Η ψυχοπονιάρικη δημοσιογραφία

Aνοιχτή διακυβέρνηση και στις ΔΕΚΟ; Με βιογραφικά, βαβούρα και καθυστερήσεις; Μα γίνονται στην Ελλάδα αυτά; Δεν υπάρχουν τίποτε φίλοι του πρωθυπουργού να στελεχώσουν αυτούς τους καίριους τομείς; Τίποτε κουμπάροι, έστω; Είναι δυνατόν να ξαναπεράσει η ελληνική δημοσιογραφία αυτά που πέρασε με τους γενικούς γραμματείς των υπουργείων; Βλέπετε, ιστορικά οι Ελληνες δημοσιογράφοι αγωνιούν για δύο πράγματα: για το κομματικό κράτος και για τις καθυστερήσεις που προκαλεί κάθε απόπειρα κατάργησής του. Το ακούγαμε και παλιότερα με το ΑΣΕΠ: Σε κάθε καθυστέρηση προτεινόταν άμεσα η παράκαμψή του. Κατόπιν γράφονταν αναλύσεις επί αναλύσεων, για το κομματικό κράτος που μπήκε από τα πολλά παράθυρα που έχει το ΑΣΕΠ.
Πολλοί υποψιάζονται ότι για την κατάσταση του διαρκούς κλαυθμού που επικρατεί στα ΜΜΕ φταίνε τα διαπλεκόμενα. Αυτό είναι η μισή αλήθεια, διότι στα κανάλια κλαίνε και για τα ντέρτια του εξωτερικού. Σπανίως μας εξηγούν τι πάει στραβά σε μια περιοχή του κόσμου, απλώς μας επισημαίνουν πόσο δύσκολα είναι εκεί τα πράγματα· ακόμη και όταν το αφεντικό δεν έχει εκεί δουλειές. Πώς εξηγείται λοιπόν αυτή η παράδοση της «κλαίουσας δημοσιογραφίας»;
Στην Ελλάδα -όπου ως γνωστόν θάλλει ο μελοποιημένος κλαυθμός- όποιος δημοσιογράφος θέλει να έχει στην AGB μοίρα πρέπει να κλαίει στο μικρόφωνο. Ετσι κι αλλιώς, πάρχει μια τεράστια ανατολίτικη παράδοση, οι Ελληνες τηλεπαρουσιαστές κλαυθμυρίζουν επί παντός. Οχι γι’ αυτούς, αλλά για τις φουκαριάρες τις μάνες.
Δακρύζουν, για παράδειγμα, τα χαράματα όταν ψυχόπονοι εργατολόγοι τούς εξηγούν ότι οι Ελληνίδες μανούλες, αυτές που μεγάλωσαν γενιές και γενιές ηρώων, δεν θα πάρουν σύνταξη στα 50 όπως γινόταν στην παλιά καλή «Λαϊκή Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Ελλάδος». Κατά τις δέκα θα κλάψουν παρέα για κάποιες άλλες ηρωικές μάνες, αυτές που μεγάλωσαν τα παιδιά τους για να τα βάλουν στα Stage, και τώρα τα βλέπουν στους πέντε δρόμους (σ. σ.: είναι πέντε συγκεκριμένοι οι δρόμοι στο κέντρο της Αθήνας τους οποίους κλείνουν και οι σταζιέρ ζητώντας μονιμοποίηση). Οι δημοσιογράφοι θα εξηγήσουν στους πολίτες πόσο ανάλγητη έχει γίνει η σύγχρονη κοινωνία (σχεδόν «νεοφιλελεύθερη») που σκοτώνει τα όνειρα τόσων παιδιών, αφού δεν τα ταχτοποιεί σε μια θεσούλα στο Δημόσιο. Δίπλα τους σοσιαλιστές εργατολόγοι που θα ελεεινολογήσουν το ανάλγητο κράτος το οποίο στέλνει σωρηδόν τα νέα παιδιά στο γραφείο τους για να κάνουν μαζικές αγωγές και να κατακτήσουν με δικαστικούς αγώνες τα δικαιώματά τους.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά τελειώνει η πρωινή ζώνη Καζαντζίδη, που ευφημίζεται ως «ενημερωτική». Κατόπιν η ελληνική τηλεόραση σε ανώτερες μορφές κλαυθμού. Ως γνωστόν στην Ελλάδα δεν υποφέρουν μόνο τα νέα παιδιά που δεν έχουν δημόσιο μοίρα, υποφέρουν και οι ιδιοκτήτες ακινήτων που πρέπει να πληρώνουν φόρους για να μπορούν τα νέα παιδιά να τακτοποιούνται κατά χιλιάδες στο Δημόσιο. Ετσι, ο κλαυθμός γίνεται στερεοφωνικός. Από τη μια, ψυχοπονάνε τους «σταζιέρ που θα μείνουν στον δρόμο» («τι θα κάνουν τώρα αυτά τα παιδιά;) και από την άλλη δακρύζουν για τους μικρομεσαίους που γονατίζουν από τους φόρους («πώς θα επιβιώσουν αυτά τα μαγαζιά;») και στο τέλος όλοι μαζί κλαίμε για το επίπεδο της δημοσιογραφίας.
Π. Μανδραβέλης-Καθημερινή