Βαρέθηκα να ζω με την αγωνία του αύριο

Το  πιο πιθανό είναι ότι παίρνουμε όλοι ιδέες από μία μεγάλη δεξαμενή. Ίσως αυτή να ονομάζεται κοινωνικό  ασυνείδητο. Η ουσία είναι ότι  πολλοί άνθρωποι έχουμε ταυτόχρονα τις  ίδιες ιδέες, τις ίδιες «αναλαμπές», τους ίδιους προβληματισμούς. Διαβάστε σήμερα μία επιστολή αναγνώστη, ο  οποίος αναλύει τους λόγους για τους οποίους ετοιμάζεται να επιστρέψει στην Αμερική. Και μη βιαστείτε να πείτε ότι αν είχατε κι εσείς τη δυνατότητα δεν θα σκεφτόσασταν το ίδιο ακριβώς πράγμα! 

 

«Από  μικρός ζούσα με την αγωνία του  αύριο σε αυτή την κακόμοιρη Ελλάδα.  Από το γυμνάσιο για να προετοιμαστώ σε εντατικά φροντιστήρια για το λύκειο με απώτερο σκοπό τις Πανελλήνιες.  Από το λύκειο για το αν θα περάσω στο πανεπιστήμιο μέσω των «παπαγαλίστικων» πανελλαδικών.  Από το πανεπιστήμιο μετά, για το αν θα τα καταφέρω να τελειώσω ομαλά εντός 4ετίας και δεν θα μου βάλλουν τρικλοποδιά οι αυλοκόλακες και τα κομματικά κοπρόσκυλα των καθηγητών επειδή κοιτούσα τη δουλειά μου και δεν ήθελα να εμπλακώ στις φοιτητικές εκλογές και σε οτιδήποτε κομματικό.

Άγχος πάλι μετά για να το  εάν θα με κάνουν δεκτό σε  αμερικανικό πανεπιστήμιο για  μεταπτυχιακό.  Άγχος όταν επέστρεψα στην Ελλάδα και αποφάσισα να υπηρετήσω τα ελληνικά στρατά όχι για το που θα με στείλουν ή αν θα λουφάρω, αλλά άγχος για να μη βγάλουν τα κόμπλεξ τους επάνω μου.

 
Άγχος πάλι, μετά τη λήξη της  στρατιωτικής μου θητείας, για  το αν θα μπορέσω να βρω  δουλειά και να απορροφηθώ  στην ελληνική αγορά εργασίας  αξιοκρατικά. Αυτό και αν ήταν  άγχος!  Άγχος στη συνέχεια να τα πάω καλά στη δουλειά μου και να κάνω οικογένεια. Έκανα οικογένεια και ο Θεός μου έδωσε ένα κοριτσάκι το οποίο μου δίνει τη δύναμη να ζω σήμερα και να ατενίζω το μέλλον με αισιοδοξία. Αλλά και πάλι άγχος για το τι θα κάνει αυτό το πλάσμα σε μια δύσμοιρη χώρα το μέλλον της οποίας είναι πλέον υποθηκευμένο και αβέβαιο. Αυτό είναι και το σημαντικότερο και ίσως το μεγαλύτερο άγχος απ’ όλα.  Γιατί άραγε τόσο άγχος; 

 

Μετά  από μια αναδρομή που έκανα  της καριέρας μου, 38 ετών σήμερα στέλεχος Τράπεζας (Corporate Banking/ Project Finance), ένα Σάββατο μεσημέρι πίνοντας καφέ, «ανακάλυψα» ότι η μόνη περίοδος κατά την οποία δεν είχα άγχος ήταν η περίοδος των 6 ετών που έζησα στην Αμερική όπου έκανα το μεταπτυχιακό μου και στη συνέχεια δούλεψα σε έναν απ’ αυτούς τους τραπεζικούς ιμπεριαλιστικούς νεοφιλελεύθερους οργανισμούς που σου πίνουν το αίμα και είσαι υποταγής και δούλος κατά την κομμουνιστική αντίληψη και θεωρία.

 

Γιατί άραγε δεν είχα άγχος;  Κανονικά θα έπρεπε.  Ένας απλός φοιτητής ήμουνα, μόνος σε ξένη χώρα, χωρίς συγγενείς και φίλους. Γιατί δεν είχα άγχος;... παρ\ όλο που αναγκαζόμουνα να τρώω 9 chicken nuggets προσφορά με $1 από τα White Castle γιατί δεν είχα μια στην τσέπη.  Η απάντηση όμως είναι απλή: ζούσα σε μια οργανωμένη χώρα όπου λειτουργούσαν οι θεσμοί και οι νόμοι υπέρ του πολίτη.  Ο τελευταίος αντιμετωπιζόταν πάντα με σεβασμό από το σύνολο της κοινωνίας και των δημόσιων υπηρεσιών.

 

Τα  περιπολικά της αστυνομίας του Σικάγο γράφουν στις πόρτες τους “we serve and protect” και το τηρούν, πήγαινα στη δουλειά μου με ασφάλεια χωρίς να κινδυνεύω από κάποιον Αναρχοκομμουνιστή να με ανατινάξει την ώρα της εργασίας μου.  Ποτέ δεν συνάντησα απεργία για εργασιακά δικαιώματα στους δρόμους, και αν γίνονταν, η πορεία ήταν περιφρουρούμενη από έφιππους αστυνομικούς και ήταν περιορισμένη στην άκρη στο πεζοδρόμιο και όχι στη μέση του δρόμου γιατί πολύ απλά έπρεπε να διασφαλιστεί η συνέχεια της κίνησης στους δρόμους και κατ’ επέκταση η συνέχιση και ομαλή λειτουργία της οικονομίας. Ποτέ κάποιος αγρότης δεν έκλεισε τα highways επειδή δεν του έφταναν οι επιδοτήσεις που έπαιρνε κάλπικα κοροϊδεύοντας το Κράτος.  Ποτέ κανείς μετανάστης Μεξικάνος ή άλλης εθνικότητας δεν έκαψε την αμερικανική σημαία, αντιθέτως τη σεβόταν και την είχε κρεμασμένη στο μπαλκόνι του ή αναρτημένη στο κτήμα του καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου.

Έξι (6) χρόνια χωρίς άγχος, αλλά με θυσίες και προσφορά στην Αμερικανική  οικονομία που στο τέλος με αντάμειψε αξιοκρατικά προσφέροντάς μου μια πράσινη κάρτα και  μια θέση στην αμερικανική κοινωνία ενσωματώνοντάς με πλήρως σε αυτή.  Μου έδωσε το δικαίωμα να πάρω σπίτι με δάνειο, να έχω αυτοκίνητο (υλικά αγαθά θα πούνε κάποιοι μη σκεπτόμενοι ορθολογικά), μου πρόσφερε όλες τις υπηρεσίες που μπορεί ένα κράτος να προσφέρει στον πολίτη [συνεχής εκπαίδευση, επιδοτούμενα σεμινάρια, ταξίδια, καλοί δρόμοι, διευκόλυνση στις καθημερινές συναλλαγές με το δημόσιο, αξιοκρατική αντιμετώπιση από το σύνολο της κοινωνίας, ασφάλεια και τολμώ να πω ένα καθωσπρέπει σύστημα υγείας (παρ΄ όλο που κάποιοι ίσως έχουν αντιρρήσεις, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα συζήτησης)].

 

Όπου  γης και πατρίς λοιπόν. Τέρμα το άγχος.  Είμαι έτοιμος να κάνω για τρίτη φορά στη ζωή μου ένα ακόμα αλλά τελευταίο μεγάλο άλμα (το πρώτο ήτανε που έφυγα, και το δεύτερο που επέστρεψα) και να αφήσω πίσω αυτή την αφιλόξενη χώρα που μόνο πόνο και θλίψη έχει να προσφέρει στους πολίτες της.  Δε θα περιμένω να αλλάξει το πολιτικό σύστημα και η νοοτροπία των πολιτικών κομμάτων, γιατί αυτά δεν πρόκειται να αλλάξουν. Δε θα τους κάνω τη χάρη να «κεφαλαιοποιήσουν» τις ελπίδες μου για μια καλύτερη ζωή σε ένα long term facility financing του ΔΝΤ. Δε θα με κάνουν μέρος της μιζέριας που οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει στερώντας μου την ελπίδα και την προοπτική μιας καλύτερης ζωής για τα παιδιά μου που κάποιο άλλο κράτος μπορεί να μου προσφέρει απλόχερα.  Δε θα περιμένω από αυτούς που έχουν δημιουργήσει το πρόβλημα και είναι μέρος του προβλήματος να το λύσουν κιόλας.

 

Η Ελλάδα δεν είναι πατρίδα, είναι νοοτροπία. Όποιος το καταλάβει γρήγορα θα πράξει αναλόγως.  Τέρμα το άγχος και η αγωνία για το Αύριο.  

 

Με  εκτίμηση,

 

ΜΒ».

 

Υπεύθυνος για την φιλοξενία:

Θανάσης Μαυρίδης

www.capital.gr