«Για την πλάκα μας»...

Ώστε λοιπόν, σύμφωνα και με το πόρισμα της προκαταρκτικής εξέτασης που διέταξε ο εισαγγελέας Πρωτοδικών Σπάρτης, η απόπειρα πυρπόλησης μεταναστών από το Μπανγκλαντές, στις 5 Φεβρουαρίου, ούτε ψέμα ήταν ούτε προβοκάτσια των αναρχομπολσεβίκων, όπως ισχυριζόταν η τοπική «Χρυσή Αυγή», που πολεμάει για μια «καθαρή Σπάρτη», συμπλέοντας και ως προς αυτό με τον ΛΑΟΣ, που, ως γνωστόν, μάχεται για μια «καθαρή Ελλάδα». Δεκατρία παιδιά, δεκατεσσάρων έως δεκαοκτώ ετών, μαθητές τα περισσότερα, αποπειράθηκαν να κάψουν με μολότοφ το γειτονικό στο σχολείο τους σπίτι των Μπανγκλαντεσιανών που ζουν νόμιμα εκεί δέκα χρόνια τώρα, αν αυτό έχει σημασία.
«Το κάναμε για πλάκα», «χάριν αστεϊσμού», «για να τρομάξουμε τους αλλοδαπούς»: έτσι είπαν στις καταθέσεις τους, δασκαλεμένα πιθανόν από ενηλίκους, δικηγόρους ή γονείς. Έτσι είχαν πει δύο-τρία χρόνια πριν και τα συνομήλικά τους Ιταλόπουλα που είχαν αποπειραθεί να πυρπολήσουν εν μέση οδώ μετανάστες, τους οποίους, άλλωστε, η μπερλουσκονική αντίληψη (που εξαπλώνεται στην Ευρώπη) τους μετράει σαν κάτι ελάχιστα παραπάνω από τετράποδα ή σκέτα πράγματα. Ε, άμα είναι βαρετή η ζωή σου, όλο διαβάσματα και φροντιστήρια και πού και πού κάνα ηλεκτρονικό παιχνίδι με ξεπάστρεμα εικονικών κακών, πετάς τον θάνατο μέσα σε μια μολότοφ και κάπως σπας την ανία σου, επιτιθέμενος πια σε κακούς με σάρκα και οστά, με απελπισία και ίσως όνειρα.
Υστερα, περήφανος για το κατόρθωμα της αγέλης σου, ανεβάζεις μόνο σου το βίντεο της επίθεσής σου στο Διαδίκτυο, για να καμαρώσεις σαν μπουρλοτιέρης νέου τύπου. Κι αν το βράδυ τύχει να δεις στην τηλεόραση καμιά ταινία του είδους «Ο Μισισιπής φλέγεται», καμαρώνεις διπλά και τρίδιπλα, «γιατί εμείς εδώ δεν κάνουμε τέτοια πράγματα». Κι αν τα κάνουμε μια στο τόσο, ή τα κουκουλώνουμε με εθνική ευσυνειδησία και για να μην πληγεί η εικόνα μας ή τα ρίχνουμε σε ανθέλληνες συνωμότες ή τα φορτώνουμε στους ίδιους τους παθόντες. Δύσκολο είναι να ανακαλύψουμε ότι «οι Μπανγκλαντεσιανοί έχουν το έθιμο να αυτοπυρπολούνται», κατά πόδας του κ. Πολύδωρα που είχε ανακαλύψει ότι «οι Πακιστανοί έχουν το έθιμο να αλληλοαπάγονται»;
«Για την πλάκα μας», λοιπόν. Για το χάζι. Αλλά τέτοιες πλάκες δεν σκαρώνονται στα καλά του καθουμένου, αν δεν υπάρχει κι ένα κάποιο κλίμα, τοπικό ή ευρύτερο, δημιουργημένο από τους τυπικά ενηλίκους, που να τις ευνοεί ή, τέλος πάντων, να ευνοεί την απέχθεια για τους ξένους και να καλλιεργεί τον μηδενισμό της αξίας της ζωής τους. Η «πλάκα» αυτό υποδηλώνει: πως εκείνος που παίζουμε εις βάρος του, απειλώντας και την ίδια του την ύπαρξη, δεν έχει για μας σημασία, είναι μια γυμνή ζωή, άδεια από οτιδήποτε θα την καθιέρωνε. Αν νοείται διαβάθμιση σε αυτά, το να πυρπολείς «κάνοντας πλάκα» ίσως είναι πιο φρικαλέο και νοσηρό από το να πυρπολείς επειδή έτσι σε πρόσταξαν οι «απόψεις» σου, αυτές που σου φύτεψε ο γύρω κόσμος, κοντινός και μακρινός.
Παντελής Μπουκαλας-Καθημερινή