Ο Αντώνης Σαμαράς στους ταξικούς αγώνες

Την Παρασκευή 7 του μηνός, την επομένη της υπερψήφισης του νομοσχεδίου για τη χρηματοδότηση της χώρας από τις χώρες της Ευρωζώνης και το ΔΝΤ, ο «Ριζοσπάστης» κυκλοφόρησε με τον υπέροχο τίτλο: «Δήμιοι του λαού ΠΑΣΟΚ - ΛΑ.Ο.Σ. με συμπαραστάτη τη ΝΔ εκτέλεσαν “εν ψυχρώ” στη Βουλή τις λαϊκές κατακτήσεις».
Από πού κι ως πού «συμπαραστάτης η Ν.Δ.»; Αν η εφημερίδα του ΚΚΕ δεν ταυτίζει ολόκληρο το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης με τη μεμονωμένη περίπτωση της Ντόρας Μπακογιάννη (πράγμα απίθανο), τότε γνωρίζει κάτι περισσότερο από όλους μας για το πραγματικό νόημα της αρνητικής ψήφου της Ν.Δ. Κάτι περισσότερο, προφανώς, ακόμη και από αυτόν τον Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος με τόσο σθένος υποστήριξε στη Βουλή, αλλά και στον ΣΕΒ, την απόφασή του να καταψηφίσει τη συμφωνία. Ελπίζω, ειλικρινά, να του το αποκαλύψει η κυρία Παπαρήγα, τη Δευτέρα, όταν θα συναντηθούν στο γραφείο του στη Ρηγίλλης.
Τι πραγματικά επιδιώκει ο πρόεδρος του κατ’ εξοχήν αστικού κόμματος από τη συνάντηση με τη γραμματέα του κατ’ εξοχήν σταλινικού κόμματος της σημερινής Ευρώπης, ένας Θεός το ξέρει - μολονότι και γι’ αυτό διατηρώ τις αμφιβολίες μου. Αν δεχθούμε καλόπιστα τις δηλώσεις του ως απολύτως ειλικρινείς, τότε πρέπει να εντάξουμε την αυριανή συνάντηση, καθώς και τη μεθαυριανή με τον Αλέξη Τσίπρα, στην επιδίωξή του να επιτύχει «την ελαχίστη συνεννόηση όλων των πολιτικών δυνάμεων απέναντι στην κρίση». Χαρά στο κουράγιο του, αν την περιμένει από το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ!
Πιθανότερο είναι να επιθυμεί με τη συνάντηση να δείξει ότι «δεν μπορεί να ακούγεται στη χώρα ως μοναδική αντιπολίτευση η φωνή των διαδηλωτών στο πεζοδρόμιο», όπως είπε στον ΣΕΒ. Θα επιχειρήσει, δηλαδή, να προβάλει τις διαφορές της δικής του άρνησης από τον πάγιο και αντιδημοκρατικό αρνητισμό του ΚΚΕ, προσδοκώντας έτσι να τσιμπήσει κάποιες μονάδες στις δημοσκοπήσεις από τους δυσαρεστημένους με τα μέτρα. Δεν αποκλείεται να το πετύχει. Αλλά, και τι μ’ αυτό; Ακόμη και αν πετύχει να εδραιώσει την εικόνα της Ν.Δ. ως κόμματος περισσότερο «φιλολαϊκού» από το ΠΑΣΟΚ, ακόμη και αν σε ένα χρόνο από σήμερα ο Αντώνης Σαμαράς έχει γίνει πρωθυπουργός (οι σύμβουλοι του στενού περιβάλλοντός του το πιστεύουν...), θα έχει να υπερβεί εμπόδια μεγαλύτερα από αυτά που αντιμετωπίζει σήμερα το ΠΑΣΟΚ, λόγω της σοσιαλιστικής «φυσιογνωμίας» του. Θα πρέπει να διαψεύσει προσδοκίες ανώδυνων, μαγικών λύσεων, που θα τις έχει καλλιεργήσει ο ίδιος. Θα βρίσκεται στο ίδιο τέλμα όπου σήμερα είναι ο Γ. Παπανδρέου, αλλά ακόμη πιο βαθιά παγιδευμένος.
Ο δρόμος για το κατ’ εξοχήν αστικό κόμμα θα έπρεπε να είναι μπροστά· πιο μπροστά και από εκεί όπου βρίσκεται το ΠΑΣΟΚ, όχι επειδή το θέλησε ή το μπορεί, αλλά επειδή ως κυβέρνηση είναι υποχρεωμένο από τα γεγονότα. Ομως, η Ν.Δ. προτίμησε να κοιτάξει πίσω και, σαν τη γυναίκα του Λωτ, γύρισε να δει για τελευταία φορά την πόλη που θα χαθεί για πάντα. Το ηρωικό «όχι» της Ν.Δ. στη συμφωνία με την Ε.Ε. και το ΔΝΤ ήταν, στην πραγματικότητα, ένα εύκολο «ναι» σε ό,τι δεν μπορεί πια να συνεχίσει να υπάρχει μετά τις 23 Απριλίου. Ηταν μια στρατηγικά αδιέξοδη επιλογή, διότι έγινε μέσα στο πλαίσιο ενός κοινωνικού και οικονομικού μοντέλου που και ο ίδιος ο Αντώνης Σαμαράς γνωρίζει πολύ καλά ότι χρεοκόπησε. Συγχρόνως, έδωσε παράταση ζωής στο μεγαλύτερο πρόβλημα της Ν.Δ.: την κληρονομιά πέντε χρόνων κακοδιαχείρισης της κυβέρνησης Καραμανλή. Ισως ο πρόεδρος της Ν.Δ. καταφέρει να απαλλαγεί από τα πρόσωπα εκείνης της εποχής (τα βαρίδια...), όχι όμως και από τις αμαρτίες τους. Αυτές τις πήρε στους ώμους του στις 6 Μαΐου.
Σ.Κασιμάτης-Καθημερινή