«Πέφτουν νομίσματα»

Για όσους έχουν πάρει από καιρό την απόφαση πως άλλη υπόθεση είναι η Εκκλησία, άλλη η θρησκεία και επίσης άλλη η πίστη τους, διευρύνοντας έτσι το νόημα της φράσης «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ», το πρόβλημα δεν είναι ιδιαίτερα σοβαρό. Για τους άθρησκους πάλι και τους άθεους (που ως κατηγορίες δεν συμπίπτουν οπωσδήποτε), για όσους φρονούν ότι πλάστης είναι ο άνθρωπος κι ο άνθρωπος είναι μόνος στην κοσμική έρημο, εκτός πια και υπάρχουν και σε άλλους πλανήτες νοήμονα όντα οποιασδήποτε μορφής, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα· το αντίθετο, ενδέχεται να νιώθουν επιβεβαιωμένοι και να επιχαίρουν. Οσοι πάντως εξακολουθούν να ταυτίζουν την Εκκλησία με τη θρησκεία, και να πρεσβεύουν ότι όσο υψηλότερο αξίωμα έχει ένας ιερωμένος τόσο αυθεντικότερος επίγειος εκπρόσωπος του Θεού τυγχάνει, μάλλον θα βρέθηκαν στην ανάγκη να ζορίσουν υπερβολικά την πίστη τους ώστε να βρουν επιχειρήματα για να δικαιολογήσουν στο περιβάλλον τους και κυρίως μέσα τους την επιμονή με την οποία η Ιεραρχία υπερασπίζεται τα κεκτημένα της· τα οικονομικά εννοείται κεκτημένα της, τις φοροαπαλλαγές, τις γενναίες επιχορηγήσεις, τη μισθοδοσία, το παγκάρι σαν υπέρτατο ιερό.
Δεν είναι η πρώτη φορά, δεν είναι καν η εκατοστή, που το πείσμα της υλοφροσύνης εκθέτει την Εκκλησία ακόμα και στα μάτια όσων πιστών αρνούνται να κατρακυλήσουν στον φονταμενταλισμό. Αλλά το να βλέπεις και ν’ ακούς μεγαλοβδομαδιάτικα (σε μέρες δηλαδή που υποτίθεται ότι επιβάλλονται η πνευματικότητα και η άρνηση της ύλης) τους κορυφαίους της ιεροσύνης να αγωνιούν για τη διαφύλαξη του χρήματος πρωτίστως, να αγωνίζονται (από τον άμβωνα και από την περίπου αυτάδελφή του πια τηλεόραση) για την περιουσία τους («περιουσία και Εκκλησία»: τι άτοπο ζεύγος, παρά την κραυγαλέα ομοιοκαταληξία), αρκεί από μόνο του για να ξυπνήσει στη μνήμη και να ανανοηματοδοτήσει τον στίχο «Πέφτουν ολοένα σήμερα νομίσματα πάνω στην πολιτεία» που έγραψε ο Γιώργος Σεφέρης, σε ποίημά του υπό τον τίτλο «Η χώρα του αχωρήτου» και με τη δηλωτική υποσημείωση «Μεγάλη Παρασκευή».
Και να που τα νομίσματα πέφτουν (ξαναπέφτουν δηλαδή) και πάνω στην Εκκλησία. Κι όχι μόνο νομίσματα αλλά και επιβλητικά οικήματα και ιδρύματα και στρέμματα (μόλις 1.300.000) και ξενοδοχειακά συγκροτήματα και μερίσματα και διαμερίσματα, κι ό,τι άλλο ομοιοκατάληκτο. Εξι χιλιάδες επτακόσια Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου απαρτίζουν τον εκκλησιαστικό λαβύρινθο, ένα κράτος εν κράτει ή μια τερατώδη γραφειοκρατία δίπλα στην ήδη υπάρχουσα της πολιτείας, για να αποθαρρύνεται έτσι οποιοσδήποτε Θησέας, αν και κανείς ποτέ δεν είχε τέτοια βούληση. Γνωστός ο αντίλογος, διατυπωμένος και από τον μητροπολίτη Ανθιμο που μέτρησε απαγχονισμένους πατριάρχες και σκοτωμένους μητροπολίτες για να πει ότι η χώρα χρωστάει εσαεί στην Εκκλησία. Και το ΚΚΕ, όταν γίνεται λόγος για έλεγχο των οικονομικών των κομμάτων, τους νεκρούς αγωνιστές προτάσσει για να καλυφθεί. Θα ’ναι ίδιον των ορθοδοξιών φαίνεται.
Π.Μπουκάλας-Καθημερινή