Παρελάσεις

O μέγας Μάνος Χατζιδάκις είχε βγάλει προ ετών ένα δίσκο με τίτλο «Ελλάς, η χώρα των εμβατηρίων», όπου υπάρχουν όλα τα εμβατήρια που ακούμε στις παρελάσεις, ο ύμνος της... 21ης Απριλίου και, φυσικά, το «Αεροπόρος θα γινώ», που άρεσε πολύ στον σπουδαίο συνθέτη. Τον δίσκο αυτό τον βάζω συχνά στο πικάπ και σπάω πλάκα. Και ύστερα, βγαίνω στου Φιλοπάππου και περπατάω με... βήμα στρατιωτικό, γελώντας πάντα, για δέκα λεπτά. Πολλοί φίλοι που με βλέπουν τούς πιάνουν τα γέλια επίσης. Και μερικοί με παίρνουν από πίσω και περπατάνε κι αυτοί με στρατιωτικό βηματισμό! Αλλά για ένα τρίλεπτο μονάχα. Δεν αντέχουν άλλο. Καταρρέουν.
Έχω γράψει πολλές φορές στη στήλη ότι είναι καιρός να καταργηθούν οι παρελάσεις. Η Ελλάδα, εκτός από χώρα της πλάκας και των εμβατηρίων, είναι χώρα και των παρελάσεων. Αναρίθμητες γίνονται, κάθε τόσο, παντού. Με παιδάκια, κυρίως, που σπάνε τα ποδαράκια τους στις πρόβες.
Μπροστά ο ευθυτενής δάσκαλος, ένας τυμπανιστής, ο σημαιοφόρος και στα πεζοδρόμια οι μανάδες, που περηφανεύονται, χειροκροτούν και τραβάνε φωτογραφίες.
Παλιά, στη δεκαετία του ΄50, οι παρελάσεις ήταν όλα τα λεφτά για τους εφαψίες. Με το στρίμωγμα, βρίσκονταν στον έβδομο ουρανό. Τώρα, βέβαια, που όλα γίνανε πιο εύκολα, οι εφαψίες ή «κολλητηρτζήδες», σιγά σιγά μειώνονται με τάση να εξαφανιστούν. Υπάρχουν όμως και κάποιοι εραστές του «αθλήματος», θα τους διακρίνετε εύκολα στο μεσημεριανό Μετρό, με την πολυκοσμία.
Για τα πιτσιρίκια, πάντως, οι παρελάσεις είναι κάτι σαν γιορτή. Μπορεί να κουράζονται, αλλά αισθάνονται ότι ξεχωρίζουν. Και είναι μεγάλο πράγμα αυτό, για ένα παιδάκι, που, όσο να ΄ναι, νιώθει «αλλιώς ωραίο», με τα χειροκροτήματα και τα ζήτω. Αλλά πίσω από αυτές τις παρελάσεις διακρίνει εύκολα κανείς το πελώριο ζήτημα του εθνικοσοσιαλισμού, του Μουσολίνι, μα και του δικού μας, του Μεταξά, με τη διαβόητη ΕΟΝ του.
Ζούμε σε μια εποχή μεγάλης αφραγκίας και προσπαθούμε να βγάλουμε και από τη μύγα ξίγκι. Πιστεύω ότι πολύ σωστά υποστηρίζεται ότι πρέπει να καταργηθούν οι στρατιωτικές παρελάσεις, έστω και για λόγους οικονομίας μόνο. Γιατί κάτι που δεν γνωρίζει ο περισσότερος κόσμος- από τις παρελάσεις μας φεύγουν από τα κρατικά ταμεία πολλά εκατομμύρια.
Μερικά νούμερα για να πάρετε μια ιδέα:
η παρέλαση της 25ης Μαρτίου στην Αθήνα μάς κοστίζει 4,2 εκατομμύρια. Και η παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη, 2,8 εκατομμύρια. Σύνολο 7 εκατομμύρια. Πάμε στα αεροπλάνα: τα μαχητικά αεροσκάφη, που πετάνε πάνω από τους επισήμους για 30 δευτερόλεπτα, τα πληρώνουμε με 2,4 εκατομμύρια. (Δύο κανονικές πτήσεις και μία δοκιμαστική). Εντέλει: το κόστος των παρελάσεων φτάνει τα 50 εκατομμύρια τον χρόνο! Ποσόν που είναι άκρως απαγορευτικό για μια μπατιρημένη χώρα, όπως η Ελλάδα.
Ξέρω: ύστερα από αυτό το χρονογράφημα, θα ξεσηκωθούν ορισμένοι και θ΄ αρχίσουν να μιλάνε για το έθνος, για τους ηρωικούς αγώνες, για τη δύναμη της φυλής και για το φρόνημά μας, που αναπτερώνεται με κάθε παρέλαση. Τι να κάνουμε; Δώδεκα απόστολοι, ο καθένας με τον πόνο του...
Λευτέρης Παπαδόπουλος-ΤΑ ΝΕΑ