«Ένας είναι ο Θεός»! (τρις παρακαλώ)

Στην πρόσφατη συνάντηση μου με τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο –αποσπάσματα είδατε πιθανόν και στην τηλεόραση- τον ρώτησα για την εκκλησία που μοιάζει με κόμμα. Για τους μητροπολίτες κομματάρχες και για τους παπάδες τοπάρχες. Η αλήθεια είναι ότι είχα στο μυαλό μου τους ιεράρχες με τις αυλές και τον στόμφο. Τον ρώτησα μάλιστα για τον «άγιο Θεσσαλονίκης» που βγήκε και είπε «ποιοι είναι αυτοί που θα φορολογήσουν εμάς τους αιώνιους». Σαν να έλεγε ότι τα μικρά κόμματα της πολιτικής δεν μπορούν να ελέγξουν το αιώνιο κόμμα της Ορθόδοξης ελληνικής εκκλησίας. Ο Ιερώνυμος αρκέστηκε σε ένα «δεν συμφωνώ με αυτές τις απόψεις» άλλο ένα δείγμα ότι η εκκλησία του είναι κόμμα. Πού να μπλέκεις τώρα με την εσωκομματική αντιπολίτευση, θα σκέφθηκε. Σαν τον Σημίτη που φοβόταν τον Τσοχατζόπουλο.

Χθες περιμένοντας τον επιτάφιο σε μια πλατεία ενός χωριού άκουσα από μακριά ένα ρυθμικό ποδοσφαιρικό σύνθημα κάτι που το θεώρησα ανάρμοστο. Εντάξει και εγώ στο καφενείο καθόμουν συζητώντας τα επίκαιρα με τους φίλους μου αλλά δεν χαχανίζαμε, σεβόμενοι τέλος πάντων τους λίγους αληθινά πιστούς που ανέμεναν να ακολουθήσουν στην περιφορά του Επιταφίου. Ένα ποδοσφαιρικό σύνθημα λοιπόν βράδυ Παρασκευής σε ένα ορεινό χωριουδάκι ήταν κάτι που δεν περίμενα ποτέ να ακούσω. Κατευθύνθηκα λοιπόν προς τις φωνές με διάθεση μάλιστα να κάνω συστάσεις στους πιτσιρικάδες. «Ένας είναι ο Θεός», αυτό το διέκρινα ευκρινώς αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω την συνέχεια. «Και ο Θεός ο αιώνιος είναι Πανιώνιος» είχα ακούσει κάποτε στην Νέα Σμύρνη, αλλά Πανιώνιοι σε αυτοί την βουνοκορφή; Απορούσα και κατηφόριζα ώσπου στην πρώτη γωνία οι απορίες μου λύθηκαν μονομιάς. Εκεί που είχε σταθεί ο Επιτάφιος μια παρέα 15 χρονων αγοριών φώναζε ρυθμικά. «Ένας είναι ο Θεός και είναι παντοδύναμος». Με τις ίδιες παύσεις και με τον ίδιο ρυθμό που θα το φώναζαν στην εξέδρα. Κάποια γελούσαν καταλαβαίνοντας το παράταιρο του ρόλου τους αλλά και κάποια έβαζαν όλο τους το πάθος, περισσότερο και από αυτό των πιστών που έψελναν τα εγκώμια της Μεγάλης Παρασκευής. Ανάμεσα στα εξαπτέρυγα ο παπάς, ως ο επικεφαλής της εξέδρας απολάμβανε το ρόλο του. Να λοιπόν που η εκκλησία δεν είναι μόνο κόμμα είναι και θύρα στο γήπεδo.

Στη αρχή θύμωσα όπως τότε που είχα φύγει από τον γάμο ενός φίλου γιατί ο παπάς απαγόρευσε στον κόσμο να πετάξει ρύζι. Σύντομα όμως το ξεπέρασα. Και σκέφθηκα ότι εδώ που φτάσαμε καλό είναι πλέον να κληθεί ο εκπρόσωπος της Εκκλησίας στην συνάντηση του Γερουλάνου με τους εκπροσώπους των ποδοσφαιρικών σωματείων τώρα που θα συζητήσουν για τη βία. Τουλάχιστον στην πρώτη εναρκτήρια συνάντηση. Όπως έκανε ο Παπανδρέου με το πρώτο υπουργικό συμβούλιο.
Σ.Θεοδωράκη 
www.protagon.gr