Ζητείται σενάριο

Mε πέντε σενάρια, ξεθυμασμένα από την κατάχρηση, υποδέχεται ο δημόσιος λόγος (πολιτικός και δημοσιογραφικός), οποιαδήποτε κινητοποίηση, εργατική, φοιτητική, μαθητική. Ας τα βαφτίσουμε, ελπίζοντας ότι το όνομά τους αποδίδει με κάποια πιστότητα το περιεχόμενό τους: Το σενάριο της υποκίνησης. Το σενάριο της μειοψηφίας. Το σενάριο των ασαφών αιτημάτων. Το σενάριο της αντιδημοκρατικότητας. Το σενάριο της αντικοινωνικότητας. Με τις κινητοποιήσεις των αγροτών, μόνο το σενάριο της αντικοινωνικότητας παίχτηκε (ότι δηλαδή τα μπλόκα ζημιώνουν άλλες κοινωνικές ομάδες), κι αυτό όμως χωρίς ιδιαίτερη ζέση και όχι από την πρώτη μέρα.

Τόσο τα κυβερνητικά στελέχη όσο κι εκείνοι οι διάσημοι τηλεδημοσιογράφοι που παθαίνουν αναφυλαξία όταν ακούνε για οποιαδήποτε απεργία ή διαδήλωση (και οι οποίοι, όταν εξαντλούν τα παραδοσιακά σενάρια, καταφεύγουν σε ένα τελευταίας εσοδείας, σύμφωνα με το οποίο «για όλα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ και οι παραφυάδες αυτού») απέφυγαν να καταγγείλουν τους αγρότες σαν υποκινούμενους. Απέφυγαν επίσης να μιλήσουν για μειοψηφίες που δρουν αυθαιρέτως, δίχως συνελεύσεις και ψηφοφορίες ή να μυκτηρίσουν την απουσία «σαφών αιτημάτων». Σαφή ήταν τα αιτήματα (με τα θεσμικά, που αφορούν το μέλλον, πολύ σαφέστερα από τα οικονομικά, που αφορούν το παρόν) και σαφές επίσης ότι αν υπήρξε «υποκίνηση», ανάμεσα στους υποκινητές θα μπορούσαμε να αναγνωρίσουμε περισσότερους συνδικαλιστές προσκείμενους στο κυβερνητικό κόμμα παρά στο ΠΑΣΟΚ (το οποίο και στο «αγροτικό» έχει τρεις θέσεις, τις εξής δύο, καμία) ή την Αριστερά.

Η αλήθεια είναι ότι κάθε φορά που τα τρακτέρ βγαίνουν στους δρόμους και το γυαλί πλημμυρίζει από πρόσωπα που απέχουν από το μοντέλο της καθωσπρέπει εμφάνισης, της καλοξυρισμένης και γραβατωμένης, καθώς και από φωνές «βλάχικες» που δεν υπακούουν στον αθηναιοκεντρικό γλωσσικό κανόνα, οι τηλεοπτικοί ρυθμιστές της κοινής γνώμης σαν να τα χάνουν. Ιδίως εκείνοι που η εμπειρία τους από την αγροτική Ελλάδα εξαντλείται μεταξύ Μυκόνου και Αράχοβας, υψώνουν το φρύδι με κάτι ανάμεσα σε αποστροφή και επιτίμηση, όπως κάνουν κι όταν σχολιάζουν διαδηλώσεις, ενώ είναι ηλίου φαεινότερο ότι ουδέποτε έτυχε να πορευτούν μαζί με άλλους για να διεκδικήσουν οτιδήποτε που να μην αφορά μόνο την αφεντιά τους και κάποια στιγμή να «απωθηθούν» και να ψεκαστούν από αστυνομικούς.

Οι αποσπασματικές εικόνες από τα Τέμπη ή τον Προμαχώνα (που για λόγους εντυπωσιασμού εμφανίζουν μια Ελλάδα μοιρασμένη σε μπλόκα-κράτη, όπως κάποτε μοιραζόταν σε πόλεις-κράτη) και οι λιγοστές κουβέντες «καταληψιών», που καταφέρνουν να ακουστούν, δεν αρκούν για να κατανοήσουμε όσα προβλήματα αντιμετωπίζουν αγρότες και κτηνοτρόφοι. Μπορούμε ωστόσο να τα νιώσουμε αν σκεφτούμε τι μεσολαβεί κι εμείς εδώ στην Ελλάδα αγοράζουμε το ελληνικό γάλα ή λάδι πολύ ακριβότερα απ’ ό,τι αγοράζει το ελληνικό γάλα ή λάδι ο Γερμανός στη Γερμανία. Αυτό ποιο σενάριο το προβλέπει;

Tου Παντελη Μπουκαλα, Καθημερινή