Από το τηγάνι στα μικροκύματα

Από το «τηγάνι», με το το οποίο απειλούσε τους ενδώσαντες πολιτικούς ο κ. Γ. Κοσκωτάς, μια εικοσαετία πριν, έως το φούρνο μικροκυμάτων, τον οποίο ο κ. Μ. Χριστοφοράκος αφήνει να εννοηθεί ότι ετοιμάζει για να περιποιηθεί τους δωροδοκηθέντες υπουργούς και βουλευτές, η εξέλιξη είναι φανερή, χωρίς πάντως να είναι και παρηγορητική· η «πρόοδος» δεν είναι πάντοτε... προοδευτική. Οπωσδήποτε, άλλο είναι μια βιοτεχνία ελληνικής ευρεσιτεχνίας και άλλο ένας γίγαντας πλανητικής ισχύος, όπως η Ζήμενς. Υποτίθεται λοιπόν ότι τώρα δώδεκα πρώην υπουργοί της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ, και 153 βουλευτές, νυν ή πρώην, όσων τα έργα και οι ημέρες (οι νύχτες μάλλον) απαθανατίστηκαν σε CD-rom, έχουν χάσει τον ύπνο τους, διότι, σύμφωνα με τις απειλές τού εν Ελλάδι λαδάρχη της εταιρείας λαδωμάτων, ωφελήθηκαν από τη Ζήμενς ποικιλοτρόπως μεν, παρατύπως δε ή παρανόμως, σε είδος ή σε χρήμα, υπό μορφή ευρώ ή «εξυπηρετήσεων»: κουζινικά και ηλεκτρονικά σκεύη σε τιμή ευκαιρίας και ή σε δόσεις ευτελείας, μιας ευτέλειας ισομεγέθους μ’ εκείνη που επεφύλαξαν οι ίδιοι στο αξίωμα και τον όρκο τους.

Κι όμως. Για ψευδαίσθηση πρόκειται, για αναίτια και άστοχη ελπίδα. Δεν πρέπει να είναι πολλοί οι χρηματισθέντες που έχουν χάσει τον ύπνο τους. Ίσα ίσα, μπορεί αρκετούς από αυτούς, που δεν τους ξέρουμε, να τους βλέπουμε ακόμα στα κανάλια ή να τους ακούμε στα ραδιόφωνα να κηρύσσουν τον λόγον της αληθείας, της διαφάνειας, της εντιμότητας, της κάθαρσης. Δεν έχει πολλά να φοβηθεί κανείς αν δεν έχει να φοβηθεί τη συνείδησή του: όλα τα υπόλοιπα, τα εξωτερικά, οι νόμοι, οι υποχρεώσεις, τα θέσμια, είναι ωραία για να λέγονται και ν’ ακούγονται, κι είναι ακόμα πιο ωραία, επειδή απλώς λέγονται κι ακούγονται για να χαθούν και να σβήσουν, χωρίς να σημαίνουν πολλά επί της ουσίας, χωρίς να μεταφράζονται σε πρακτικό πολιτικό νόημα. Μήπως παραιτήθηκε ή πρόκειται να παραιτηθεί αυτοβούλως έστω ένας, συντετριμμένος από τις τύψεις του και αρνούμενος τον περαιτέρω εξευτελισμό του, αρνούμενος δηλαδή να «τηγανιστεί» ή να «μικροκυματιστεί»;

Κανένας νόμος περί παραγραφής (ή καλύτερα, υπέρ παραγραφής) δεν θα ήταν αποτελεσματικός, αν η παραγραφή δεν είχε συντελεστεί εκ προοιμίου στον λογισμό και την ψυχή όποιου σκοπεύει να υποκύψει στον πειρασμό. Τόσα και τόσα αυτοαθωωτικά, δηλαδή κυνικά, έχουμε ακούσει ήδη από όσους γεύτηκαν τις εις είδος «διευκολύνσεις» και «εξυπηρετήσεις» της μεγαλόψυχης Ζήμενς. Όσο για τις επιδοτήσεις σε χρήμα, ο κ. Θ. Τσουκάτος, στο υπόμνημά του στον εισαγγελέα, είχε πει απλώς ότι «ακολούθησε πρακτική καθιερωμένη από το παρελθόν, τουλάχιστον από τα δύο μεγάλα κόμματα, η οποία και εξακολουθεί». Για παράδοση πρόκειται λοιπόν. Και στον τόπο μας την παράδοση μαθαίνουμε να τη σεβόμαστε από το Δημοτικό.

Παντ. Μπουκάλα-Καθημερινή