Ιεροί χώροι και ανίερες εκδηλώσεις

Να συμφωνήσουμε με τον υπεύθυνο του Τομέα Πολιτικής Ευθύνης Εθνικής Άμυνας της Νέας Δημοκρατίας, κ. Θεόφιλο Λεονταρίδη, «ότι υπάρχουν και όρια, η υπέρβαση των οποίων ισοπεδώνει αρχές και αξίες και δημιουργεί αισθήματα ντροπής και αγανάκτησης στους Ελληνες πολίτες». Σε όλα πρέπει να υπαχουν όρια, αλλά σε ό, τι αφορά τις εκδηλώσεις επί του θωρηκτού Αβέρωφ κάποιος πρέπει να τα θέσει. Διότι η ιερή αγανάκτηση που κυκλοφορεί στις εφημερίδες, τα κανάλια και τα blogs σχετικά με την εκδήλωση που έκανε ναυτιλιακή εταιρεία επί του πλοίου-μουσείου εξαντλείται σε κραυγές.
Κανείς δεν διευκρινίζει ποια πρέπει να είναι τα όρια και η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από το γεγονός ότι έγινε πάρτι με χορούς, ότι το θωρηκτό δόθηκε σε κάποιους πλούσιους, ότι αυτοί κάλεσαν «μοντέλες», οι οποίες μάλιστα -όπως έγραψε και μια εφημερίδα- ήταν «ελαφρώς ενδεδυμένες».
Αρα εκ των κραυγών μπορούμε τουλάχιστον να θέσουμε το πλαίσιο της συζήτησης για τα «όρια» που δεν διευκρίνισε ο κ. Λεονταρίδης. Αυτό που μάλλον πρέπει να κουβεντιάσουμε είναι το ύψος του πλούτου που πρέπει να κατέχει κάποιος για να κάνει μια εκδήλωση σε χώρο που θεωρείται ιερός και φυσικά το ύψος της φούστας των κοριτσόπουλων που προσέρχονται στην εκδήλωση. Από ένα σημείο και πάνω θα αποκλείονται και οι μεν και οι δε.
Διόλου περίεργο που από την οχλοβοή λείπουν δύο σημαντικά στοιχεία που πρέπει να συζητηθούν. Πώς και με ποιους όρους πρέπει να παραχωρούνται μνημεία του πολιτισμού για εκδηλώσεις; Σύμφωνοι! Ο Παρθενώνας, ο οποίος αποτελεί προσφιλές παράδειγμα όλων των ελληνολάγνων διωκτών της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, δεν παραχωρείται σε κανένα και για οποιονδήποτε σκοπό. Μόνο το ΚΚΕ μπορεί να απλώνει τα πανό του με συνθήματα «Peoples (sic) of Europe Rise Up».
Το Ηρώδειο θα μπορούσε να παραχωρηθεί για άλλες πλην θεατρικών παραστάσεων ή συναυλιών εκδηλώσεις; Και αν όχι το Ηρώδειο, θα μπορούσε μια ναυτιλιακή εταιρεία να μισθώσει για ένα βράδυ το Αβέρωφ -όχι βέβαια για γλέντια και καρσιλαμάδες- αλλά για να κάνει μια δεξίωση σε συνεργάτες της; Και το κυριότερο: με ποιο αντίτιμο; Διότι ένα άλλο πράγμα που δεν τονίζεται καθόλου στη «συζήτηση» περί Αβέρωφ και μοντέλων είναι ότι το Γενικό Επιτελείο Ναυτικού παραχωρεί μεν επιλεκτικά τον χώρο, αλλά χωρίς αντίτιμο. Ολοι οι δημόσιοι υπάλληλοι και πολύ περισσότερο οι στρατιωτικοί είναι εξαιρετικά χουβαρντάδες με τα λεφτά μας. (Σ. Σ.: τα 5.000 ευρώ που προσεφέρθησαν και επεστράφησαν ήταν δωρεά και όχι αντίτιμο για τη χρήση του χώρου)
Στην Ελλάδα οι περισσότεροι χώροι είναι ιεροί. Λογικό, αφού έχουμε φτιάξει μια τρισχιλιετή ιστορία και επομένως σ’ αυτόν τον γεωγραφικό χώρο κάθε πέτρα έχει ιστορία. Τα παράδοξα αρχίζουν μετά. Πρώτον, ελάχιστοι Ελληνες τους επισκέπτονται, ώστε να πληρώνουν με εισιτήριο τη συντήρησή τους και, δεύτερον, θεωρείται ιεροσυλία η χρήση αυτών των χώρων για άλλους σκοπούς επί μισθώσει. Το μόνο αποδεκτό πράγμα γι’ αυτούς τους χώρους είναι η συντήρησή τους, φυσικά από τους φορολογουμένους. Αυτό εξάλλου δεν ζητούσαμε πάντα από το κράτος; Δαπάνες χωρίς έσοδα. Και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε...
Π. Μανδραβέλης-Καθημερινή