα είναι πλέον κάτω από ποιες

Ναυάγια

Η Ελλάδα είναι ίσως η μοναδική χώρα παγκοσμίως που πέρασε από τον οικονομικό θρίαμβο στη φτωχοποίηση μέσα σε τρία εικοσιτετράωρα. Ούτε πυρηνική βόμβα να είχε πέσει!

Για «άλλον έναν απίθανο θρίαμβο» της Ελλάδας γράφει ο «Economist» της 15ης Δεκεμβρίου.

Σύμφωνα με ανάλυση του περιοδικού και στη βάση πέντε δεικτών, η Ελλάδα έχει τους καλύτερους βαθμούς στην οικονομία ανάμεσα σε 35 χώρες.

Sic transit gloria mundi όμως. Κι έτσι η δόξα του απίθανου θριάμβου παρήλθε ταχύτατα.

Μόλις τρεις μέρες αργότερα, ο οξυδερκής προοδευτικός Τύπος διαπίστωνε ότι «πέρασε ο προϋπολογισμός διαιώνισης της φτωχοποίησης» («Εφ.Συν.», 18/12).

Έτσι η Ελλάδα είναι ίσως η μοναδική χώρα παγκοσμίως που πέρασε από τον οικονομικό θρίαμβο στη φτωχοποίηση μέσα σε τρία εικοσιτετράωρα.

Ούτε πυρηνική βόμβα να είχε πέσει!

Αλλά συμβαίνουν αυτά. Στις 14 Δεκεμβρίου, ο Μητσοτάκης μετείχε στη Σύνοδο Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Την επομένη μάθαμε για «Ευρωπαϊκό χαστούκι στον Μητσοτάκη. Ψήφισμα κόλαφος της Ευρωπαϊκής Ενωσης για παράνομα push-backs και τη βία κατά των μεταναστών» («Η Αυγή», 15/12).

Την ώρα δηλαδή που κατέρρεε η χώρα προκύπτει ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση πλάκωνε στα χαστούκια τον Μητσοτάκη στη Σύνοδο Κορυφής επειδή δεν φέρεται καλά στους μετανάστες.

Πώς να μην καταρρεύσει η έρημη χώρα; Μόνο που η ιστορία είχε και συνέχεια.

Αφενός αποδείχτηκε ότι

Τρελοκομείο η Hellas

Ο ζουρλομανδύας εγκατεστημένος στα πρώτα έδρανα του ελληνικού κοινοβουλίου.

 Αφού όχι τριάντα αλλά τριακόσιες χιλιάδες εργατικά χέρια είναι απαραίτητα για πάσης φύσεως εργασία.

Που ουδείς νεαρός Ελλην, προκομένος και μεγαλωμένος με καλές χριστιανικές και οικογενειακές αξίες, καταδέχεται να τις αναλάβει, να τις υπηρετήσει, να βγάλει ένα μεροκάματο, έστω χαμηλό, και έτσι να καταπολεμηθεί η ανεργία και να περιοριστούν οι καθημερινές επισκέψεις στα café , τις πλατείες και σε άλλα «ιδρύματα» όπως σουβλατζίδικα, πιτσαρίες, καφενεία και πάει λέγοντας.

Σιγά τώρα που εγώ θα αναγκαστώ να πλένω πιάτα. Σιγά που εγώ θα αναγκαστώ να μαζέψω ελιές από το κτήμα του τάδε μακάκα. Σιγά τώρα που εγώ θα γίνω ο καθαριστής, το παιδί για όλες τις «άχρηστες» δουλειές.

Κάπως έτσι εν Ελλάδι της ακρίβειας, του πληθωρισμού και της

Ψήφος κατά συνείδηση ή με κομματική πειθαρχία;

Είναι γνωστό πως ο βουλευτής οφείλει να ψηφίζει κατά συνείδηση διότι εκπροσωπεί το Έθνος, αλλά στην πράξη επικρατούν άλλα ήθη. Η ηγεσία των κομμάτων σε ζητήματα που αυτή κρίνει πως είναι σημαντικά, επιβάλλει ψήφο υπό καθεστώς κομματικής πειθαρχίας. Θέλει να αποδείξει με αυτόν τον τρόπο ότι και αντιρρήσεις να υπάρχουν, τελικά υπεράνω όλων είναι η ενότητα της παράταξης και η ενιαία εμφάνισή της προς τα έξω.

Η κομματική πειθαρχία είναι μια άσκηση εξουσία των εκάστοτε κομματικών ηγεσιών επί των βουλευτών της. Είναι πολιτικά επιβεβλημένη μια τέτοια πρακτική; Στον βαθμό που θα αποτρέψει μια κοινοβουλευτική ήττα, δηλαδή το επίμαχο νομοσχέδιο δε θα ψηφιστεί, είναι όντως επιβεβλημένη. Στις προηγμένες κοινοβουλευτικά χώρες αν η κυβέρνηση διαπιστώνει πως το νομοσχέδιό της κινδυνεύει από τη στάση των δικών της βουλευτών, έρχεται σε συνεννόηση με τα κόμματα της αντιπολίτευσης μήπως βρεθεί κοινός τόπος και περάσει το νομοσχέδιο με τις ψήφους βουλευτών της αντιπολίτευσης.

Αυτή η συμπεριφορά προϋποθέτει μια

Ατύχημα σε εξέλιξη

Μερικές φορές η Ιστορία κινείται σαν ένα «αδέσποτο βαγόνι», με τρομακτική ταχύτητα και χωρίς κανείς να μπορεί να κάνει τίποτα για να ανακόψει τη μοιραία πορεία του. Υποθέτω ότι πολλοί ήταν όσοι ένιωθαν κάπως έτσι τις παραμονές του Πρώτου αλλά και του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου. Όσοι μεγαλώσαμε στα «πούπουλα» της δυτικής μεταπολεμικής ηγεμονίας ξεχάσαμε ότι βιώναμε ένα πολύ σπάνιο επεισόδιο. Νομίζαμε ότι η Ιστορία κινείται σαν ένα τρένο της γραμμής, με προγραμματισμένες στάσεις και βέβαιους προορισμούς. Ήλθαν μετά ο Τραμπ, το Brexit, η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, η Μέση Ανατολή, για να μας αποδείξουν ότι οι βεβαιότητές μας ήταν αστείες, αφελείς.

Βλέπουμε τώρα την αμερικανική ελίτ να παρακολουθεί με τρόμο το φαινόμενο Τραμπ και να περιμένει τη νίκη του τον επόμενο Νοέμβριο. Οσοι διαβάζουν δημοσκοπήσεις και γνωρίζουν τα πράγματα από μέσα, αρχίζουν να το θεωρούν σχεδόν δεδομένο. Η Γουόλ Στριτ επενδύει στη Νίκι Χάλεϊ, σε μια προσπάθεια να υπερκεράσει τον Τραμπ στις προκριματικές εκλογές των Ρεμπουμπλικανών. Ο φιλελεύθερος Τύπος πιέζει, με τον τρόπο του, τον πρόεδρο Μπάιντεν να μη διεκδικήσει ξανά την προεδρία. Ο χρόνος, όμως, κυλάει με

Πρώην αρχηγοί σε ρόλο κηδεμόνα

Έχουν κουράσει οι πρώην πρωθυπουργοί που δε θέλουν να παραδεχθούν ότι πλέον «ουκέτι Φοίβος έχει καλύβην. Στο εξωτερικό οι ομόλογοί τους είτε αποσύρονται στα ησυχαστήριά τους, είτε βρίσκουν καλοπληρωμένες θέσεις σε μεγάλους επιχειρησιακούς ομίλους. Και στις ΗΠΑ ως statemen, προσφέρουν την υπηρεσία τους στις κυβερνήσεις σε ευαίσθητα διεθνή θέματα.

Μόνο στη χώρα μας, και εν μέρει στη Γαλλία, απαιτούν να έχουν προσωπική παρέμβαση στην τρέχουσα πολιτική επικαιρότητα και να συνδιαμορφώνουν τις δράσεις των κυβερνήσεων ή των κομμάτων τους.

Είναι άραγε θέμα πολιτικής κουλτούρας, ή οι απόμαχοι δεν μπορούν να αφοσιωθούν σε άλλους τομείς δράσης επειδή, ως γέννημα θρέμμα των κομματικών γραφείων, αυτά είναι τα όρια του υπαρξιακού τους σύμπαντος;

Το είδαμε προσφάτως στην περίπτωση του Κώστα Καραμανλή με τις υποκλοπές, του Γιώργου Παπανδρέου με την παρουσία του στο εκλογικό περίπτερο του νέου δημάρχου Αθηναίων και την καθοδηγητική σφήνα προς τον Ανδρουλάκη ότι η κάλπη έδωσε μήνυμα για ένωση των προοδευτικών δυνάμεων:

Ο Κουτσούμπας πήρε το όπλο του και πυροβολεί στο αριστερό περιβόλι

Στα αριστερά της Νέας Δημοκρατίας συνωθούνται ήδη έξι κόμματα, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, Πλεύση Ελευθερίας, ΜεΡΑ25 και Νέα Αριστερά που γνωρίζουν, ότι η σειρά κατάταξης στις ευρωεκλογές του Ιουνίου, σε έξι μήνες από τώρα, θα καθορίσει εν πολλοίς το συσχετισμό των δυνάμεων για τις επόμενες εθνικές εκλογές. 

Ταυτόχρονα, τόσο σε επίπεδο κομμάτων όσο και στο επίπεδο των προσώπων που ηγούνται, θα δείξει ποιος είναι πιο αδύναμος κρίκος και ποιος κινδυνεύει να φαγωθεί ευκολότερα στην πορεία. 

Στη Χαριλάου Τρικούπη, η αποσύνθεση του ΣΥΡΙΖΑ δημιουργεί τη βεβαιότητα επιστροφής στη δεύτερη θέση. Δικαιωματικά, λένε ορισμένοι, αναμένοντας την πολυπόθητη παλινόρθωση του ΠΑΣΟΚ, ως μόνου και αληθινού διαδόχου της Δημοκρατικής Παράταξης.

Ο Νίκος Ανδρουλάκης λέει για τις ευρωεκλογές ότι το ΠΑΣΟΚ δεν έχει ταβάνι, αποφεύγοντας να βάλει στον εαυτό του έναν αχρείαστο πήχη. Πορεύεται συντηρητικά και συγκαταβατικά. Αποφεύγει τα τζαρτζαρίσματα και τις κόντρες με τους ευρισκόμενους στα αριστερά του, καλοβλέποντας ψηφοφόρους και μεσαία τοπικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ δεν

Νίκος Παππάς: Ενυδρεία

Χρειάζεται πολλή υπομονή –και λίγη διαστροφή– για να παρακολουθήσει κανείς τα εσωκομματικά του ΣΥΡΙΖΑ. Το εναπομείναν κόμμα εξακολουθεί να συνεδριάζει και να διχάζεται και μάλιστα, φαίνεται, με μεγαλύτερη σφοδρότητα απ’ ό,τι πριν, αφού δεν υπάρχει κέντρο βάρους. Δεν υπάρχει ούτε ενοποιητική ηγεσία· ούτε το διακύβευμα της διεκδίκησης της εξουσίας· ούτε και η παλιά προσοχή των media. Υπάρχουν όμως οι παλιοί εγωισμοί, που συγκρούονται για τα ξέφτια του κομματικού φάσματος – πότε θα γίνει το συνέδριο, ποιος θα το «στήσει», πότε θα ανανεωθεί η αποδεκατισμένη Κεντρική Επιτροπή.

Σε τέτοιο ενυδρείο είναι μάλλον εύκολο να επικρατούν γαλβανισμένες πολιτικές οντότητες, όπως αυτή του Νίκου Παππά. Ο βετεράνος υπασπιστής του Τσίπρα είναι ο πιο περπατημένος από τις φευγαλέες φιγούρες που υποτίθεται ότι συνθέτουν το νέο «προεδρικό περιβάλλον» στην Κουμουνδούρου. Γι’ αυτό και, απ’ ό,τι εκμυστηρεύονται οι άσπονδοι σύντροφοί του στον Τύπο, ο Παππάς καταφέρνει να πάρει θέση μαριονετίστα πίσω από τον Κασσελάκη και να κινεί ο ίδιος τα νήματα της εσωκομματικής ζωής.

Απέναντι σε αυτόν τον καταθλιπτικό συνωστισμό στη στενή Κουμουνδούρου, ο αναχωρητισμός μοιάζει με υγιή στάση. Αναχωρητισμός θεμιτός στην περίπτωση του Τσίπρα, αφού η λίγη προσπάθεια που κατέβαλε για να μη διαλυθεί το δημιούργημά του δεν ήταν ικανή να αναχαιτίσει την αποδόμηση που είχε πυροδοτήσει η δική του πολιτική χρεοκοπία. Αναχωρητισμός αλλόκοτος στην περίπτωση του Κασσελάκη, αφού η επιλογή του να

Γιατί υπάρχει η «Νέα Αριστερά»;

 

Λάθος κάνουν αυτοί που ισχυρίζονται ότι η «Νέα Αριστερά» έχει καταβυθιστεί σε σιγή ασφαλείας, και όπως χαιρέκακα μας είπε βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ «ούτε μιλάει ούτε λαλάει».

Είναι γεγονός ότι οι βουλευτές που αποχώρησαν και σχημάτισαν το νέο κοινοβουλευτικό σχήμα, διαθέτουν τεκμήριο επιστημονικής και τεχνοκρατικής επάρκειας, συγκριτικά με τους παραμένοντες. Το πολιτικό τους προφίλ ωστόσο, είναι ξεθωριασμένο έως και δυσδιάκριτο.

Προς το παρόν εκπέμπουν εικόνα μη αυθύπαρκτων πολιτικών προσωπικοτήτων. Ίσως γιατί η όποια αναγνωσιμότητα και επιρροή ήταν δάνεια, αντανακλαστική της ιδιότητας ως επιφανή στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Και σε πολιτικό επίπεδο δεν αυτενεργούσαν. Υλοποιούσαν πολιτικές των οποίων η κεντρική κατεύθυνση πήγαζε από το τσιπρικό επιτελείο του Μαξίμου.  

Οι ίδιοι δείχνουν αδύναμοι να συγκροτήσουν πολιτικές προτάσεις και δράσεις, που θα τους διαφοροποιούν από τον ΣΥΡΙΖΑ και θα δικαιολογούν την αποχώρησή τους. Το ότι ο Κασσελάκης δεν είναι πολιτικός - ινφλουένσερ είναι ο άνθρωπος - δεν μοιάζει αρκετά ισχυρή δικαιολογία για την απόσχιση.

Οι βουλευτές της «Νέας Αριστεράς» χωρίς ακόμη να

ΣΥΡΙΖΑ: γυρίζουν την πλάτη και αποχαιρετούν ακόμα και οι παλιοί

Είχα αρκετές ημέρες να γράψω και να σχολιάσω τα όσα συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είχα ασχοληθεί με τα προβλήματα που παρουσιάζονται στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και δεν έγραψα κάτι για τον Κασσελάκη και όσα του καταμαρτυρούν κορυφαία στελέχη του κόμματός του.

Ωστόσο, τα τελευταία 24ωρα έχουν συμβεί ορισμένα γεγονότα τα οποία πρέπει να μας απασχολήσουν. Πριν πέντε ημέρες, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ Αιτωλοακαρνανίας αποχώρησαν μαζικά καταγγέλλοντας τον Στέφανο Κασσελάκη ότι «εξελέγη ως ο μόνος που μπορεί να κερδίσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη, αλλά μάλλον οδηγεί τον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. σε δημοσκοπική, πολιτική και αξιακή κατάρρευση».

Την Τρίτη, ο Στέφανος Κασσελάκης, επειδή δεν είχε καθόλου κόσμο, διέρρευσε ότι επισκέφθηκε δήθεν απροειδοποίητα δύο πόλεις της Αιτωλοακαρνανίας, την Αμφιλοχία και το Αγρίνιο, μίλησε με κατοίκους και ανέβασε τις συνομιλίες του στα social media, με τον ίδιο να γελά και τους απλούς ανθρώπους να

Ραντάρ

Το ΠΑΣΟΚ έχει πλέον την ευκαιρία κι ένα διάστημα έως τις ευρωεκλογές για να ακουστεί και έξω από τους τοίχους των γραφείων του ή από τις παρέες των φίλων του.

Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, το ΠΑΣΟΚ προσπαθεί. Οργάνωσε πρόσφατα ημερίδα για την Τοπική Αυτοδιοίκηση, παρουσίασε αξιόλογες προτάσεις για τον «ιδιωτικό δανεισμό», ο Ανδρουλάκης περιόδευσε στη Θεσσαλία κι αλλού.

Γενικώς παρουσιάζει μια κανονική δραστηριότητα ενός κόμματος που θέλει να είναι κανονικό.

Με κάποιες υπερβολές; Με πληκτικές γενικούρες; Να το δεχτώ. Αλλά στην Ελλάδα ζούμε. Η αντιπολίτευση εμπεριέχει και λίγη σάλτσα.

Το ίδιο κόμμα όμως εμφανίζεται στάσιμο στις δημοσκοπήσεις, περίπου στο εκλογικό ποσοστό του. Και μάλιστα την ίδια στιγμή που ο «ανταγωνιστικός» ΣΥΡΙΖΑ παραπαίει.

Το φαινόμενο δεν είναι ακατανόητο.

Διότι το ΠΑΣΟΚ μιλάει και μάλιστα λέει λογικά πράγματα. Είτε συμφωνείς, είτε

Όταν κάναμε κουμπαριές με τον Ταγίπ, είχαμε εγγυήσεις;

Δεν θα επικαλεστώ τους διάφορους απόστρατους ναυάρχους και πτεράρχους της απέναντι πλευράς που σκούζουν στα τουρκικά κανάλια ότι ο Ερντογάν υποχώρησε απέναντι στον Κυριάκο και ότι πούλησε τη Γαλάζια Πατρίδα με την οποία τους ντόπαρε τόσα χρόνια. Ο Ταγίπ πληρώνει τα επίχειρα της πολιτικής του, αν υποθέσουμε ότι οι μουρμούρες δέκα αποστράτων κάνουν το αυτί του να ιδρώνει. Ο δικός μας όμως, τι φταίει να τραβά τα ίδια και μάλιστα όχι από συνταξιούχους στρατιωτικούς αλλά από συνταξιούχους πρωθυπουργούς; 

Καθότι ένας παλιός στρατηγός ή ναύαρχος είναι εξ ορισμού πολεμοχαρής και μαξιμαλιστής. Αυτό διδάχθηκε και αυτό υπηρέτησε όλα τα χρόνια του. Εξ ου και η ρήση «ο πόλεμος είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να την αφήσουμε στους στρατιωτικούς». Γι αυτό, τις σοβαρές υποθέσεις τις διαχειρίζονται οι πολιτικοί που υποτίθεται ότι είναι πιο ανοιχτόμυαλοι, πιο σφαιρικά ενημερωμένοι, πιο

Τα όποια μέτρα είναι έπεα πτερόεντα, εάν δεν εφαρμόζονται με αυστηρότητα

«Τα πράγματα έχουν αλλάξει… σήμερα την κατάσταση επιτηρούν κάμερες, όμως τα επεισόδια δεν γίνονται στις κερκίδες και τον αγωνιστικό χώρο, ξύλο πέφτει μακριά από το γήπεδο… κάποιοι έχουν τσιμπήσει τον φασισμό, μα κι αυτοί μ@λακες είναι γιατί δεν καταλαβαίνουν πως αν οι αρχηγοί τους πάρουν την εξουσία θα μας καθαρίσουν όλους…».

Φράσεις από το βιβλίο του Τζον Κινγκ «Εργοστάσιο Ποδοσφαίρου», που σκιαγραφεί τη ζωή της βρετανικής εργατικής τάξης τη δεκαετία του ΄90. Παιδιά με παραιτημένο μέλλον, με μοναδική αναλαμπή ζωής τα επεισόδια στα γήπεδα, με υπόβαθρο τον αλκοολισμό στις παμπ, την κοινωνική απομόνωση, το φτηνό σεξ, και το ψυχοδιεργετικό εξιτάρισμα της αιματηρής αντιπαράθεσης με τους χούλιγκαν των αντιπάλων ομάδων. 

Για τον αθέατο κόσμο που ζούσε στη σκιά των προβολέων και των λαμπρών σταρ, ο οπαδισμός ήταν η προσπάθεια μιας ταυτότητας. 

Δεν το αναφέρουμε για να δικαιολογήσουμε  με φτηνή κοινωνιολογίζουσα φιλολογία την τραμπούκικη αλητεία των γηπέδων. Άλλωστε έχουν αλλάξει οι εποχές. Στη χώρα μας ο χουλιγκανισμός είναι διαταξικός, δεν ανθεί μόνο σε κάποια ξεχασμένα κοινωνικά στρώματα. 

Και πλέον ο οπαδισμός είναι και «πολιτικός». Είναι κοινός τόπος ότι

Ένα μεγάλο «μπράβο» στην ΕΛ.ΑΣ.

Το «μπράβο» το εισπράττει επάξια η ΕΛ.ΑΣ. από όλους όσοι αγαπούν τον αθλητισμό, διότι έφερε σε πέρας την πρώτη φάση της αποστολής της που αφορούσε τη σύλληψη του ενόχου ο οποίος τραυμάτισε τον 31χρονο αστυνομικό. Ένα έργο δύσκολο από την πρώτη στιγμή, αλλά από την πρώτη στιγμή κιόλας έγιναν οι ενδεδειγμένοι χειρισμοί. Απομονώθηκαν όλοι οι πιθανοί ύποπτοι για τη διάπραξη του αδικήματος. 424 άτομα τελούσαν υπό κράτηση, κάτι που αύξανε το βαθμό δυσκολίας του έργου της ΕΛ.ΑΣ., καθώς προκαλούσε πιέσεις που προερχόταν από τρεις πλευρές. 

Έτσι, είχε να αντιμετωπίσει και τις διαμαρτυρίες γονέων των κρατουμένων, καθώς και τις ενστάσεις των συνήθων δικαιωματιστών που για μια ακόμα φορά εκτέθηκαν. Για να μην αναφερθώ διεξοδικότερα στην κατάπτυστη ανακοίνωση της διοίκησης του υπόλογου σωματείου που θα έπρεπε να προκαλέσει το ενδιαφέρον του αρμόδιου εισαγγελέα. Μάλιστα, αυτή η ανακοίνωση προκάλεσε στο Διαδίκτυο την οργή των φιλάθλων που υποστηρίζουν τον συγκεκριμένο σύλλογο. 

Το ζητούμενο πλέον είναι ένα:

Ελαιόλαδο: Σε απόγνωση οι παραγωγοί - Φέτος δεν θα έχουν λάδι ούτε για το φαγητό

Η τιμή στο ελαιόλαδο συνεχίζει να ανεβαίνει, με τους παραγωγούς στην Κρήτη, να ζητούν οικονομική στήριξη από την κυβέρνηση. Κάνουν λόγο για την πιο δύσκολη χρονιά που θυμούνται.

Το ελαιόλαδο πωλείται ακριβότερα από ποτέ στη χώρα και οι εκτιμήσεις για τη νέα χρονιά, προκαλούν φόβους για συνέχιση των αυξήσεων. Παραγωγοί στην Κρήτη εμφανίζονται απελπισμένοι. Όπως λένε τα αποθέματα είναι λιγότερα από ποτέ και η οικονομική ζημιά για τους ίδιους τεράστια. Τα μεροκάματα έχουν εκτοξευτεί στα ύψη και ομαλοποίηση δεν φαίνεται για την ώρα στον ορίζοντα.

Το αίτημα να λάβουν αποζημιώσεις ως στήριξη για την απροσδόκητα άσχημη χρονιά, ζήτησαν το πρωί

Η τελευταία αυταπάτη του Έλληνα αριστερού

Η εγχώρια κομμουνιστική Αριστερά προετοιμάζεται να δώσει τη μάχη κατά της ίδρυσης στη χώρα μη κρατικών πανεπιστημίων, με την ΚΝΕ να καλεί τους φοιτητές σε «οργανωμένο αγώνα και πανελλαδικό συντονισμό, για να σηκωθεί, ένα μαζικό κίνημα διεκδίκησης».

Η μπροσούρα της επανάστασης έχει ως κεντρικό σύνθημα: «Με το ΚΚΕ για ένα Πανεπιστήμιο πραγματικά ελεύθερο και σύγχρονο». Κανείς από τους ινστρούχτορες και την αριστερή νομενκλατούρα, που εξακολουθεί να έχει βαθιές ρίζες στα ελληνικά πανεπιστήμια, δεν είχε την ευαισθησία να ενημερώσει τα «παιδιά» ότι εδώ και χρόνια, ακόμη και στους εμβληματικούς εναπομείναντες παραδείσους του κομμουνισμού, άλλαξαν δρόμο.  

Μπορεί να εντυπωσίασε, η αναφορά του Υπουργού Παιδείας, Κυριάκου Πιερρακάκη, στη Βουλή, ότι ακόμη και στη Βόρειο Κορέα λειτουργεί ιδιωτικό Πανεπιστήμιο, αλλά είναι εξίσου εντυπωσιακό, στα όρια του σοκ για έναν …

Από τον Παυλόπουλο στη Σακελλαροπούλου

Έξι χρόνια ακριβώς χωρίζουν τις συναντήσεις μεταξύ των δύο αρχηγών κρατών:

♦ 7 Δεκεμβρίου του 2017. Όσα συνέβησαν στον καναπέ (αλήθεια, ποιος το σκέφτηκε;) σφράγισαν με το καλημέρα το φιάσκο. Ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος και ο τούρκος ομόλογός του Ταγίπ Ερντογάν, καθήμενος στη μέση σχεδόν του καναπέ στο Προεδρικό Μέγαρο, αντάλλαξαν διατυπώσεις που σφράγισαν ένα πρωτοφανές σκηνικό δημόσιας έντασης που έσπασε το πρωτόκολλο.

Στο επίκεντρο βρέθηκε η Συνθήκη της Λωζάννης. Ο έλληνας Πρόεδρος άνοιξε κατά τη συνομιλία μπροστά στις κάμερες το θέμα και υπογράμμισε ότι η Συνθήκη είναι αδιαπραγμάτευτη. Το γεγονός αυτό έδωσε την ευκαιρία στον Ερντογάν να αγορεύσει live, αραχτός στον καναπέ, και να ξεδιπλώσει όλη τη βεντάλια των απαράδεκτων διεκδικήσεων της Αγκυρας. Οι έμπειροι διπλωματικοί συντάκτες κατάλαβαν αμέσως ότι η επίσκεψη είχε ήδη «τελειώσει» και ότι η συνάντηση που θα ακολουθούσε αμέσως μετά με τον Τσίπρα δεν θα άλλαζε τίποτα. Επιβεβαιώθηκαν.

Υπάρχουν αιτίες ή και ελαφρυντικά για εκείνο το φιάσκο, πέρα από την καθιερωμένη συριζαϊκή τσαπατσουλιά (από το στήσιμο ως και τον συντονισμό) και την κακή προετοιμασία; Τα προφανή. Ο Ερντογάν ήταν γενικώς «αγριεμένος» έναν χρόνο μετά το πραξικόπημα στην Τουρκία το 2016, ενώ στην

«Εδώ υπάρχει ένας έρωτας μεγάλος»

Κάτι ήξερε ο Μάκης Χριστοδουλόπουλος με τη Λίτσα Διαμάντη όταν τραγουδούσαν (1991) «εδώ υπάρχει ένας έρωτας μεγάλος». Έβλεπαν πολύ μπροστά, τον έρωτα του Ερντογάν με τον Μητσοτάκη, ο οποίος εκδηλώθηκε χθες στην Αθήνα, εις τας δυσμάς του σωτηρίου έτους 2023. Πράγματι, οι ελληνοτουρκικές σχέσεις περνούν την αγαπησιάρική τους περίοδο και είθε αυτός ο έρωτας να στεριώσει για το καλό όλων μας. 

Τέτοιες στιγμές ας μη φανούμε μίζεροι με τις γνωστές επιφυλάξεις. Ας υπάρχουν, ας τις κρατήσουμε, διότι όπως παραδέχονται και οι δύο ηγέτες στη διακήρυξή τους, οι διαφορές παραμένουν. Και δε θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Τώρα πόσο θα κρατήσει αυτός ο έρωτας θα φανεί στην πορεία. 

Ας βάλουμε στην άκρη και τα κίνητρα του Ερντογάν που τον ώθησαν να δηλώσει ερωτευμένος με αυτόν που πριν από ενάμισι χρόνο τον αντιμετώπισε με το «Μητσοτάκης, τέλος» ή κάπως έτσι, δηλώνοντας τη

Μαραντζίδης: SYRIZA c’est fini! -Οφείλουμε να καλωσορίσουμε τη Νέα Αριστερά

Ο καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας και πρώην σύμβουλος του Αλέξη Τσίπρα, Νίκος Μαραντζίδης, σε άρθρο του στο σάιτ parallaximag.gr καλωσορίζει τη Νέα Αριστερά και τον ηγέτη της, όπως τον αποκαλεί, Αλέξη Χαρίτση, και γράφει για το τέλος του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Νίκος Μαραντζίδης περιγράφει τον ΣΥΡΙΖΑ του Στέφανου Κασσελάκη ως ένα «σουρεαλιστικό κράμα αλαζονείας, λαϊκισμού, ιδεολογικής ρηχότητας και πολιτικής ανεπάρκειας» και εκτιμά ότι η Νέα Αριστερά «διέσωσε την αξιοπρέπεια ενός ολόκληρου κόσμου κι ενός πολιτικού χώρου».
Ο Νίκος Μαραντζίδης γράφει αναλυτικά στο άρθρο του, SYRIZA c’est fini!
Εκείνη η συζήτηση έμελλε να αποδειχθεί προφητική. Ήταν ένα σαλονικιώτικο βροχερό πρωινό αρκετούς μήνες πριν τις εκλογές του Μαΐου. Συνομιλούσα χαμηλόφωνα για τις πολιτικές εξελίξεις με σημαίνον στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ που τραβούσε πάνω του τα μάτια των υπόλοιπων θαμώνων, σε μια γωνιά στο συνηθισμένο στέκι μου στην Παύλου Μελά: «Τι θα κάνει ο Τσίπρας όταν θα χάσει τις επόμενες εκλογές, θα συνεχίσει ή θα παραιτηθεί;», ρώτησα. Αν και το στέλεχος αρνιόταν να αποδεχτεί την επερχόμενη -βέβαιη στα δικά μου μάτια- ήττα, για την οικονομία του πράγματος μετατρέψαμε το χρονικό επίρρημα σε υποθετικό. Μου έκανε πάντα εντύπωση πόση αμηχανία προκαλούσε το θέμα αυτό στο ΣΥΡΙΖΑ. Σε αντίθεση με άλλα κόμματα εξουσίας, τη ΝΔ ή και το ΠΑΣΟΚ ακόμη και στην εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου, που το ενδεχόμενο μιας εκλογικής ήττας ενείχε πάντα το σοβαρό ενδεχόμενο της παραίτησης και της εκλογής νέου αρχηγού, στον ΣΥΡΙΖΑ όλα αυτά ήταν ταμπού. Κάθε φορά που έκανες μια

Νέα Αριστερά: θα μείνουν με τη… σοβαρότητα

Αν κάποιος διαβάσει τα όσα λέγονται και γράφονται από τους φίλους της Νέας Αριστεράς θα νομίσει πως τα μέλη της πρωτοεμφανίζονται στην πολιτική αυτές τις ημέρες. Πως αυτό το κόμμα προέκυψε με παρθενογένεση. Κι όμως, όλοι τους ανεξαιρέτως ανήκαν στον βαθύ ΣΥΡΙΖΑ. Ήταν συνυπεύθυνοι και συμμέτοχοι στα όσα έγιναν από το 2011 και μετά και κυρίως συνυπεύθυνοι και συμμέτοχοι στον τρόπο που άσκησε την εξουσία το κόμμα τους όταν κυβερνούσε. 

Να δεχτούμε, χάρη της συζητήσεως, πως μπορεί κάποιοι εξ αυτών που ίδρυσαν τη Νέα Αριστερά να διαφωνούσαν ενδομύχως με τα όσα συνέβαιναν τότε και να σιωπούσαν λόγω της παρουσίας τους στην κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Μετά την εκλογική ήττα του 2019 γιατί δε ζήτησαν να ανοίξει μια συζήτηση για τα αίτια αυτής της ήττας; Πάντα η ανανεωτική Αριστερά έβαζε «τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων». Μερικές φορές μάλιστα και σε υπερβολικό βαθμό. 

Τι φοβήθηκαν; Μήπως διαταραχτεί η ενότητα του ΣΥΡΙΖΑ; Μήπως τρωθεί το κύρος και το ηγετικό προφίλ του Αλέξη Τσίπρα; Φαίνεται πως είτε πίστεψαν στη «δεξιά παρένθεση Μητσοτάκη» και στη

Απορία

Στην πραγματικότητα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι παρά ένα κόμμα του 12% (στην καλή περίπτωση…) που διαλύεται, μέσα σε μια Αριστερά που διαλύεται επίσης ή που έχει ήδη διαλυθεί σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Εχω μια εύλογη απορία. Γιατί ασχολούμαστε με τον ΣΥΡΙΖΑ;

Στην πραγματικότητα δεν είναι παρά ένα κόμμα του 12% (στην καλή περίπτωση…) που διαλύεται, μέσα σε μια Αριστερά που διαλύεται επίσης ή που έχει ήδη διαλυθεί σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Γαλλία, Γερμανία, Ισπανία, να ζούμε να τους θυμόμαστε.

Γιατί λοιπόν ασχολούμαστε μαζί τους; Νομίζω για τρεις λόγους.

Πρώτον επειδή έχει πλάκα.

Άλλο να γιορτάζεις τα γενέθλια της σκυλίτσας Φάρλι, να γυροφέρνεις στα μπαράκια ή να παίζεις μπάλα με την κομματική εφημερίδα.

Κι άλλο να ασχολείσαι με τα φορολογικά των ταξιτζήδων. Ακόμη προσπαθώ να φανταστώ την έκφραση του Γεραπετρίτη όταν ο Κασσελάκης του ανέπτυσσε την άποψή του για τα ελληνοτουρκικά.

Δεύτερον επειδή δεν έχουμε κάτι σοβαρότερο να ασχοληθούμε.

Τι θα κάναμε χωρίς τον «ναυαρχούκο», την Τζάκρη της καρδιάς μας ή τον Πολάκη; Θα πεθαίναμε από πλήξη κι από

Καλώς τον (τον Τσίπρα) και ας άργησε

Καινούρια πράγματα μάθαμε από τις εκμυστηρεύσεις του Αλέξη Τσίπρα στον Αντώνη Καρακούση, που είδαμε στο σημερινό «Βήμα» της Κυριακής. Το σοβαρότερο όλων είναι ότι το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών θα κρίνει τη δική του επάνοδο στην κεντρική πολιτική σκηνή ή όχι. Έθεσε και το πλαίσιο. Θεωρώντας βέβαιο ότι τα τρία αποδυναμωμένα κόμματα της ριζοσπαστικής Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ, Αριστερά Μπροστά και η Ζωή) δεν θα αποκτήσουν εκλογική δυναμική, αν το ΠΑΣΟΚ απέχει αισθητά από το 20% (πόσο δηλαδή) και αν ο Μητσοτάκης πάρει πάνω από 30% (που είναι βέβαιο), τότε αναδεικνύεται το μεγάλο κενό. Και τότε «κάτι πρέπει να γίνει». Εννοώντας κάτι θα κάνει αυτός.

Αυτό είναι κάτι εντελώς καινούριο, μια νέα πολιτική παράμετρος που προστίθεται στην εξίσωση των ευρωεκλογών του Ιουνίου. Θα δούμε τον Τσίπρα να επανέρχεται ή όχι; Με δικό του καινούριο σχήμα ή επανακαταλαμβάνοντας το παλιό που εγκατέλειψε; Άγνωστο. Κατά τα λοιπά, από τις

Ο θίασος της Αριστεράς δεν κόβει πια εισιτήρια

Ακόμα και στον τίτλο που έδωσαν στο νέο τους κόμμα οι 11 ήταν απολύτως προβλέψιμοι. Καμιά φαντασία, καμιά πρωτοτυπία. Υποθέτω πως οι στοιχηματικές εταιρείες τον τίτλο «Νέα Αριστερά» θα τον είχαν με απόδοση κάτω από τη…μονάδα. Οι παλιοί αριστεροί, που ήταν επιφυλακτικοί στο πείραμα του ΚΚΕ εσωτερικού, δικαιολογούσαν τις επιφυλάξεις τους με το γνωμικό «με παλιό δέρμα δε φτιάχνεις καινούργιο παπούτσι». Αυτό ακριβώς ισχύει και με την 11άδα των βετεράνων της ριζοσπαστικής Αριστεράς. 

Ο αναγνώστης να είναι σίγουρος για ένα πράγμα: οσονούπω θα προκύψει και τρίτο κόμμα από αυτόν τον χώρο. Οι πολυδιασπάσεις είναι ένα από τα χαρακτηριστικά του γνωρίσματα. Γιατί ως γνωστόν «όπου φτώχεια και γκρίνια». Με το που είδαν αυτό το πενιχρό 17,5% θυμήθηκαν τον παλιό, καλό τους εαυτό και άρχισαν τις γνωστές ίντριγκες. 

Σήμερα με τη ριζοσπαστική Αριστερά ασχολείται ο

Ψήφος

Όταν δεκάδες χώρες σε όλο τον κόσμο έχουν την επιστολική ψήφο προ πολλού, όταν ανάμεσά τους είναι η μεγάλη πλειοψηφία των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όταν τη χρησιμοποιεί ακόμη και η… Τουρκία (!), μόνο στόκοι μπορούν να ανασύρουν το επιχείρημα ότι εδώ «θα αλλοιώσει το εκλογικό σώμα».

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η επιστολική ψήφος είναι μια μεγάλη δημοκρατική τομή. Ίσως η μεγαλύτερη μετά την καθιέρωση της καθολικής ψηφοφορίας χωρίς διακρίσεις ή την κατάργηση των σφαιριδίων.

Αν θέλετε τη γνώμη μου (το φώναζα ήδη από τις εκλογές του Μαΐου – Ιουνίου) έπρεπε να είχε καθιερωθεί από χθες. Ίσως κι από προχθές!

Οταν δεκάδες χώρες σε όλο τον κόσμο την έχουν υιοθετήσει προ πολλού, όταν ανάμεσά τους είναι η μεγάλη πλειοψηφία των χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης, όταν τη χρησιμοποιεί ακόμη και η… Τουρκία (!), μόνο στόκοι μπορούν να ανασύρουν το επιχείρημα ότι εδώ «θα αλλοιώσει το εκλογικό σώμα».

Ποιος λοιπόν μπορεί να είναι αντίθετος; Υποθέτω μια μπερδεμένη μειοψηφία.

Πρώτον, εκείνοι που αιφνιδιάστηκαν ίσως επειδή δεν τους ρώτησε ο Μητσοτάκης αλλά δεν έχουν πραγματικά επιχειρήματα να

Δεν είναι στραβός ο γιαλός, εσείς στραβά αρμενίζετε

Ώπα, κάπου, ώπα. Basta. Αρκετά. Όλα έχουν ένα όριο, ακόμη και το πιο τραβηγμένο, αλλά παραμένει όριο που δεν το ξεπερνάμε. 

Κι αν έχεις απορία, αναγνώστη, σε τι αναφέρομαι, σου θυμίζω την αντίδραση του Κασσελάκη στο τελευταίο βίντεο του πρωθυπουργού, τον οποίο χαρακτήρισε «σαν τον θείο που λέει: θα καθίσω με τη νεολαία». 

Δεν λέω, τέτοιες εκφράσεις είναι καλές στο στενό κύκλο φίλων ή συγγενών που τελούν σε κατάσταση ευθυμίας. Επ’ ουδενί, όμως, δεν μπορούν να χρησιμοποιούνται με επιπολαιότητα και ελαφρότητα στον δημόσιο, πολιτικό διάλογο. Γιατί, πολύ απλά, όχι μόνο τον υποβαθμίζουν, αλλά τον καταρρακώνουν. 

Αναρωτιέμαι, ευλόγως, αυτός ο άνθρωπος δεν έχει κανέναν σοβαρό δίπλα του να τον συμβουλεύει, να του υποδεικνύει, τέλος πάντων, πώς μιλάμε δημόσια, πως ότι λέμε μεταξύ μας αστειευόμενοι, δεν το πετάμε απροειδοποίητα στη γύρα μέσω αναρτήσεων σε σελίδες κοινωνικής δικτύωσης. 

Έτσι, πιστεύει πως θα κερδίσει τον Μητσοτάκη, όπως μας έλεγε στις απαρχές τις μετεωρικής του πορείας προς την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ; Πλανάται πλάνην οικτρά και θα καταβάλει στο ακέραιο το τίμημα της επιπολαιότητάς του. 

Στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν σοβαρό πρόβλημα, είτε το αντιλαμβάνονται και το κατανοούν είτε όχι. Εδώ και μήνες, από το καλοκαίρι συγκεκριμένα, το κόμμα αυτό δεν εκπέμπει πολιτικό λόγο και

Χωρίς αυταπάτες

Ο «εξευρωπαϊσμός της Τουρκίας» αποτελεί επιδίωξη της ευρωπαϊκής πολιτικής από τον 18ο αιώνα. Μια επιδίωξη ακατάπαυστα αισιόδοξη και μονίμως αποτυχημένη.

Η αναμενόμενη επίσκεψη του Ερντογάν στην Αθήνα δεν κρύβει ίσως υψηλές προσδοκίες. Ούτε επιτρέπει όμως και πολλές αυταπάτες.

Ο τούρκος πρόεδρος είναι το είδος του επισκέπτη που δεν ενθουσιάζει τον οικοδεσπότη αλλά ενός γείτονα αναπόφευκτου.

Υστερα από τρία χρόνια αντιπαράθεσης (από τον Μάρτιο 2020 με τον Εβρο έως τον Φεβρουάριο 2023 με τους σεισμούς στην Τουρκία) οι ελληνοτουρκικές σχέσεις πήραν έναν δρόμο κατευνασμού.

Κυρίως επειδή ο ίδιος ο Ερντογάν επέλεξε άλλο ρεπερτόριο μετά την επανεκλογή του.

Φυσικά η αλλαγή είναι κυρίως ρητορική. Και ασταθής. Η καταφανής απομάκρυνση από τον δυτικό κόσμο στο όνομα μιας περιφερειακής μεγαλομανίας δημιουργούσε ένα προφανές πρόβλημα, κυρίως οικονομικό.

Αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε σε πρώτη ευκαιρία να ξαναφορέσει το κοστούμι ενός κήρυκα του ισλαμισμού και προστάτη της τρομοκρατικής Χαμάς.

Ή να παραδώσει μαθήματα καφενειακής διεθνολογίας στη Δύση από το Βερολίνο και μάλιστα ενώπιον της γερμανικής ηγεσίας που είχε την έμπνευση να τον προσκαλέσει.

Μόλις την περασμένη Τρίτη η Κομισιόν δημοσιοποίησε μια έκθεση ιδιαίτερα αυστηρή για τη γειτονική χώρα. Η οποία, να θυμίσω, δεν

Τι απέγιναν οι φίλοι μου οι Συριζαίοι

Είχα κάμποσους γνωστούς και φίλους που είχαν ταχθεί με τον Σύριζα. Μπορεί στις εκλογές του περασμένου Μάη και Ιούνη να μην έδωσαν βροντερό παρόν στον αγώνα τους, ενδεχομένως και κάποιοι να μην ψήφισαν καν (αλλιώς πούθε προέκυψε η διαφορά των 20 μονάδων), αλλά τέλος πάντων, μια δεκαριά ανθρώπους συνδεδεμένους μ’ αυτό τον πολιτικό χώρο τους είχα. Πασοκοσυριζαίοι σχεδόν στο σύνολο τους (δηλαδή κάποτε Πασόκ και από το 2012 ή το 2015 Σύριζα), ψήφισαν σχεδόν όλοι τους Αχτσιόγλου στις εσωκομματικές τους. 

Μετά το μπάχαλο που ακολούθησε την εκλογή Κασσελάκη και τις διαρκείς αποχωρήσεις - διασπάσεις, όποτε τους συναντήσω προσπαθώ να καταλάβω τι νιώθουν και τι σκοπεύουν να κάνουν. Καθότι οι κινήσεις κορυφής του στελεχιακού δυναμικού αποκτούν ουσία μόνο αν δούμε τι αντανακλάσεις έχουν στη λαϊκή βάση του πάλαι ποτέ μεγάλου κόμματος. Να σας πω λοιπόν δύο - τρία συμπεράσματα που έχω βγάλει. 

Πρώτο, εγώ δεν έχω συναντήσει κανέναν (μα ούτε έναν για δείγμα) που σήμερα δηλώνει ότι

Τα αδιέξοδα του Αλέξη

Η σκυλίτσα του Stefanos χαμογελά ειρωνικά στο στερεότυπο που συμπυκνώνεται στη φράση «σκυλίσια ζωή». Της έκανε γενέθλια ο αρχηγός, της παρήγγειλε τούρτα superfood dog cake, διακοσμημένη με τέσσερα κεράκια για να γιορτάσει τη συμπλήρωση των τεσσάρων χρόνων της.

Ουδέν μεμπτόν και ας εκπέμπει αίσθηση τρυφηλότητας που δεν συνηθίζεται στην Αριστερά, αφού η ζωή γι' αυτή είναι ένας απέραντος πόνος (λέει δηλαδή) για τον συνάνθρωπο, ένας συνεχής αγώνας (ξαναλέει) για τους καταφρονεμένους της γης.

Βεβαίως, ως εκδήλωση ήταν πιο ειλικρινής από την αντίστοιχη των γενεθλίων του Πολάκη: φαγοπότι με φόντο τη φωτογραφία του Βελουχιώτη. Το γεγονός πάντως δεν δικαιολογεί τη σοσιαλμιντιακή παρέμβαση - ειρωνεία του Άδωνι. Δεν αφορά έναν υπουργό μια οποιαδήποτε γιορτή γενεθλίων αντιπάλου.

Ναι, ουδέν μεμπτόν αλλά και ουδόλως κατανοητόν, γιατί θα έπρεπε η «οικογενειακή» φωτογραφία (η Φάρλι κατά τον Stefanos είναι μέλος της οικογένειας), να βγει στη δημοσιότητα; Ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να δείχνει ότι

Σινέ ΣΥΡΙΖΑ: Ο κατήφορος

Υπάρχει μια μεγάλη μερίδα πολιτών, οι οποίοι υπέστησαν πάσης φύσεως προπηλακισμούς, ύβρεις, προσβολές, για τη στάση που κράτησαν κατά την περίοδο, όταν η χώρα βρισκόταν στον αστερισμό των Μνημονίων, αλλά και των πλατειών της αγανάκτησης. Το αποκορύφωμα ήταν την περίοδο του ψευτοδημοψηφίσματος το καλοκαίρι του 2015, όταν τα πράγματα είχαν φτάσει σε οριακό σημείο για το μέλλον της χώρας. 

Έκτοτε έχει κυλήσει πολύ νερό στ’ αυλάκι, ο ΣΥΡΙΖΑ προσβεβλημένος από την εκφυλιστική, αυτοάνοση ασθένεια του αχαλίνωτου λαϊκισμού, χάρη στον οποίο ανήλθε στην εξουσία και απομυθοποιήθηκε, κατρακυλάει δημοσκοπικά και αποξενώνεται ολοένα και περισσότερο από την κοινωνία.

Κι αν τώρα παλεύει με νύχια και με δόντια να κρατηθεί στην τρίτη θέση των προτιμήσεων των εκλογέων, πολλοί ειδικοί διατυπώνουν την άποψη πως αυτός ο διαγκωνισμός δεν θα κρατήσει πολύ και ο ΣΥΡΙΖΑ θα βρεθεί στην τέταρτη θέση, με τάσεις περαιτέρω απαξίωσής του. 

Κάθε νουνεχής άνθρωπος, βλέποντας το κόμμα του να φυλλορροεί, θα καθόταν να σκεφτεί «πως θα μαζέψει το μαγαζί», ώστε να

Αντοχή

Ο ΣΥΡΙΖΑ πέφτει συνεχώς και το ΠΑΣΟΚ μπορεί να μη σπάει ταμεία αλλά βγάζει αξιοπρεπώς το μεροκάματο.

Αν δεν μετράω λάθος έχουμε την έκτη συνεχόμενη δημοσκόπηση από ισάριθμες εταιρείες που καταγράφει προβάδισμα του ΠΑΣΟΚ έναντι του ΣΥΡΙΖΑ (Metron Analysis, 29/11).

Ενα προβάδισμα μικρό μιας ή δυο μονάδων. Αλλά στην πραγματικότητα αδιευκρίνιστο, αφού δεν έχει ακόμη μετρηθεί δημοσκοπικά το «Κόμμα των Έντεκα».

Η τάση λοιπόν δεν μοιάζει συγκυριακή. Αρχίζει και παγιώνεται, έστω και σε χαμηλά επίπεδα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πέφτει συνεχώς και το ΠΑΣΟΚ μπορεί να μη σπάει ταμεία αλλά βγάζει αξιοπρεπώς το μεροκάματο. Απλώς είμαστε ακόμη μακριά από την πρόβλεψη του Ανδρουλάκη πως «με ένα ισχυρό ΠΑΣΟΚ η ΝΔ δεν θα παίζει χωρίς αντίπαλο» (26/11).

Κι ο λόγος είναι απλός.

Η δύναμη της ΝΔ δεν είναι η ανεπάρκεια του ενός ή του άλλου αντιπάλου της αλλά η αδυναμία όλων μαζί. Για να είμαι ειλικρινής δεν νομίζω ότι

Καταρρέει ο ΣΥΡΙΖΑ, παλεύει με το ΚΚΕ για την τρίτη θέση

Η δημοσκοπική κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ αποτυπώνεται σε ένα ακόμα γκάλοπ που τον δείχνει να έχει χάσει οριστικά τη δεύτερη θέση από το ΠΑΣΟΚ και να μάχεται για την τρίτη θέση με το ΚΚΕ. Δεν πείθει ο Στέφανος Κασσελάκης, καθώς θετική γνώμη έχει γι' αυτόν μόνο το 16% των πολιτών, ενώ στην καταλληλότητα για πρωθυπουργός συγκεντρώνει 5%.

Διατηρείται το ισχυρό προβάδισμα της ΝΔ, καθώς στην πρόθεση ψήφου προηγείται του ΠΑΣΟΚ με 18,3 μονάδες, ενώ στην εκτίμηση ψήφου η διαφορά εκτοξεύεται στις 22,9 μονάδες.

Αναλυτικά, σύμφωνα με τη δημοσκόπηση της Metron Analysis, που παρουσιάστηκε στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του Mega, στην πρόθεση ψήφου, η ΝΔ προηγείται με 18,3 μονάδες του ΠΑΣΟΚ που βρίσκεται στη δεύτερη θέση με 30,5% έναντι 12,2%. Ακολουθεί ο ΣΥΡΙΖΑ με 10,2%, το ΚΚΕ 9,2%, η Ελληνική Λύση 4,6%, οι Σπαρτιάτες 3%, η Νίκη 2,7%, η Πλεύση Ελευθερίας 2,7% και το

Αυτό μάλιστα! Να και μία ουσιαστική μεταρρύθμιση

Αυτό μάλιστα, είναι μια κάποια μεταρρύθμιση. Η εφαρμογή της επιστολικής ψήφου που ανακοίνωσε ο Μητσοτάκης την Πέμπτη μπορεί να θεωρηθεί τομή στα πολιτικά μας ήθη και πάντως καταργεί με οριζόντιο τρόπο μία συζήτηση (ή και περισσότερες), σε σχέση με τα πραγματικά δεδομένα των εκλογικών αναμετρήσεων.

Στον απόηχο των πολλών ανοησιών που ακούστηκαν τα προηγούμενα χρόνια με αφορμή την ψήφο των αποδήμων, με την απόφαση της κυβέρνησης να εφαρμόσει κάτι που εδώ και δεκαετίες ισχύει αλλού, παραμερίζονται προφάσεις διαφόρων και δικαιολογίες άλλων, σχετικά με την πολιτική νομιμοποίηση των εκλογικών αποτελεσμάτων. Πρόκειται ουσιαστικά για τη διαμόρφωση προϋποθέσεων καθολικής συμμετοχής του εκλογικού σώματος στη διαδικασία και από εκεί κι έπειτα, ο καθένας θα αποφασίσει αν επιθυμεί να είναι ενεργός ή όχι, δίχως περαιτέρω φιλολογίες.

Είναι κάτι που εδώ και δεκαετίες εφαρμόζεται στην Ευρώπη και