Και οι μικροί «Πράσινοι» Λεβιάθαν;

Τριαντάφυλλος Καρατράντος

Είναι στιγμές που νοσταλγείς τις σκηνές από τις ασπρόμαυρες ταινίες του παλιού Ελληνικού κινηματογράφου, σκηνές και εποχές που ανήκουν στο παρελθόν. Είναι όμως μερικές καταστάσεις που αντί να ξεπεραστούν γιγαντώθηκαν, όσο και αν θέλουμε να τις ξορκίσουμε αυτές παραμένουν τσιμεντομένες και μας δυναστεύουν.

Θυμάστε την περίφημη ταινία με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα «Υπάρχει και Φιλότιμο»; Η πιο χαρακτηριστική σκηνή είναι αυτή που ο Λάμπρος Κωνσταντάρας ρωτά τον Διονύση Παπαγιανόπουλο: «καλά και εσύ Γκρούεζα τι δουλειά κάνεις; Δουλειά κύριε Υπουργέ; Εγώ είμαι του κόμματος, δεν είμαι του κόμματος».

Επάγγελμα κομματόσκυλο λοιπόν, είδος υπό άνθιση και καλλιέργεια, στο πέρασμα των χρόνων πολλαπλασιάστηκαν και ισχυροποιήθηκαν, αναπτύχθηκαν σαν τον θανατηφόρο κισσό και έπνιξαν τις μεταρρυθμίσεις.

Είναι η μεγάλη παθογένεια του γιγαντιαίου νεοελληνικού Λεβιάθαν, ο εναγκαλισμός κόμματος και κράτος, ο κομματισμός και οι πελατειακές σχέσεις, η πρυτάνευση της αναξιοκρατίας και της υποκουλτούρας του βολέματος. Τα δικά μας παιδιά, και ας είναι και αστοιχείωτα, δικά μας είναι πρέπει να τα βολέψουμε.

Κάπως έτσι το κόμμα έγινε ένα μεγάλο αγκάθινο και κινούμενο πάπλωμα που θέλησε να πνίξει το κράτος, δεν το έπνιξε, δημιούργησε έναν αμφίδρομο εξουσιομανή έρωτα, δύο δεξαμενές που άλλαζαν νερό μεταξύ τους, η μία γέμιζε την άλλη και το αντίστροφο.

Η πελατειακή αυτή δομή, στη νεοελληνική της έκδοση, μας έρχεται από την περίοδο της επανάστασης του 1821, εγκαθιδρύθηκε στα θεμέλια της πολιτικής μας κουλτούρας και δεν βγαίνει από εκεί.

Το ΠΑΣΟΚ και η οριζόντια δομή πάνω στην οποία το δημιούργησε ο Ανδρέας Παπανδρέου το κατέστησε ερωτεύσιμο για τους πελατειακούς μηχανισμούς, αλλά και το κράτος ήταν μία πολύφερνη ερωμένη για τους πράσινους βασιλίσκους... έτσι δημιουργήθηκαν οι πολλοί μικροί πράσινοι Λεβιάθαν που αποτέλεσαν το σώμα του μεγάλου Λεβιάθαν, του κράτους.

Και ξαφνικά έρχεται ο Γιώργος Παπανδρέου και αποφασίζει να ρίξει την πιο δύσκολη, αλλά και μεγαλύτερη πολιτική του ζαριά, τον διαχωρισμό του κόμματος από το κράτος. Η σημαντικότερη τομή για να μπορέσει όντως να αλλάξει τη δομή και τη φύση της δημόσιας διοίκησης στην Ελλάδα, είναι αυτή, και το κάνει, το δήλωσε, λέτε να το πήραν το μήνυμα ή η γνωστή φυλή των εξουσιομανών θα θελήσει να του βάλει εμπόδια;

Το παλιό θα θελήσει να δώσει μάχη ενάντια στο νέο;