Χαλβάς

Βαρέθηκα μιζέρια, μουρμούρα και λογοδιάρροια κατάμαυρη αλά ελληνικά. Να ενηλικιωθούμε, ρε παιδιά. Γιατί ένα εκατομμύριο οχήματα ξαμολήθηκαν σε παραλίες, όρη, κάμπους, αγρούς, λιβάδια και βουνά. Γιατί ατελείωτα τα κατσικάκια, τα αμνοερίφια, οι συκωταριές, τα κοψίδια, οι μπίρες, τα τσίπουρα, τα ούζα και τα κρασά. Γιατί η φτώχεια θέλει καλοπέραση και γλέντια τρελά. Ωραία. Ο καθένας με τα δικά του, τα παρκαρισμένα λεφτά. Όμως η γκρίνια μας κάνει όλους σαν τα μικρά, πολύ μικρά παιδιά.

Γιατί έτσι συμβαίνει το εξής σουρεαλιστικό γιουβέτσι: από τη μια τα χώνουμε για τα καλά, από την άλλη γκρινιάζουμε έτσι στα τυφλά. Εντός, εκτός και επί τα αυτά. Τα πασίγνωστα νεοελληνικά. Παραδείγματα άφθονα. Εντελώς σχιζοφρενικά. Πανάκριβο το ξενοδοχείο. Δεν είναι για τα δικά μας τα βαλάντια, τα χαμηλά. Και όμως, το πληρώνεις και δεν βγάζεις τσιμουδιά. Η βενζίνη χρυσάφι. Μόνο για πορτοφόλια χοντρά και αραβικά. Και όμως, την αγοράζεις και εκδράμεις για μέρη εξωτικά. Οι ταβέρνες δεν καταλαβαίνουν από κρίση καμιά. Ασε που ελάχιστοι δίνουν απόδειξη με ΦΠΑ. Και όμως, μπεκροπίνεις και τ΄ ακουμπάς. Τα διόδια χοντρό χαράτσι τού οθωμανού πασά. Και όμως. Θέλεις δεν θέλεις το πληρώνεις. Και μετά σιχτιρίζεις για ν΄ ακούσει ο μισός οργισμένος εαυτός σου το δεύτερο υποταγμένο μισό σου. Μάγκας στα λόγια. Κότα στα έργα. Πολίτης του καναπέ. Με συνείδηση ψύλλου καταναλωτικού. Όπως με το γάλα. Κανένα μποϊκοτάζ. Όπως με τα τρόφιμα. Κανένα μποϊκοτάζ. Όπως με την αμόλυβδη. Κανένα μποϊκοτάζ. Όπως με τα αεροπορικά εισιτήρια. Κανένα μποϊκοτάζ. Όπως με το τηλεοπτικό πτυελοδοχείο. Κανένα μποϊκοτάζ. Οπως με τα φροντιστήρια κατ΄ οίκον. Καμία απόδειξη. Οπως με τα ξενοδοχεία. Κανένα μποϊκοτάζ. Όπως με τον δικομματισμό. Κανένα μποϊκοτάζ. Ψωνίζεις Δεξιά. Κριτικάρεις και βρίζεις Αριστερά. Οπως έλεγε και η νόνα μου, «τα ΄θελες και τάπαθες παιδάκι μου». Βάρα τον. Έχει παρκαρισμένο πράμα. Αντέχει ο χαλβάς! 
Δ. Δανίκας -ΤΟ ΒΗΜΑ