Πάρτι κατεδάφισης

Κανείς από τους τρεις βασικούς υποψήφιους για την αρχηγία της Ν.Δ. δεν μοιάζει να έχει δημιουργήσει αυτό που στην πολιτική αποκαλούμε «ρεύμα». Αντιθέτως, όσοι γυρίζουν τα καφενεία και τις γειτονιές ανά την Ελλάδα υποστηρίζουν πως το πιο έντονο φαινόμενο είναι η απόρριψη και των τριών και η αγωνιώδης αναζήτηση κάποιου νέου και άφθαρτου ηγέτη που θα μπορούσε να σταθεί άνετα στα πόδια του απέναντι στον κ. Παπανδρέου. Στην πολιτική, όμως, κάνεις σούπα με τα υλικά που έχεις στον πάγκο του μαγειρέματος και όχι με αυτά που εύχεσαι να σου βγουν αφού τα καλλιεργήσεις για 3 - 4 χρόνια. Και γι’ αυτό οι επιλογές είναι μετρημένες και, αυτήν την ώρα, δεδομένες.
Γεγονός πάντως είναι πως η Ν.Δ. έκανε ό,τι μπορεί, πριν και μετά τις εκλογές, για να υπονομεύσει τη θέση της. Πριν από την προκήρυξη των εκλογών έμοιαζε με καφενείο, μετά τις εκλογές μοιάζει με πολυμελή οικογένεια που συμμετέχει σε ομαδική ψυχοθεραπεία για να εκτονώσει τον θυμό της. Μόνο που αυτό γίνεται στις τηλεοπτικές μας οθόνες, σε κεντρικά καφενεία της πόλης και με τον πιο δημόσιο και απαξιωτικό τρόπο. Οι χειρισμοί τόσο του απερχόμενου ηγέτη της Ν.Δ. όσο και της οργανωτικής επιτροπής του συνεδρίου έχουν βοηθήσει στην απαξίωση της διαδικασίας. Ο κ. Καραμανλής είναι φυσικό να βιάζεται να φύγει από τον άχαρο ρόλο που του επεφύλαξε για λίγες εβδομάδες η ιστορία. Θα μπορούσε όμως να είναι πολύ πιο αποφασιστικός ως προς τις διαδικασίες μιας και είναι βέβαιο πως κανείς δεν θα του έφερνε αντίρρηση. Προτίμησε, όμως, όπως και τα χρόνια της εξουσίας, τον θανατηφόρο συνδυασμό του σιωπηρού θυμού, του ελάχιστου ρίσκου και των ισορροπιών. Οσο για την οργανωτική επιτροπή, μοιάζει με κακέκτυπο κομματικού οργάνου άλλης μαυρόασπρης εποχής.
Η αρχική πρόταση του κ. Αβραμόπουλου για την ανάδειξη ηγεσίας από τη βάση και τους φίλους της Ν.Δ. άναψε φωτιά γιατί βρήκε πρόσφορο έδαφος. Ο κόσμος της Ν.Δ. είναι θυμωμένος, τα έχει χαμένα μετά τη μεγάλη ήττα και θέλει δύο αντιφατικά πράγματα: από τη μια να βρει άμεσα μια αποφασιστική ηγεσία, από την άλλη να κουβεντιάσει εξαντλητικά τον καημό του. Η κ. Μπακογιάννη δεν κατάλαβε αρχικά αυτό το φαινόμενο και ταυτίστηκε με την απερχόμενη κομματική «καμαρίλα» κινούμενη με τον αέρα του δεδομένου φαβορί. Ο κ. Σαμαράς έχει την ικανότητα να απευθύνεται στον σκληρό πυρήνα της Ν.Δ. χωρίς όμως να είναι βέβαιο ότι μπορεί να απευθυνθεί στον περίφημο μεσαίο χώρο με τον «πατριωτικό» του κομματικό λόγο. Οπως έλεγε χαρακτηριστικά παλιό στέλεχος της Ν.Δ., το αποτέλεσμα εξαρτάται από το πόσοι και ποιοι θα πάνε να ψηφίσουν και συμπλήρωνε «αν ψηφίσουν με το θυμικό, μπορεί να πάνε με τον Σαμαρά, αν πάλι ψηφίσουν με το μυαλό το πιθανότερο είναι να πάνε με την Ντόρα. Αν τα πάρουν και με τους δύο, πιθανότητες έχει ο Αβραμόπουλος».
Ο μεγάλος πάντως κίνδυνος για την κεντροδεξιά παράταξη είναι να εμπλακεί σε μία σύρραξη που θα μοιάζει με replay του προπατορικού επεισοδίου Μητσοτακικών - Σαμαρικών του 1993. Οι ταλιμπάν των δύο πλευρών είναι έτοιμοι να ξεκινήσουν τον πετροπόλεμο, ενώ υπάρχουν και οι φανατικοί των κομματικών διαδικασιών που θεωρούν ότι δικαιούνται να τα κάνουν όλα λίμπα σε υπεράσπιση του... καταστατικού ή κάποιας φανταστικής κομματικής τάξης.
Η χώρα χρειάζεται μια σοβαρή αντιπολίτευση, όσο και μια σοβαρή κυβέρνηση. Το πρόβλημα, όμως, είναι πως όσο ο κ. Καραμανλής, οι δημογέροντες του κόμματος κ.ά. αφήνουν αυτό το πάρτι κατεδάφισης να συνεχιστεί στη Ρηγίλλης, τόσο πιο δύσκολο θα είναι για όποιον εκλεγεί αρχηγός της Ν.Δ. να μπορέσει να σταθεί στα πόδια του ως αξιόπιστος αντίπαλος του κ. Παπανδρέου.
Αλ. Παπαχελάς-Καθημερινή