Ο άνθρωπος που θα γινόταν βασιλιάς

Του Γιώργου ΚΥΡΙΤΣΗ Αυγή 14 Δεκ 08 Σε ρόλο παθητικού θεατή, και μάλιστα τηλεθεατή, αποκομμένος από τις εξελίξεις χωρίς, ανάλυση και εργαλεία για να αντιμετωπίσει την κατάσταση είναι πλέον ο πρωθυπουργός. Η προχθεσινή εμφάνιση Καραμανλή στις Βρυξέλλες είχε χαρακτηριστικά ΔΕΘ Νο 2, αφού κάλυψε τον μπουζουκόβιο υπουργό Παιδείας και επέμεινε στην καραμέλα των ταραξιών και των εχθρών της Δημοκρατίας δείχνοντας ανίκανος να κατανοήσει τι συμβαίνει εδώ και μια εβδομάδα στη χώρα. Η προσπάθεια του Π. Παυλόπουλου να διασκεδάσει τις εντυπώσεις «εκτελώντας» από το βήμα της Βουλής τον αμετανόητο δολοφόνο ειδικό φρουρό ήταν για μια ακόμη φορά κάτι πολύ λίγο, που έγινε πολύ αργά. Οι τοποθετήσεις του προέδρου της Δημοκρατίας και του αρχιεπισκόπου, που επιδεικνύουν κατανόηση στο ξέσπασμα των νέων, είναι ενδεικτικές του κλίματος. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός ζήτησε και πήρε από τον εαυτό του προθεσμία. Ελπίζει πως θα αναστρέψει το κλίμα. Πώς όμως; Αύριο πρέπει να πάρει αποφάσεις για το Βατοπέδιο. Θα αναλάβει πολιτικές ευθύνες; Θα αναγκαστεί να θυσιάσει κάποιον ή κάποιους. Ουδείς είναι διατεθειμένος να αποτελέσει την Ιφιγένεια της Ν.Δ. Από την άλλη, πολλοί φοβούνται πώς, από τη στιγμή που ο κόσμος είναι στο δρόμο, όπως τα σπάει για τη δολοφονία του15χρονου, ανάλογα μπορεί να αντιδράσει και στο κουκούλωμα του Βατοπεδίου και πάει λέγοντας. Η πολιτική του δεκαχίλιαρου στους εμπόρους, η πολιτική δηλαδή που εφαρμόστηκε για τους πυρόπληκτους της Ηλείας δεν μπορεί να λειτουργήσει, διότι η εμπειρία έδειξε ότι ήταν τρικ και χυδαίος τρόπος να αποποιηθεί η κυβέρνηση τις ευθύνες της και να πατσίσει. Ο προϋπολογισμός δεν μπορεί να εκτελεσθεί αλλά ουδείς γνωρίζει και αν ακόμα μπορεί να ψηφιστεί. Ο ανασχηματισμός, που δεν μπορεί πλέον παρά να είναι σαρωτικός καθώς τα πρώτα ονόματα έχουν καεί, δύσκολα μπορεί να αποδώσει χωρίς στροφή 180 μοιρών στην πολιτική. Και χρήματα για να γίνει αυτό δεν υπάρχουν. Ακόμα κι αν προχωρήσει προς τα εκεί η κυβέρνηση, θα έχουμε κυβέρνηση Καραμανλή χωρίς τους ανθρώπους του Καραμανλή, δηλαδή ομηρία με προδιαγεγραμμένο τέλος τη συντριπτική ήττα. Γι' αυτό άλλωστε στη Ν.Δ. πολλοί ποντάρουν στην πολιτική και ιδεολογική πόλωση. Καταλαβαίνουν ότι η Ν.Δ. φλερτάρει με ιστορικά χαμηλά ποσοστά τύπου 1981. Αυτή τη στιγμή, ο Κ. Καραμανλής παρ' ότι παραμένει με συντριπτικά ποσοστά ο «καταλληλότερος» για τη Ν.Δ. είναι απομονωμένος και αποδυναμωμένος. Ολόκληρη η βασική του ομάδα και τα εσωτερικά του ερείσματα έχουν καταρρεύσει. Ρουσόπουλος δεν υπάρχει, ο Παυλόπουλος έχει μπει στο στόχαστρο των συναδέλφων του στην κυβέρνηση εγκαλούμενος επ' ανικανότητι, καθώς, ήταν αυτός που θα επανίδρυε το κράτος, ο Στυλιανίδης, το πουλέν του νέου καραμανλισμού, αυτοκτόνησε στα μπουζούκια και στα γήπεδα. Οι υπόλοιποι ακολουθούν πλέον σόλο καριέρα. Η Μπακογιάννη και ο Αβραμόπουλος προεγγράφονται για αρχηγοί, ο Μεϊμαράκης προσπαθεί να καταλάβει προς τα πού φυσάει ο άνεμος και ο Κακλαμάνης το παίζει «οικοδεσπότης» των Αθηνών. Ο Σουφλιάς, τέλος, σε πλήρη αντίθεση με το Μαξίμου παραδέχεται εμμέσως ότι η κυβέρνηση έχασε. Η υπουργός Εξωτερικών είναι υπέρ της επίδειξης κρατικής πυγμής (πιθανόν για να τελειώσει τον Καραμανλή μια ώρα αρχύτερα), ενώ ο Αβραμόπουλος παίζει το χαρτί του μεγάλου συνασπισμού και της συναίνεσης επιδιώκοντας να κερδίσει τον μεσαίο χώρο.