Η άλλη όψη του ...νομίσματος

Τώρα που καταλάγιασε ο κουρνιαχτός της κατάληψης του Λυκείου Πελασγίας και οι μαθητές επανήλθαν στα θρανία , ήρεμα , χωρίς καμία ψυχολογική πίεση μπορούμε να διαλογιστούμε.

Ο γράφων μετά από συζήτηση ,τυχαία ,για να μην παρεξηγηθώ ,αφουγκράστηκα τις ανησυχίες τους και εκθέτω τις απόψεις μου .Απόψεις εντελώς προσωπικές και χωρίς προθέσεις.

Η "κοινή γνώμη" ήθελε στα αιτήματα των παιδιών για υλικοτεχνική υποδομή και για 15% για την παιδεία να αντιπαραβάλει τα δικά της αιτήματα που είχαν να κάνουν με πνευματική κόπωση ή νόμιμη εβδομαδιαία "κοπάνα" για χαλάρωση ή ακόμα ότι τα Χριστούγεννα είναι μακριά και πρέπει να τα επισπεύσουμε !

Ο πόλεμος έχει δύο στρατόπεδα και οι σφαίρες ανταλλάσσονται .

Αλλά γιατί κάθε φορά ο νικητής να είναι οι κοινωνία ,με την οικογενειακή ή την κάθε εξουσιαστική της μορφή ;

Γιατί , όπως έχω ξανατονίσει , οι μαθητές να έχουν πάντα άδικο ;

Ακούμπησε ο καθένας μας σίγουρος ,βολεμένος ,καθώς πρέπει κύριος , στα καθημερινά βιώματα της μαθητικής κοινότητας ;

Το δεκαπενταμελές συμβούλιό της πήρε όπως διάβασα στο blog του κ. Αξελή και δεν φταίει αυτός αν η απόφαση ήταν ομόφωνη ή κατά πλειοψηφία και για το δίκαιο των αιτημάτων των μαθητών .

Ακούστε λοιπόν οι ανά τη Γη καθολικώς βολεμένοι :

Ο εξαναγκασμός στο ίδιο πάντα μοτίβο είναι πνευματική και ηθική κόπωση. Όταν αυτό έχει να κάνει με μια στείρα , στριφνή και αδίστακτη ύλη η οποία επαναλαμβάνεται από το Δημοτικό στο Γυμνάσιο και μετά στο Λύκειο έχει να κάνει μ’ ένα σύστημα όχι παιδοκεντρικό αλλά απόλυτο , αυταρχικό και εξεταστικό .

Πόσο μάλιστα που μετά το Λύκειο η ύλη ρίχνεται στον κάδο ανακύκλωσης της ίδιας μάθησης και όχι στο λάκκο ενταφιασμού για να εξαλειφθεί .
Να εξαλειφθεί αλλά πώς ;

Με την νέα διαδικτυακή μάθηση , με το ηλεκτρονικό βιβλίο με αφαίρεση ύλης που γίνεται τροφή για . . . παπαγάλους . Δε θέλουμε μαθητές « παπαγαλάκια »αλλά μελλοντικούς πολίτες χρήσιμους στην κοινωνία , ικανούς να πάρουν αύριο επάξια τις τύχες της κοινωνίας στους ώμους τους .

Πώς όμως να γίνει κάτι τέτοιο όταν ( όπως μου καταγγέλθηκε ) εμείς οι εκπαιδευτικοί δεν δεχόμαστε να συζητήσουμε τα κοινά προβλήματα μαζί τους ή όταν τους κάνουμε αναβάθμιση από δίποδα σε ποικιλόμορφα τετράποδα ;

Όταν απαξιώνουμε το μέλλον τους γιατί το δικό μας είναι σίγουρο ;

Όταν δεν ελαφρύνουμε το άγχος τους , βάζοντας στο ωράριό τους όχι εκδρομές στην τάξη αλλά θέατρο , μουσικές συναυλίες , επικοινωνία με άλλα σχολεία με κοινές συναντήσεις και ότι άλλο συμβάλλει στην δημιουργία προσωπικότητας των μαθητών μας ;

Η πολιτεία έθεσε κάποιους στόχους , όπως 2% του ΑΕΠ για έρευνα , 5% για την παιδεία , διαδικτυακή και ηλεκτρονική μάθηση .Ευελπιστούμε και περιμένουμε .

Με το να δωρίσω μερικούς φορητούς υπολογιστές σε μαθητές δεν αλλάζω το εκπαιδευτικό σύστημα αλλά πλουτίζω κάποιες ηλεκτρονικές εταιρείες .

Δεν λύνεται το πρόβλημα των παιδιών ούτε με υποσχέσεις περιορισμένου χρόνου 12-18 ή 24 μηνών αλλά με πλήρη εργασία και σωστό επαγγελματικό προσανατολισμό.
Γι’ αυτό έκκληση σε όλους μας :

-Μην πυροβολείτε τον πιανίστα . Ο νέος-έφηβος από τη φύση του επαναστάτης πρέπει να είναι πάντα με το όπλο «παρά πόδας».


Σας ασπάζομαι

Ζαρογιάννης Χρήστος