Το δίκαιο του ενός εργάτη

Να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Όσοι δουλεύουν στα βαπόρια εκπροσωπούνται από ένα μεγάλο, κεντρικό όργανο, τη γνωστή σε όλους Πανελλήνια Ναυτική Ομοσπονδία (ΠΝΟ). Η ομοσπονδία εκπροσωπεί 14 σωματεία. Από αυτά τα 14 σωματεία, τα δύο ήθελαν να απεργήσουν. Μπροστάρηδες του αγώνα οι μηχανικοί και το κατώτερο πλήρωμα μηχανής, με τα αντίστοιχα σωματεία ΠΕΜΕΝ και «Ο Στέφενσων». Στα υπόλοιπα 12 σωματεία ίσως δεν έχουν συνειδητοποιήσει τι εστί ΔΝΤ, ίσως είναι τσιράκια της εργοδοσίας, ίσως είναι νεοαντιδραστικοί, ίσως είναι μικρόνοες και μικροαστοί, πάντως δεν συμφωνούν με την απεργία. Επειδή είναι νομοταγείς ή επειδή έχουν σκυμμένο το κεφάλι όταν το κεφάλαιο προστάζει, αποφάσισαν να πειθαρχήσουν στη δικαστική απόφαση. Το Πρωτοδικείο του Πειραιά έκρινε παράνομη την απεργία της μειονότητας που είχε προκηρυχθεί για χθες. Όλοι λοιπόν ετοιμάστηκαν για τον πρωινό απόπλουν.

Αμ δε. Η μειοψηφία ήταν εκεί για να επιβάλει το δικό της στην πλειοψηφία.

Τι ήθελε η μειοψηφία των δύο σωματείων, που εκφράζει το ΠΑΜΕ και κατ΄ επέκταση το ΚΚΕ; Ήθελε να διαμαρτυρηθεί για τα οικονομικά μέτρα και για την άρση του καμποτάζ. Για το πρώτο η δυσαρέσκεια είναι εύλογη, για το δεύτερο είναι συζητήσιμη. Θα ήταν δηλαδή συζητήσιμη, αν τα μέλη του ΠΑΜΕ καταδέχονταν να συζητήσουν με τους υπόλοιπους ναυτικούς, αυτούς οι οποίοι θεωρούν ότι μακροπρόθεσμα ο κλάδος πλήττεται από τον αποκλεισμό του Πειραιά. Αντί για συζήτηση χθες επαναλήφθηκε το γνωστό δρώμενο του λιμανιού. Ογδόντα άτομα, με τις σημαίες τους (θυμίζουμε ότι οι σημαίες έχουν κοντάρια) έκαναν κατάληψη στους καταπέλτες των πλοίων παρά το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι, ανεξαιρέτως, είχαν πάει για το μεροκάματο και οι ακτοπλοϊκές εταιρείες είχαν εκδώσει ανακοινώσεις ότι τα δρομολόγια θα γίνονταν κανονικά. Κάποιοι επιβάτες που έκαναν το μοιραίο βήμα προς την μπούκα, απωθήθηκαν από την κόκκινη μειοψηφία. Μέσα σε αυτή την ένταση εμφανίστηκε η γραμματέας του ΚΚΕ, αμέριμνη, αν όχι χαρούμενη. «Αύριο τα καράβια θα λειτουργήσουν και πάλι» είπε στωικά.

Η κυρία Αλέκα Παπαρήγα δεν αγχώνεται για τους νησιώτες που πρέπει να πληρώνουν ξενοδοχείο για να μείνουν μία ημέρα παραπάνω στην ηπειρωτική χώρα. Δεν αγχώνεται ούτε για τους ανεπρόκοπους που θέλουν να πάνε εν μέσω κρίσης να πιουν τα μοχίτο τους στις Κυκλάδες. Δεν αγχώνεται για την ευρωστία των εφοπλιστών, που συντηρούν χιλιάδες οικογένειες. Το μόνο που επιθυμεί, είναι να επιτύχει μια νίκη σε μικρή κλίμακα. Τόσο κόσμο έχει, ογδόντα, εκατό, άντε τριακόσιους νταγλαράδες, αυτό μπορεί να κάνει, να αποκλείσει λίγους καταπέλτες. Δεν χρειάζεται να υπολογίσουμε τις οικονομικές συνέπειες, το κάνουν άλλωστε οι ναυτιλιακές εταιρείες και οι τουριστικοί πράκτορες.

Δεν χρειάζεται να υποθέσουμε τις μελλοντικές συνέπειες στην εισροή συναλλάγματος. Ο συστηματικός, ατιμώρητος αποκλεισμός του λιμανιού από τη μειοψηφία του ΠΑΜΕ είναι από μόνος του ένα πρόβλημα. Είναι ενοχλητικός, αμετροεπής και υπεροπτικός τσαμπουκάς. Το ΠΑΜΕ έχει γίνει ενοχλητικό γιατί νομίζει ότι κατέχει μια αλήθεια την οποία δεν επιχειρεί να μοιραστεί.

Για να μπει στο ρουθούνι των ισχυρών δεν διστάζει να κάνει τη ζωή δύσκολη σε αυτούς που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί.

Πόσο πιο αγαπητό θα γινόταν το ΚΚΕ αν αντί να παρεμποδίζει την ελεύθερη μετακίνηση των ανθρώπων και την απρόσκοπτη διακίνηση εμπορευμάτων, ενημέρωνε τους πολίτες. Έχασαν οι κουκουέδες το ταλέντο του κυριακάτικου πόρτα-πόρτα, τους κύκλους επιρροής, την κατήχηση; Με άλλου τύπου κινητοποιήσεις στο λιμάνι θα μπορούσαν να στρατολογούν οπαδούς αντί να τους ξαποστέλνουν με τα κοντάρια τους. Αυτό που πετυχαίνουν με τη βία είναι να αυξάνουν τα αιτήματα της βίας σε όσους βρίσκονται απέναντι. Αυτό που πετυχαίνουν είναι να εμπνέουν συζητήσεις για μέτρα καταστολής και να κατηγορούνται από τους εφοπλιστές για «μικροκομματικά συμφέροντα». Δεν ξέρουμε ποια συμφέροντα είναι αυτά, όμως το φθινόπωρο θα δούμε τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής. Θα δούμε τι θα πιάσει η κυρία Λίλα Καφαντάρη ως υποψήφια περιφερειάρχης Νότιου Αιγαίου... 
Λ.Κέζα-ΤΟ ΒΗΜΑ