Σινέ ΣΥΡΙΖΑ: Ο κατήφορος

Υπάρχει μια μεγάλη μερίδα πολιτών, οι οποίοι υπέστησαν πάσης φύσεως προπηλακισμούς, ύβρεις, προσβολές, για τη στάση που κράτησαν κατά την περίοδο, όταν η χώρα βρισκόταν στον αστερισμό των Μνημονίων, αλλά και των πλατειών της αγανάκτησης. Το αποκορύφωμα ήταν την περίοδο του ψευτοδημοψηφίσματος το καλοκαίρι του 2015, όταν τα πράγματα είχαν φτάσει σε οριακό σημείο για το μέλλον της χώρας. 

Έκτοτε έχει κυλήσει πολύ νερό στ’ αυλάκι, ο ΣΥΡΙΖΑ προσβεβλημένος από την εκφυλιστική, αυτοάνοση ασθένεια του αχαλίνωτου λαϊκισμού, χάρη στον οποίο ανήλθε στην εξουσία και απομυθοποιήθηκε, κατρακυλάει δημοσκοπικά και αποξενώνεται ολοένα και περισσότερο από την κοινωνία.

Κι αν τώρα παλεύει με νύχια και με δόντια να κρατηθεί στην τρίτη θέση των προτιμήσεων των εκλογέων, πολλοί ειδικοί διατυπώνουν την άποψη πως αυτός ο διαγκωνισμός δεν θα κρατήσει πολύ και ο ΣΥΡΙΖΑ θα βρεθεί στην τέταρτη θέση, με τάσεις περαιτέρω απαξίωσής του. 

Κάθε νουνεχής άνθρωπος, βλέποντας το κόμμα του να φυλλορροεί, θα καθόταν να σκεφτεί «πως θα μαζέψει το μαγαζί», ώστε να

αποφύγει το τελικό κλείσιμό του «λόγω χρεοκοπίας». 

Αντ’ αυτού, η ηγετική, περίξ του νέου αρχηγού, ομάδα, αναλώνεται είτε απευθείας είτε μέσω των τρολ που ελέγχει, σε έναν αγώνα για την πολιτική, ηθική και επαγγελματική εξόντωση των σημερινών αντιπάλων και χθεσινών συντρόφων.

Έφτασαν μάλιστα στο σημείο, με τη βοήθεια ελεγχόμενων γραφίδων του διαδικτύου, να ζητούν απολύσεις από τον κομματικό ραδιοσταθμό, μη αρεστών πλέον δημοσιογράφων.

Θα μου πείτε πως αυτό έμαθαν να κάνουν οι νεοφώτιστοι και το κάνουν πια ως ζηλωτές της νέας πίστης, ακολουθώντας τυφλά τις εντολές που δίνει ο πραγματικός αρχηγός, εκείνος που κρύβεται πίσω από τις μαύρες κουρτίνες και μηχανορραφεί διαρκώς, λες και δεν έχει να κάνει κάτι άλλο.

Ας πούμε, να ασχοληθεί με την πραγματική πολιτική. Από την άλλη πλευρά, εκείνοι για τους οποίους ζητάνε να απολυθούν, έκαναν τα ίδια με άλλους στην εποχή της παντοδυναμίας τους. Καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια. 

Γι' αυτούς που δεν παρακολουθούν από κοντά τα πράγματα στην ελληνική αριστερά, όλα αυτά υποθέτω πως θα φαντάζουν προϊστορικές μάχες με λίθινα όπλα, για το έλεγχο της περιοχής του κυνηγίου ή της «απαλλοτρίωσης» γυναικών της διπλανής φυλής. 

Δεν πρόκειται για κάτι καινούργιο, όμως. Είναι τόσο παλιό όσο και η ελληνική αριστερά, η οποία μετά από κάθε ήττα, προβαίνει σε ξεκαθάρισμα λογαριασμών, χρησιμοποιώντας -και αυτό είναι το αξιομνημόνευτο - την ίδια ακριβώς ορολογία και φρασεολογία. 

Ορισμένοι, -όχι πολλοί- είχαμε προβλέψει αυτή την εξέλιξη, ακόμη και όταν οι πολλοί μας χαρακτήριζαν ως μεροληπτικούς ή «κολλημένους» με τον ΣΥΡΙΖΑ και την πολιτική του πρακτική. 

Το ζήτημα της ερμηνείας αυτών των συμπεριφορών, θα μπορούσε να λήξει οριστικά με τη φράση: «Είναι η ιδεολογία, ηλίθιε!», μα πολύ φοβάμαι πως αυτό δεν αρκεί για τους μη μυημένους στα παρασκήνια της αριστεράς, ίσως γιατί δεν γνωρίζουν καλά την ιστορία της. 

Κι αν στους παλαιότερους εμφυλίους της αριστεράς, κρατούσαν τουλάχιστον τα προσχήματα και μιλούσαν για ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές (στην πραγματικότητα ήταν πάντα προσωπικές οι διαφορές και οι αγεφύρωτες φιλοδοξίες του ενός ή του άλλου), σήμερα τα πράγματα έχουν κατρακυλήσει στο επίπεδο μιας απίστευτης χυδαιότητας και τοξικότητας. 

Η αχρεία αυτή αντιπαράθεση θα συνεχιστεί για πολύ ακόμη. Πότε με εμπρηστικές δηλώσεις ηγετικών στελεχών, πότε με την επιστράτευση των μισθωτών τρολ του διαδικτυακού παρακράτους, η χυδαιότητα θα είναι το κύριο χαρακτηριστικό του πολιτικού λόγου του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο λόγος είναι απλός: πρέπει να μαντρώσουν τους οιονεί ψηφοφόρους τους, οι οποίοι δεν είναι άλλοι από εκείνους που «ριζοσπαστικοποιήθηκαν» εν μία νυκτί το 2010 και την αναγγελία της επικείμενης χρεοκοπίας της χώρας. 

Γαλουχημένοι στο μίσος, την εχθροπάθεια, τη δυσανεξία απέναντι σε ό,τι θεωρούν πως δεν είναι «δικό τους», οι ορδές αυτές, αδυνατούν να κατανοήσουν άλλη γλώσσα.

Κι αν δεν τη μιλάει ο ΣΥΡΙΖΑ, τότε σίγουρα θα πάνε να την ψάξουν κάπου αλλού. Αυτό φοβάται η νέα ηγετική ομάδα του κόμματος αυτού και για το λόγο αυτό η συνέχιση αυτής της «παράδοσης» είναι μονόδρομος. Μόνο που οδηγεί στην πολιτική απαξίωση και το κλείσιμο μιας θλιβερής, για την πατρίδα μας παρένθεσης, της «πρώτης φοράς αριστεράς».

 Δημ. Τριανταφυλλίδης-liberal.gr