Πέρα από τη «σωτηρία του Ηρακλή»

Διάβαζα τις προάλλες ένα εύστοχο σχόλιο με υπογραφή Δ.Χ. στην κυριακάτικη «Αυγή». Αντιγράφω: «Τσακώνονταν δύο συνάδελφοι για το πόσο κόσμο είχε η συγκέντρωση του “Μετώπου” στο Σπόρτιγκ με βασικό ομιλητή τον Αλέκο Αλαβάνο. Είχε 1.000 έλεγε ο ένας,όχι 1.500 αντέτεινε ο άλλος.Σοβαρή απόκλιση...». Και ο σχολιασμός του Δ.Χ. για το τι ουσιαστικότερο θα έπρεπε μάλλον να τους απασχολεί: «Καλύτερα που δεν ήξεραν για τη συγκέντρωση των οπαδών του Ηρακλή στη Θεσσαλονίκη. Διότι θα μελαγχολούσαν και οι δύο αν μάθαιναν πως μαζεύτηκαν πάνω από 10.000 άτομα σε μια μαχητική διαδήλωση...».
  Έξωκαι πέρα από την πράγματι εντυπωσιακή κινητοποίηση των... μυρίων του Ηρακλή εν συγκρίσει προς την πενιχρή (στην προαναφερθείσα κομματική εκδήλωση) για τον κόσμο και τις συνιστώσες της Ριζοσπαστικής, Ανανεωτικής κ.λπ. Αριστεράς, όλη αυτή η ιστορία με τη μαζική αντίδραση-αντίσταση χιλιάδων ανθρώπων υπέρ της «σωτηρίας του ιστορικού Γηραιού» προσφέρεται και για άλλες ενδιαφέρουσες (συγ)κριτικές παρατηρήσεις, παραλληλισμούς και ερωτήματα που δεν έχουν να κάνουν με την μπάλα και τα όποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των φυλών του ποδοσφαίρου.

Οσον αφορά την αμιγώς ποδοσφαιρική διάσταση του πράγματος, απλώς πρέπει να υπογραμμιστεί το εξής παράδοξο: 10.000 κόσμος- οπαδοί του Ηρακλή- που συμμετείχε στο πρώτο συλλαλητήριο (Τρίτη 1/6 στη Θεσσαλονίκη) για τον μη υποβιβασμό της ομάδας, πόσες φορές αλήθεια έχουν πάει σε ματς στο «Καυτανζόγλειο» όταν παίζει ο Γηραιός γηπεδούχος, ακόμη και με αντίπαλο Παναθηναϊκό, Ολυμπιακό, ΑΕΚ ή τους συμπολίτες των Κυανολεύκων ΠΑΟΚ και Αρη; Τουτέστιν, στα λεγόμενα ντέρμπι ή ματς με «εμπορικό» αντίπαλο;

Πού προέκυψαν λοιπόν όλοι αυτοί οι χιλιάδες «Γενναίοι του Βορρά» που διαδήλωναν «η πόλη θα καεί αν ρίξετε τον Ηρακλή στη Β΄ Εθνική» και «κάτω τα χέρια από τον Ηρακλή» καθημερινά επί δέκα ημέρες, με αφετηρία το «Ιβανώφειο» και κατάληξη είτε στον Λευκό Πύργο είτε στα διόδια των Μαλγάρων; Αλλά μήπως ήταν και λίγοι όσοι κατέβηκαν με πάνω από 3.000 αυτοκίνητα και μοτοσικλέτες και απέκλεισαν επί τρίωρο το πέρασμα των Τεμπών;

Ή εκείνοι που έσπευσαν στην κάθοδο-συγκέντρωση των Ηρακλειδέων στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου Αθηνών και στην πορεία στη Βουλή και στο υπουργείο Πολιτισμού προκειμένου να διαμαρτυρηθούν και «στα κέντρα λήψης των αποφάσεων του αθηνοκεντρικού κράτους» ότι «η χώρα θα καεί τον Ηρακλή αν ρίξετε στη Β΄ Εθνική» όπως έγινε η εν Αθήναις παραλλαγή του συνθήματος που ρίχτηκε και με μορφή φέιγ βολάν στην αίθουσα της ΕΟΕ στο Χαλάνδρι όπου διεξαγόταν η γενική συνέλευση της ΕΠΟ;

Πέραν όμως του όγκου των εν πολλοίς θεσσαλονικιών οπαδών και φίλων του Ηρακλή, είναι απορίας άξιον τι είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι. Εννοώ, τι κάνουν, τι επαγγέλλονται, με τι ασχολούνται στην καθημερινή τους ζωή; Διότι δεν μπορεί όλοι, τόσες χιλιάδες άνθρωποι διαφόρων ηλικιών, να είναι αργόσχολοι και άεργοι- δεν λέω άνεργοι γιατί θέλω να πιστεύω ότι αυτοί άλλα κεσάτια έχουν για τον άρτον τον επιούσιον- που (μας) προέκυψαν ξαφνικά υποστηρικτές του Γηραιού;

Πόσοι μπορεί να είναι π.χ. σπουδαστές και φοιτητές που άφησαν τις σχολές για να βγουν στον δρόμο φωνάζοντας «κάτω τα χέρια από τον Ηρακλή» ή συνταξιούχοι που δεν έχουν δουλειές (πιθανόν να μπερδεύτηκαν και με το... «Γηραιός»); Πόσοι ακόμη είναι ελεύθεροι επαγγελματίες που, σε συνθήκες οικονομικής κρίσης και πανθομολογούμενης αναδουλειάς, έκλεισαν τα μαγαζιά τους για τη σωτηρία του Ηρακλή; Για μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα πολύ χλωμό το βλέπω, ενώ και από τη συμπαθή στρατιά των δημοσίων υπαλλήλων, πόσοι τυχόν ρίσκαραν άδεια από τη σημαία προκειμένου να βροντοφωνάξουν να πάρει άδεια συμμετοχής στο πρωτάθλημα της Σούπερ Λίγκας ο ιστορικός Ηρακλής;

Για όλα τούτα τα παράδοξα- ου μην και παράλογα-, ομολογώ πως αδυνατώ να βρω απαντήσεις όχι που να αιτιολογούν, αλλά έστω να εξηγούν το εύρος της λαϊκής σταυροφορίας για τον μη υποβιβασμό του ποδοσφαιρικού Ηρακλή. Κάποιοι το ερμηνεύουν ως έκφραση ή και (εκ)τροπή της λαϊκής δυσαρέσκειας σε ό,τι προσφέρεται για αντίδραση-εκτόνωση του κόσμου στη δύσκολη καθημερινότητα που τσακίζει κόκαλα...

Είναι μια άποψη, τη βρίσκω όμως πολύ απλοϊκή και διόλου πειστική, καθώς επί τούτου το πιο σημαντικό ερώτημά μου είναι: Ολοι αυτοί που επί τόσες ημέρες στρατεύθηκαν μαζικά και οργανωμένα διαδηλώνοντας με θυμό και οργή υπέρ του Ηρακλή, κατεβαίνουν έστω- και δη με την ίδια μαχητικότητα- και στις συγκεντρώσεις-διαδηλώσεις της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ όταν γίνονται πανελλαδικές απεργίες για τη μεγάλη σφαγή στο Ασφαλιστικό και τα άγρια μέτρα λιτότητας που επιβάλλει η περιβόητη τρόικα (ΔΝΤ- ΕΕ- ΕΚΤ) και υλοποιεί η ελληνική κυβέρνηση; Θα αστειεύομαι, θα πείτε, και έχετε δίκιο! 
Ζήσης Καραβάς-ΤΟ ΒΗΜΑ