Ο βεζίρης της Κεντροδεξιάς

O κ. Δημήτρης Αβραμόπουλος είναι σαν τον Ιζνογκούντ. Θέλει να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη. Όπως ο γνωστός χαρακτήρας του Ρενέ Γκοσινί έτσι και ο υπαρχηγός της Νέας Δημοκρατίας είναι μονίμως καρφωμένος στη δεύτερη θέση. Είναι Μεγάλος Βεζίρης αλλά πάντοτε έχει κάποιον πάνω από το κεφάλι του.

Θέλησε να φτιάξει το δικό του κόμμα αλλά δεν τόλμησε να κατέλθει στις εκλογές. Θέλησε να γίνει αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας αλλά δεν τόλμησε να θέσει υποψηφιότητα. Εν τούτοις συμπεριφέρεται αρχηγικά και τοποθετεί τον εαυτό του πέρα και πάνω από τα πρόσωπα. Ετσι είπε σε συνέντευξη, ότι είναι πέρα και πάνω από τα πρόσωπα.

Θέλει να γίνει ο ενωτικός κρίκος της Κεντροδεξιάς, ευελπιστώντας ότι κάπου εκεί θα βρει κενό εξουσίας. Υπολογίζει ότι οι αντίπαλοι για αρχηγική θέση στην Κεντροδεξιά θα ψηθούν οσονούπω σε τοστιέρες συγκεκριμένης μάρκας.

Πώς γίνεται να έχει πάντα αρχηγικό προφίλ ο κ. Αβραμόπουλος χωρίς να είναι αρχηγός; Προφανώς παίζει καλά το μιντιακό παιχνίδι. Από έργο; Εδώ, στα κρίσιμα, απαντά η επικαιρότητα. Ο κ. Αβραμόπουλος κατάφερε να αφήσει απλήρωτες όλες τις γάζες στα δημόσια νοσοκομεία. Το έκανε μόνος του; Οχι, είχε και το τζίνι. Μόνο ένα τέτοιο μαγικό ον μπορεί να μετατρέψει το κόστος μιας γάζας σε κόστος πολύτιμου λίθου.

Τα χρέη των νοσοκομείων είναι τόσο πολλά που δεν τολμάμε να γράψουμε τον αριθμό. Θα γέμιζε η σελίδα από τα πολλά μηδενικά. Ενας πρώην υπουργός Υγείας που επέτρεψε αυτό το ξεσάλωμα, που επέτρεψε τις υπερτιμολογήσεις, που επέτρεψε η λίστα των φαρμάκων να λειτουργήσει ανάποδα από τον σκοπό για τον οποίο θεσπίστηκε, είναι υπόλογος. Δεν μπορεί να κορδώνεται σαν τον γαμπρό και να έχει ρίξει μαύρη πέτρα στα χρέη. Η ζωή δεν συνεχίζεται έτσι απλά, πρέπει να δώσει εξηγήσεις.

Για τη διάρθρωση των δημοσίων υπηρεσιών υπάρχει η άποψη ότι ο εκάστοτε υπουργός δεν ξέρει τι ποιεί η νοσοκόμα που πληρώνεται από τον κρατικό κορβανά. Ωραία, ας μην ήξερε επακριβώς ο κ. Αβραμόπουλος πόσο προσωπικό απασχολούσε ούτε πόσο κοστίζει κάθε φάρμακο. Μια γενική εικόνα δεν είχε; Η μαύρη τρύπα της Υγείας επί των ημερών του φούσκωνε, φούσκωνε, φούσκωνε. Τα χρέη δεν είναι κέικ για να χαιρόμαστε όταν φουσκώνουν, αλλά ο κ. Αβραμόπουλος κράτησε το χαμόγελό του σε μόνιμη βάση. Ας πάρουμε την καλύτερη εκδοχή. Δεν είχε ίδιον όφελος αλλά επέτρεψε να γίνει ζημιά γιατί δεν είχε τις ικανότητες να ελέγξει τους εκμεταλλευτές ενός σάπιου συστήματος. Αυτό κανονικά θα έπρεπε να επαρκεί για να κριθεί ανεπαρκής για τη διοίκηση της χώρας.

Πλην όμως ο κ. Αβραμόπουλος ζει σαν τον Ιζνογκούντ, σαν ήρωας σε καρτούν.

Κάθε ιστορία του κυκλοφορεί σε αυτόνομο τόμο, χωρίς να συνδέεται με τις προηγούμενες. Τα επεισόδια της πολιτικής του ζωής είναι αυτοτελή.

Η ύπαρξη του κ. Αβραμόπουλου στη δημόσια ζωή είναι η ενσάρκωση του οξύμωρου της πολιτικής. Την ίδια εβδομάδα που ανασκαλεύονται τα πεπραγμένα του στον τομέα της Υγείας, με καταγγελίες που αξίζει να ερευνηθούν, ο κ. Αβραμόπουλος συνεχίζει αμέριμνα να φτιάχνει το αρχηγικό προφίλ του. Σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να μιλήσουμε για λάσπη ή κατηγορίες από αυτές που ένας πολιτικός πρέπει να αγνοεί. Επί των ημερών του έγινε λεηλασία σε έναν τομέα που δεν επιτρέπει επιείκειες. Γιατί, εντάξει, αν λεηλατηθεί ο προϋπολογισμός του υπουργείου Πολιτισμού το πολύ πολύ να μη δούμε τη «Λυσιστράτη» στην Επίδαυρο, αλλά με την Υγεία είναι αλλιώς. Στα νοσοκομεία παίζονται ανθρώπινες ζωές και όσο κι αν δεν μας αρέσει ο μελοδραματικός τόνος, ο σεβασμός της ανθρώπινης ζωής σχετίζεται με την ποιότητα του πολιτεύματος.

Τα πρόσωπα που ευθύνονται για το χάλι στα νοσοκομεία είναι μετρημένα και ο κ. Αβραμόπουλος είναι ένα από αυτά. Συνεχίζει να χαμογελά πλατιά. 
Λώρη Κέζα-ΤΟ ΒΗΜΑ