Γιατί τρέχει ο Σαμαράς;

«Όσοι πλήγωσαν την παράταξη είναι κομμένοι». Όπως σίγουρα το ακούσατε, την «ιστορική» αυτή, διόλου αυτοκριτική φράση τη χρησιμοποίησε ο κ. Αντώνης Σαμαράς. Ο άνθρωπος που «εκτέλεσε» την παράταξή του στις αρχές της δεκαετίας του ΄90 οδηγώντας την από την κυβέρνηση σε δεκάχρονη παραμονή στην αντιπολίτευση! Που τα είχε βάλει με τον ίδιο τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Που απέτυχε ως κομματάρχης και φίλησε τελικά τις γνωστές ποδιές του Κώστα Καραμανλή για να επιστρέψει στο μαντρί χωρίς πολιτικούς όρους και αποδεχόμενος (υπουργός του έγινε) όλα τα τραγικά πεπραγμένα του...

Είναι και αυτή μια μέθοδος πολιτικής ανέλιξης. Αλλά και η απλοϊκή αμνησία; Ο κ. Σαμαράς είναι πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας από λίγους μόνο μήνες. Αν οι παρατρεχάμενοί του δεν είχαν πάρει βολικό διαζύγιο με τη μνήμη, θα μπορούσαν τουλάχιστον να καταγράψουν πόσες φορές ο κ. Σαμαράς άλλαξε από τότε πολιτικές και λεξιλόγιο για το δραματικό χρηματοπιστωτικό και όχι μόνο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα. Και σε κάθε περίπτωση θα μπορούσαν να τον παρακαλέσουν να μην ισχυρίζεται τόσο συχνά ότι είναι «οικονομολόγος»: το καλοκαίρι της οικονομικής υπουργίας του, το γνωστό ΄89, παραμένει αξέχαστο.

Ο νυν πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας έχει ορισμένα προβλήματα με τους συνεταίρους του. Κυρίως με την κυρία Μπακογιάννη και (όσο κι αν λουφάζει) με τον κ. Αβραμόπουλο. Χτίζει έτσι το μαγαζάκι του εις βάρος τους. Πρόβλημά του και πρόβλημά τους. Οχι του λαού. Θα μπορούσαμε όμως να παρατηρήσουμε ότι είναι πρόβλημα για όλους όταν, ίσως γιατί φοβάται και τον Καρατζαφέρη, μαζεύει γύρω του, στην «προσωπική του φρουρά», όχι λίγους γυρολόγους της πολιτικής, με σαφέστατες ακροδεξιές διασυνδέσεις. Στο όνομα του «πατριωτισμού», φυσικά. Υπενθύμιση: ορισμένα από αυτά τα «άνθη του κακού» τα είχε ήδη καλλιεργήσει στους κήπους της Πολιτικής Ανοιξης.

Τουλάχιστον τότε ο κ. Σαμαράς νόμιζε ότι, νέος ακόμη, μπορούσε να περιμένει για λίγο την πολυπόθητη εξουσία. Δεν συμβαίνει το ίδιο σήμερα. Ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας βρίσκεται στο κεφαλόσκαλο της τρίτης ηλικίας και ξέρει ότι παίζει το τελευταίο του αρχηγικό χαρτί. Με ένα κόμμα που μάλλον χρειάζεται μεγάλο χρόνο για να ξαναβρεί κάποιον δρόμο μετά την οικτρή αποτυχία της πρόσφατης μικροκαραμανλικής περιόδου. Ελπίδα του, ελάχιστα πατριωτική, είναι μια σύντομη κατάρρευση του ΠαΣοΚ ως συνέπεια μιας κατάρρευσης της χώρας. Να πώς εξηγείται η απίστευτη βιαιότητα των τελευταίων αντικυβερνητικών του θέσεων. Που θα είχαν κάποια αγοραία πολιτική λογική σε άλλη στιγμή. Αλλά όχι τώρα που παίζεται η συλλογική μας τύχη στο μέγα καζίνο των «αγορών». Και που δόθηκε και τόσο δύσκολα κερδήθηκε, την ώρα που ξεπερνούσε τον εαυτό του αγορεύοντας, η τόσο σκληρή μάχη για την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη. Μπάστα! 
Ρ.Σωμερίτης-ΤΟ ΒΗΜΑ