Η νεοδημοκρατική αναξιοπιστία

Η σκληρή επικοινωνιακή μάχη για την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας είναι τελικά βολική για τον τέως πρωθυπουργό και το οικονομικό του επιτελείο που «κυβέρνησαν» τη χώρα από το 2004 ως τον περασμένο Οχτώβρη. Συζητάμε για το πώς δύο συνεταιρισμένοι διασπαστές της παράταξής τους μπορούν, αν επικρατήσουν σε βάρος της Ντόρας Μπακογιάννη, να ανασυγκροτήσουν τη Νέα Δημοκρατία. Και δεν απασχολεί το τραγικό αποτέλεσμα της δεξιάς διακυβέρνησης που όλοι μαζί στήριξαν: η χώρα βρίσκεται σε κίνδυνο πτώχευσης και συνεπώς ευρωπαϊκής ή και διεθνούς κηδεμονίας. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται οικονομικά και κοινωνικά. Αλλά και εθνικά: ποια κατάλοιπα αυτοκυβέρνησης θα μας απομείνουν;

Είναι γεγονός ότι η κυρίως συντηρητική Ευρώπη, που τα περισσότερα μέλη της καταπατούν το σύμφωνο σταθερότητας και προσπαθούν και αυτά να κάνουν κάτι για την ανάπτυξη, δεν συμπαθεί και τόσο την «κεντροαριστερή ελληνική εξαίρεση». Αυτό εξηγεί (ως ένα βαθμό) τη βιαιότητα των αντιδράσεών της. Είναι επίσης γεγονός ότι χωρίς ουσιαστικές «μεταρρυθμίσεις» ορισμένες από τις προεκλογικές υποσχέσεις του ΠαΣοΚ για «παροχές» και «αυξήσεις», που τις χαρακτηρίζει η αριστερά «ψίχουλα», εξοργίζουν το Λουξεμβούργο των τραπεζικών απορρήτων και τις Βρυξέλλες του Μπαρόζο.

Ναι, αλλά υπάρχουν και τα άλλα, που μας αφορούν. Με κυριότερο την αναξιοπιστία των στατιστικών μας στοιχείων που ανήκει ολάκερη στη Νέα Δημοκρατία και στους υπουργούς-ταχυδακτυλουργούς της. Δεν ανήκει όμως και στις υπηρεσίες των Βρυξελλών που έκλειναν τα αυστηρά τους μάτια ενώ είχαν κάθε δυνατότητα να ελέγχουν ελλείμματα και αριθμούς, όπως το κατορθώνει λ.χ. ο ΟΟΣΑ στο Παρίσι; Στο αδίκημα των ψευδών στατιστικών στοιχείων οι αρμόδιοι των Βρυξελλών ήταν συνειδητά συνυπεύθυνοι. Οπως συνυπεύθυνοι ήταν και το 2004, όταν δέχθηκαν τις απανωτές δήθεν απογραφές του κ. Αλογοσκούφη. Θα έπρεπε συνεπώς να είναι σήμερα λιγότερο βλοσυροί. Η κυβέρνηση αποφάσισε να μετατρέψει την Εθνική Στατιστική Υπηρεσία σε Ανεξάρτητη Αρχή. Ίσως με τον τρόπο αυτό υπάρξει διαφάνεια: προϋπόθεση είναι όμως η προσωπική ανεξαρτησία των στελεχών της. Μήπως αυτήν ακριβώς φοβούνται και αντιδρούν; Η αλλαγή αυτή, αν πείσει, μπορεί να βελτιώσει τη διεθνή αξιοπιστία μας. Που εξαρτάται βέβαια και από τη σοβαρότητα της πολιτικής μας. Και από τη διοικητική αλλαγή, καθώς και τη σοβαρότητα των απαραίτητων αντιδημοτικών μεταρρυθμίσεων.

Αλλά η νεοδημοκρατική αναξιοπιστία δεν ξεχνιέται με τίποτε. Μας βαραίνει όλους και όλοι θα την πληρώσουμε. Ορισμένοι θέλουν μια δεξιά ακόμα πιο δεξιά και λαϊκίζουσα. Ενώ το ουσιώδες θα ήταν η παράταξη αυτή να καταγράψει τι διέπραξε και συνεπώς γιατί έχασε. Και χάσαμε μαζί της! 
Ρ. Σωμερίτης-ΤΟ ΒΗΜΑ