Η Καμόρα είναι εδώ!

Πριν από δυο χρόνια εν μέσω σκανδάλων ο Γ. Παπανδρέου μιλούσε για
"κυβέρνηση Σικελών". Ας ρίξουμε μια ματιά στις διάφορες οικογένειες
που απαρτίζουν αυτό που έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε Μαφία.
Να ξεκινήσουμε πρώτα από τη Νάπολη που τίποτα στη κυριολεξία δεν κινείται αν δεν έχει την έγκριση της Καμόρα.

Σκοτώνουν, βασανίζουν, απάγουν και δεν το κάνουν για λόγους βεντέτας. Είναι η «δουλειά» τους. Έτσι ανοίγουν δρόμους για τεράστια κέρδη. Εκμεταλλεύονται όμως και την ανάγκη. Εύκολα στη βόρεια Νάπολη, στις γειτονιές που έχουν ονόματα όπως Σκάμπια, Σεκοντιλιάνο, Αρτσάνο, οι άνθρωποι της Καμόρα μισθώνουν νεαρούς τσιλιαδόρους, κομιστές μηνυμάτων, σωματοφύλακες. Εκατό ευρώ για δύο ώρες δουλειά δεν είναι άσχημα.

Οσοι δεν φεύγουν από τα πόδια των μαφιόζων δολοφονούνται...

Το βόρειο τμήμα της Νάπολης έχει καταληφθεί από τους μαφιόζους της Καμόρα που έχουν στήσει επιχειρήσεις βάσης, από όπου φεύγουν για Ευρώπη και Αμερική τεράστιες ποσότητες αντιγράφων ειδών ένδυσης. Πριν από επτά χρόνια, γράφει σε ρεπορτάζ της η Ρεπούμπλικα, ο ανώτατος δικαστικός Φίλιπο Μπεατρίτσε ξεκίνησε να ξετυλίξει το κουβάρι της Καμόρα. Την άκρη του νήματος έπιασε όταν εντόπισε έναν ισχυρό μαφιόζο σε ένα μαγαζί του Σέμνιτζ της Γερμανίας. Οχι ως πελάτη.

«Σ' αυτές τις δουλειές δύο και δύο κάνουν τέσσερα», γράφει ο Τζουζέπε ντ' Αβάντσο της Ρεπούμπλικα. «Δεν μπορεί κανείς να πιστέψει ότι ένας τύπος όπως αυτός ο καμορίστας (Πιέτρο Λιτσάρντι) έχει πιάσει δουλειά ως εμποροϋπάλληλος. Το μαγαζί θα πρέπει να είναι δικό του».

Με αυτήν την πεποίθηση, ο δικαστής ακολούθησε τα ίχνη του. Λίγες εβδομάδες αργότερα τον βρήκε να κάνει δουλειές σε ακόμα δύο μαγαζιά με ρούχα. Αυτή τη φορά στο Βερολίνο. Και ο Φίλιπο Μπεατρίτσε αρχίζει να ανακαλύπτει πώς λειτουργεί ο μηχανισμός που έχει στήσει η Καμόρα. Μιλάμε για ένα δίκτυο από παράνομες δραστηριότητες, που δεν περιορίζεται στην αποκόμιση κερδών μόνο από είδη μαϊμού. Τα μαγαζιά «δεν περιορίζονται στην πώληση αλλά είναι και το σημείο αναφοράς και επαφής των μεγαλεμπόρων ναρκωτικών», λέει ο Μπεατρίτσε. Είκοσι οκτώ δισεκατομμύρια ευρώ είναι ο ετήσιος τζίρος από ναρκωτικά και αυτό το νούμερο αφορά μόνο τις δραστηριότητες της ναπολιτάνικης Καμόρα.

Η στρατηγική για όλους τους τομείς δράσης της Καμόρα (ναρκωτικά, εμπόριο αντιγράφων, πορνεία, τοκογλυφία) σχεδιάζεται στα βόρεια της Νάπολης σε... διοικητικά συμβούλια του «νονού» με τους στενούς συνεργάτες του. Από εκεί φεύγουν εντολές και άνθρωποι για να κάνουν δουλειές στο «μισό κόσμο και αυτό δεν είναι υπερβολή» γράφει η Ρεπούμπλικα. Τα «μαγαζιά» όπου φθάνουν τα προϊόντα είναι δεκάδες και βρίσκονται κυρίως σε Ευρώπη και Αμερική, πολλά μάλιστα σε κεντρικότατους δρόμους. Ο Μπεατρίτσε λέει ότι η ύπαρξη της Καμόρα στην καρδιά του διεθνούς παραεμπορίου δεν θα πρέπει να εκπλήσσει. Το νέο στοιχείο, εξηγεί, είναι ότι, πέρα από την κατασκευή αντιγράφων, δραστηριοποιείται πια και στο στήσιμο επιχειρήσεων λιανικού εμπορίου. «Μέσω αυτών μπορούν να διαθέσουν οτιδήποτε έχει δυσκολία να διακινηθεί στο φως του ήλιου» λέει χαρακτηριστικά ο Ιταλός δικαστικός.

Η μπίζνα που έχουν στήσει με το Χονγκ Κονγκ, από όπου εισάγουν ηλεκτρονικά και είδη οικιακού εξοπλισμού, αποφέρει στους καμορίστες πολλά λεφτά, μέρος των οποίων συχνά χρησιμοποιούν για να χρηματίζουν ανθρώπους σε θέσεις-κλειδιά, εκείνους που έχουν τη δυνατότητα να τους επιτρέψουν τη συνέχιση των δραστηριοτήτων τους. Στα «μαγαζιά» οι άνθρωποί τους, οι οποίοι ανήκουν σε ομάδες «υψηλού κινδύνου, μπορούν να λύσουν όλες τις απορίες επιμελητειακού τύπου που μπορεί να έχουν (πού θα μείνουν, πού θα φάνε, με ποιον θα μιλήσουν) αλλά και να πάρουν πληροφορίες για νομική βοήθεια σε περίπτωση σύλληψής τους.

Τα υπόλοιπα λεφτά, το μεγάλο πακέτο δηλαδή, αποστέλλεται στο κέντρο, τις γιάφκες της Νάπολης, τρεις φορές το χρόνο -Χριστούγεννα, Πάσχα, αρχές Αυγούστου. Εκεί, στο κέντρο, πληρώνονται έμποροι και μεταπράτες για να φεύγουν από τα πόδια των μαφιόζων. Αν αρνηθούν, δολοφονούνται. «Τα Βαλκάνια του Σεκοντιλιάνο αφήνουν πίσω νεκρούς στη Σκάμπια και αγοράζουν την καρδιά της πόλης. Μήνα με το μήνα, εκατομμύριο με το εκατομμύριο, τρώνε μια μπουκιά, καταβροχθίζουν ένα κομμάτι και η πόλη ζει κάτω από αυτό το βάρος κλείνοντας τα μάτια είτε από φόβο, είτε από αδυναμία, από μοιρολατρία ή βόλεμα. Μια κατάσταση που μάλλον υποβοηθάται από ένα φτωχό δημόσιο διάλογο μιας πολιτικής ελίτ που αντί ουσιαστικών λύσεων προτιμά το σλόγκαν που μπορεί να της εξασφαλίσει συγκριτικό πλεονέκτημα δύο μήνες πριν από τις περιφερειακές εκλογές».