Παράπονα στο κενό

Σοβαρά; Χρειαζόταν η περιπέτεια του κ. Ανδρέα Λοβέρδου για να πληροφορηθεί το πανελλήνιο με πόσες ελλείψεις, σε ανθρώπους, μηχανήματα και υλικά, λειτουργεί το ΕΣΥ, αν είναι βέβαια νοητό να αποδοθεί το ρήμα «λειτουργεί» σε έναν θεσμό ετοιμόρροπο σχεδόν από τη σύστασή του, έναν θεσμό που επιβεβαιώνει το λεχθέν «με τα λόγια χτίζω ανώγεια»; Χρειάζονταν, με αφορμή το πρόβλημα υγείας του υπουργού Εργασίας, οι ευκαιριακές κραυγές των καναλιών, που ούτε μνήμη έχουν ούτε μνήμη επιθυμούν να δημιουργήσουν, για να μάθουν όσοι προσφεύγουν στα δημόσια νοσοκομεία αυτό που ήδη γνωρίζουν άριστα, αφού το έχουν νιώσει κατ’ επανάληψη και το έχουν πληρώσει ακριβά;
Χρειαζόταν όλη αυτή η παραφιλολογία για το υπουργικό κοιλιακό άλγος και για το άγχος που μάθαμε ότι το προκάλεσε ώστε να συνειδητοποιήσουμε και πάλι ότι οι μεν ασθένειες έχουν την κάποια δημοκρατικότητά τους, αφού αδιαφορούν για την κοινωνική θέση των θυμάτων τους, η αντιμετώπισή τους όμως (ως προς το έγκαιρο της επέμβασης, το πλήθος των γιατρών που σπεύδουν και την ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών) διατηρεί ακέραια και αθεράπευτα τα γνωρίσματα εκείνα που συνήθως αποκαλούμε ταξικά και τα οποία διαιωνίζουν την ανισότητα και στο πεδίο του πόνου και του κινδύνου;
Την εξήγηση που δόθηκε στο περιστατικό με τον υπουργό, ότι είχε καεί μια λυχνία του αξονικού τομογράφου στο νοσοκομείο της Βέροιας, την έχουν ακούσει μυριάδες άνθρωποι σε κάθε νοσοκομείο ή Κέντρο Υγείας της χώρας - σε όσα βέβαια διαθέτουν αξονικό, γιατί πολλά δεν έχουν τέτοιες πολυτέλειες κι οι ασθενείς προστρέχουν αναγκαστικά σε ιδιωτικά εργαστήρια, όπως και για δεκάδες άλλες χρηματοβόρες εξετάσεις. Εχουν ακούσει, στο ένα ή το άλλο κατάστημα του ΙΚΑ, ότι πρέπει να περάσουν σε τρεις μήνες για την εξέτασή τους, η οποία κατά τα λοιπά έχει χαρακτηριστεί κατεπείγουσα και απολύτως αναγκαία. Κι έχουν ακούσει και χειρότερα, την ώρα που ο άνθρωπός τους αντιμετωπίζει τον έσχατο κίνδυνο: πως δεν υπάρχει άδειο κρεβάτι στην Εντατική ή υπάρχει αλλά δεν έχουν ακόμα προσληφθεί οι ειδικευμένοι γιατροί και νοσηλευτές, οπότε το μόνο που τους μένει είναι να προσευχηθούν, πιστεύουν-δεν πιστεύουν, και ανάμεσα στις προσευχές τους να αναθεματίζουν το κράτος πρόνοιας που τους δόθηκε.
Τρεις εβδομάδες πριν, ένα κορίτσι δεκαεπτά χρόνων, θύμα τροχαίου, πέθανε διακόσια μέτρα από το Κέντρο Υγείας της Ηράκλειας Σερρών επειδή μεταφέρθηκε, μαζί με τα υπόλοιπα θύματα, πάνω στην καρότσα ενός αυτοκινήτου, αφού δεν υπήρχε οδηγός για το ασθενοφόρο. Μπορεί να πέθαινε ακόμα κι αν τη διακόμιζε ασθενοφόρο. Αλλά τουλάχιστον τότε οι δικοί του δεν θα ’μεναν με το αγιάτρευτο παράπονο ότι το παιδί τους πήγε άδικα, παρατημένο κι αβοήθητο από αυτούς που έχουν την υποχρέωση να του σταθούν και να το βοηθήσουν. Άδικα, φοβάμαι, πάνε και οι μαζικές και επαναλαμβανόμενες διαμαρτυρίες μας: Είδατε κανέναν υπουργό Υγείας, από αυτούς που απαξίωσαν το ΕΣΥ, να πληρώνει πολιτικά; Όλοι τους εξακολουθούν να υποδύονται τους λαοσωτήρες.
Π.Μπουκάλα-Καθημερινή