Αυταπάτες

«Πρέπει να τραβήξουμε μια γραμμή με το παρελθόν και να δούμε το μέλλον». Το έλεγε στην τηλεόραση προνομιούχο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, από αυτούς που πλησιάζουν στα εξήντα. Δηλαδή η γενιά που μπήκε στην πολιτική με το κομματικό ασανσέρ, που ανέλαβε από μικρή ηλικία αξιώματα στο κράτος, που εμφανίστηκε να εξαργυρώνει τις δάφνες μιας άλλης εποχής, που στήριξε το άστρο του Ανδρέα Παπανδρέου και στηρίχθηκε από αυτό.
Όταν αναφερόταν στη γραμμή με το παρελθόν το εν λόγω στέλεχος, εξαιρούσε τον εαυτό του από το παρελθόν και τον τοποθετούσε στο μέλλον. Δεν είναι ο μόνος. Είναι πολλοί αυτοί – από την ίδια γενιά – που ενώ φέρουν τις βαρύτερες ευθύνες για όσα προηγήθηκαν, ενώ ευνοήθηκαν από αυτά που προηγήθηκαν, σήμερα απειλούν να… ηγηθούν της προσπάθειας να ξεπεραστούν τα προβλήματα που οι ίδιοι δημιούργησαν.

Πιστεύουν ότι έχουν ακροατήριο και περιθώριο να ανανεώσουν την προοπτική τους στο καράβι της εξουσίας. Με τους ίδιους στη γέφυρα, βεβαίως.
Είναι η μεγάλη αυταπάτη αυτής της γενιάς- και ταυτόχρονα η ίδια είναι η γενιά της αυταπάτης.  Είναι τα παιδιά που παρέλαβαν τα κόμματα της Μεταπολίτευσης και από το ρομαντισμό και την επαναστατικότητα της εποχής τα οδήγησαν στην εύκολη ζωής της εξουσίας. Αυτό έκανε το ΠΑΣΟΚ, κυρίως. Μετέτρεψε μια ολόκληρη γενιά σε συντηρητική ομάδα διαχείρισης τους καθεστώτος που παρέλαβε, ενώ αρκετοί πήγαν πολύ παραπέρα και έβαλαν και το χέρι στο μέλι και σήμερα κυκλοφορούν λανσάροντας τα σύμβολα του πλούτου που απέκτησαν.

Τώρα που έρχεται η ώρα της κρίσης, αντί να βάλουν τα κεφάλια μέσα πιστεύουν ότι έχουν το περιθώριο να ξαναδοκιμάσουν να καταστήσουν και τις μελλοντικές γενιές στο ίδιο έργο θεατές. Δυσκολεύονται να καταλάβουν ότι τελείωσαν μαζί με την εποχής τους. Όπως τελειώνει και οτιδήποτε γέννησε αυτή η εποχή. Η πολιτική, οι πολιτικοί, η δημοσιογραφία, οι δημοσιογράφοι, η διανόηση, οι διανοούμενοι κλπ.
Προσφέρουν κακή υπηρεσία όσο επιχειρούν να σταματήσουν τις εξελίξεις λανσάροντας ιδιοτελείς θεωρίες για γραμμές με το παρελθόν και αλλά γλυκανάλατα περί προστασίας του πολιτικού κόσμου και της ….Δημοκρατίας.
Μα η Δημοκρατία είναι αυτή που θέλει να ξεμπερδεύει μαζί τους. Η έννοια του πολιτικού κόσμου είναι αυτή που δεν τους χωράει, όπως δεν χωρούσε και το 1974 τα απομεινάρια της προ του 1967 περιόδου.

Τα πράγματα έχουν αλλάξει. Και το καλύτερο που έχει να κάνει αυτή η γενιά είναι να παραμερίσει και να αφήσει στους νέους το χειρισμό του μέλλοντος τους. Να τους ακολουθήσει σε ό,τι επιλέγουν. Και όχι να τους ζητάει να την ακολουθήσουν ο νέοι- που δεν σκοπεύουν να το κάνουν έτσι κι αλλιώς. Η αποχώρηση από το προσκήνιο θα είναι μια κίνηση αυτοπροστασίας, ατομικά και συλλογικά. Γιατί στο τέλος θα προκύψει ότι ήταν μια κάλπικη γενιά, με κάλπικη ιδεολογία και κάλπικη πολιτική. Κυρίως μια γενιά με κάλπικους ήρωες, κάλπικα πρόσωπα και κάλπικες προθέσεις.
Γ.Λακόπουλος
www.protagon.gr