Κρατά στα χέρια του ένα τενεκεδένιο άδειο κουτάκι και προχωρά στους διαδρόμους.
Στο κατάστημα επικρατεί αναταραχή, ο υπεύθυνος κάνει νόημα σε μια από τις υπαλλήλους και εκείνη αρχίζει να το ακολουθεί τραβώντας το από τα ρούχα ρωτώντας το τι θέλει. Το κοριτσάκι τρομοκρατείται από τις φωνές και ψελλίζει: «μαργαρίτα». «Δεν έχουμε μαργαρίτες εδώ, ψέματα λες, ήρθες για να κλέψεις, βγες έξω!» ωρύεται η υπάλληλος που δεν πτοείται από τα ήδη δακρυσμένα μάτια της μικρής. Οι υπόλοιποι πελάτες παρακολουθούν την σκηνή για ένα λεπτό και μετά αδιάφοροι συνεχίζουν τα ψώνια τους.
Στις διαμαρτυρίες μου για το πώς φέρεται έτσι σε ένα μικρό παιδί με αντικρούει με το ακλόνητο επιχείρημα «Δεν τα ξέρετε εσείς αυτά για αυτό μιλάτε, έτσι κάνουν, μπαίνουν μέσα και κλέβουν, για αυτό το έχει το κουτάκι. Το έχουν στο αίμα τους».
Αποσβολωμένη από την στάση της και κάτω από το αποδοκιμαστικό βλέμμα υπαλλήλου και υπευθύνου πήρα την μικρή από το χέρι και αρχίσαμε να γυρίζουμε στους διαδρόμους ψάχνοντας ώσπου κάποια στιγμή ξέφυγε από το χέρι μου έτρεξε στο ψυγείο και κρατώντας ένα Βιτάμ στο χέρι μου το έδειξε και φώναξε ανακουφισμένη «μαργαρίτα!» Πήγαμε στο ταμείο, πλήρωσε ντροπαλά την υπάλληλο που ακόμα μουρμούριζε και φύγαμε.
Την μικρή την λένε Μαρία και είναι εξήμισι χρονών. Δεν πάει σχολείο όχι γιατί δεν θέλει αλλά γιατί πρέπει να μένει σπίτι να φροντίζει τα μικρότερα αδέρφια της μιας και οι γονείς της λείπουν στις λαϊκές όλη μέρα. Και κανένας δεν έχει μπει στον κόπο να ενεργοποιήσει μηχανισμούς ελέγχου και πρόνοιας. Πόσα παιδιά σαν τη Μαρία κυκλοφορούν ανάμεσά μας; Αγνωστο. Απλώς εκτιμούμε ότι περισσότερα από 6.000 παιδιά στην Ελλάδα είναι θύματα εκμετάλλευσης από ενηλίκους. Θέλετε και άλλα στοιχεία που θα σας κάνουν να ξύσετε αμήχανα το κεφάλι σας; Κάθε χρόνο 28.000 παιδιά πέφτουν θύματα σωματικής και σεξουαλικής κακοποίησης, συνήθως από τους γονείς τους. Για τη ψυχολογική κακοποίηση ας μη το συζητήσουμε καλύτερα.
Και η Μαρία; Δεν ξέρω που ανήκει-αν ανήκει σε κάποια από τις παραπάνω κατηγορίες. Ξέρω ότι δεν έχει Barbie ούτε gummy bear. Έχει όμως ένα πολύχρωμο αδειανό τενεκεδάκι που είναι το πολυτιμότερο παιχνίδι της. Και δεν θα μαδήσει ποτέ μια μαργαρίτα για να δει αν την αγαπά η κοινωνία που ζει. Το ξέρει ήδη. Το νοιώθει στο πετσί της, το βλέπει στα μάτια μας κάθε φορά που την κοιτάμε με απαξίωση όταν δεν αδιαφορούμε τελείως.
Tης Αρτεμις Καπούλα
http://www.protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σεβαστείτε το ελεύθερο βήμα σχολιασμού και διαλόγου. Ανωνυμία δεν σημαίνει και ασυδοσία.
Τα σχόλια, οι απόψεις των σχολιαστών δεν απηχούν κατ' ανάγκη τις απόψεις του ιστολογίου μας και δεν φέρουμε καμία ευθύνη γι’ αυτά.
Σημείωση : Κάθε υβριστικό , προσβλητικό ή άσχετο με το θέμα της ανάρτησης σχόλιο θα διαγράφεται...
Σχόλια με ονομαστικές αναφορές που περιέχουν ατεκμηρίωτες καταγγελίες θα διαγράφονται.
Απαντήσεις από τον διαχειριστή μόνο στα επώνυμα σχόλια.