Κάθε στόχος και μία σύγκρουση με την ανομία

Υπάρχουν δύο διαγράμματα διακυβέρνησης. Στο ένα ξεκινάς την τετραετία από ψηλά και όταν τελειώνει βρίσκεσαι τον πάτο. Συνέβη με τον Κώστα Καραμανλή. Η πρώτη ομιλία του στο Υπουργικό Συμβούλιο το 2004 υπήρξε μνημειώδης. Ακολούθησαν Ολυμπιακοί Αγώνες, Ευρωμπάσκετ, το Εuro της Πορτογαλίας. Σε όλα πρώτοι στον χορό, πρώτοι και στο τραγούδι. Πέντε χρόνια αργότερα υπήρχε το Βατοπέδι, τα ομόλογα, η οφσόρ του Βουλγαράκη και το σηκωμένο δάκτυλο του Παυλίδη. Τελικά ο πιο σημαντικός πολιτικός της γενιάς του «τα μάζεψε τα πράγματα κι έφυγε από το σπίτι...».

Ο άλλος τρόπος είναι να ξεκινάς από χαμηλά και κάθε σκαλοπάτι που ανεβαίνεις να φαίνεται ρεκόρ. Το δοκιμάζει ο Γιώργος Παπανδρέου. Η κυβέρνησή του έκανε έξι μήνες να στελεχώσει το κράτος, τα σπρεντ κυκλοφορούν με αερόστατο, τα διεθνή μίντια κάνουν πάρτι με το ελληνικό χάλι και οι κύριοι με τα πιο μισητά αρχικά στον πλανήτη μαστιγώνουν υπουργούς στο Σύνταγμα. Ο στόχος όμως είναι ψηλά: στο τέλος της τετραετίας να υπάρχει κράτος που λειτουργεί, ασφαλιστικό σύστημα που αντέχει, εφορία που μαζεύει φόρους, δημοσιογράφοι που λένε μόνο τις ειδήσεις και πολιτικοί που δεν κάνουν ουρά για μια χειραψία με επιχειρηματίες.

Ανάμεσα σ΄ αυτά τα δύο μοντέλα το συγκριτικό πλεονέκτημα ανήκει σ΄ αυτό που αντιστοιχεί στον Παπανδρέου. Παιχνίδια της μοίρας: στην πραγματικότητα, αρκεί απλώς να εφαρμόσει το πρόγραμμα του... Καραμανλή: επανίδρυση του κράτους και πάταξη της διαφθοράς. Στις εκλογές του 2004 οι συνθήκες ήταν επαρκείς, αλλά δεν ήταν επαρκής η Ν.Δ. που τις κέρδισε. Γι΄ αυτό αντί να νικήσει η κυβέρνηση Καραμανλή τη διαφθορά, νίκησε η διαφθορά την κυβέρνηση Καραμανλή. Αντί να επανιδρυθεί το κράτος, αποδιαρθρώθηκε η Ν.Δ.

Ούτε και το ΠΑΣΟΚ ήταν έτοιμο παρά τη συντριπτική επικράτηση του 2009. Τους πήρε χρόνο να καταλάβουν γιατί οι άλλοι μειδιούσαν όταν άκουγαν «ήλθαμε για να εφαρμόσουμε το πρόγραμμά μας». Αλλά το κατάλαβαν. Σε κάθε στόχο που θα βάζει στο εξής ο Γιώργος αντιστοιχεί και μία σύγκρουση με το βασικό πρόβλημα της χώρας: τη βαθιά ανομία της. Αν τη νικήσει θα είναι άθλος. Πολλοί πάντως πιστεύουν ότι για να νικήσεις την ανομία, πρέπει να είσαι έτοιμος να χάσεις τις εκλογές. Μπορεί. Άλλωστε κατά τον συγγραφέα Γκορ Βιντάλ: «Κανένας άθλος δεν μένει ατιμώρητος».
Γ.Λακόπουλος-ΤΑ ΝΕΑ