Οι αλλαγές στα εργασιακά

Παρακολουθώ με απογοήτευση τον διάλογο (αν μπορεί να ονομαστεί διάλογος) που γίνεται για τις επικείμενες εργασιακές αλλαγές. Βουλευτές, συνδικαλιστές και ΜΜΕ καταδικάζουν ομοθύμως την προσπάθεια του κ. Λοβέρδου να επιφέρει μια αναμφισβήτητη διαρθρωτική αλλαγή. Ναι, θα θιγούν εκείνοι που ύστερα από πολυετή υπηρεσία φοβούνται ότι θα απολυθούν. Θα θιγούν επειδή θα περιοριστεί κατά περίπου 40% η αποζημίωσή τους αν προειδοποιηθούν για την απόλυσή τους 4 μήνες ενωρίτερα. Για παράδειγμα, ένας δημοσιογράφος με πολυετή υπηρεσία και ετήσιες αμοιβές 70.000 ευρώ (5.000 μηνιαίως), αν απολυθεί από μια εφημερίδα που δεν πάει καλά (οι περισσότερες έχουν και θα έχουν μεγάλα προβλήματα), θα εισπράξει αποζημίωση 140.000 με το σημερινό καθεστώς και 90.000 (υπολογίζω τις αμοιβές της τετράμηνης προειδοποίησης) με το νέο καθεστώς. Λογικό λοιπόν είναι να διαμαρτύρεται και να προπαγανδίζει εναντίον των ρυθμίσεων Λοβέρδου. Το σύνολο των εργαζομένων στην αρχή του 2010 ήταν 4.425.600. Σε αυτούς δεν περιλαμβάνονται οι άνεργοι (αυτοί που ήδη έχασαν τη δουλειά τους) που έχουν φθάσει τους 586.800. Αυτούς δεν τους αφορά το Π.Δ. του κ. Λοβέρδου, διότι έχουν ήδη χάσει τη δουλειά τους. Από τους 4.425.600 εργαζομένους, το σχέδιο Λοβέρδου αναφέρεται μόνο σε όσους προσφέρουν εξαρτημένη εργασία, δηλαδή 2.812.100 ανθρώπους. Αλλά και από αυτούς πρέπει να αφαιρέσουμε τους 988.000 (περίπου) υπαλλήλους του δημόσιου τομέα που δεν απολύονται και τους 690.000 ημερομίσθιους (κυρίως εργατοτεχνίτες στη μεταποίηση) που απολύονται χωρίς πολλές διατυπώσεις και με εξευτελιστική αποζημίωση. Για παράδειγμα, ημερομίσθιος που απολύεται λίγο πριν από τη συμπλήρωση πενταετίας στην ίδια δουλειά δικαιούται αποζημίωση 15 ημερομισθίων! Γι’ αυτούς δεν άκουσα κανένα να διαμαρτύρεται και κανένα να ζητάει βελτίωση των όρων απόλυσης. Ούτε άκουσα κανένα πλην της ΔΡΑΣΗΣ να ζητάει εξομοίωση των όρων απόλυσης των εργαζομένων με ημερομίσθιο με τους όρους απόλυσης των μισθωτών. Το Π.Δ. αφορά συνεπώς τους μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα που ανέρχονται σε 1.134.000, το 23% του εργατικού δυναμικού. Η αναταραχή στο πολιτικό σύστημα, στον συνδικαλισμό και τα ΜΜE αυτούς αφορά. Ορθώς καταργεί το προωθούμενο σχέδιο τον θεσμό της υποχρεωτικής διαιτησίας. Διότι δεν λειτουργούσε ως έντιμη διαιτησία, αλλά ως εργαλείο επιβολής των επιθυμιών της μιας μόνο πλευράς στην άλλη. Σωστό είναι η προσφυγή στη διαιτησία και η αποδοχή του διαιτητή να είναι πάντα με κοινή συναίνεση των δύο πλευρών. Οι καλές σχέσεις κερδίζονται όταν υπάρχει ισορροπία. Η λογική του νόμου για τις ομαδικές απολύσεις ήταν, όχι ότι αυτές απαγορεύονται, αλλά ότι τίθενται υπόψη του υπουργείου Εργασίας που αποφαίνεται αν είναι πράγματι αναγκαίες. Η πρακτική του υπουργείου ήταν να λέει πάντα «όχι» σε τέτοια αιτήματα. Θυμάμαι ότι στη Γαλλία η Δεξιά είχε θέσει θέμα αύξησης ή και κατάργησης του ορίου των ομαδικών απολύσεων και οι Σοσιαλιστές το αρνούνταν επειδή ποτέ το γαλλικό υπουργείο Εργασίας δεν είχε πει «όχι». Πάντα «όχι» εμείς, πάντα «ναι» οι Γάλλοι. Αναρωτιέμαι τι είναι πιο εύκολο: να αλλάξουν μυαλά στο υπουργείο Εργασίας ή να αυξηθεί το όριο των ομαδικών απολύσεων; Οι μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, όπου απασχολούνται οι περισσότεροι μισθωτοί που θίγονται από τις αλλαγές στα εργασιακά, χωρίς εξαίρεση, διστάζουν να προσλάβουν επειδή φοβούνται ότι σε περίπτωση αρνητικών εξελίξεων δεν θα μπορούν να περιορίσουν το προσωπικό τους ή πάντως θα δυσκολευτούν να το πράξουν, με καταστρεπτικές συνέπειες για την επιχείρηση. Με την εφαρμογή των αλλαγών θα διευκολυνθούν, ιδίως οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, να κάνουν προσλήψεις και αυτό θα αποδειχθεί η πιο ωφέλιμη παρενέργεια της εφαρμογής τους. Η Ισπανία εξαιτίας της υπερπροστασίας των εργαζομένων είχε πάντοτε υψηλή ανεργία, που στη σημερινή φάση έχει φθάσει το 20%, επειδή όλες οι επιχειρήσεις αποφεύγουν τις προσλήψεις. Εκεί, με σκοπό την αύξηση της απασχόλησης, η σοσιαλιστική κυβέρνηση Θαπατέρο έλαβε πριν από λίγες μέρες, με πολύ πιο γρήγορους ρυθμούς απ’ ό,τι η δική μας διστακτική προσέγγιση, μέτρα αντίστοιχα με αυτά του Π.Δ. Ο Σοσιαλιστής υπουργός Εργασίας της Ισπανίας κ. Celestino Corbacho δήλωσε ότι η μεταρρύθμιση αποσκοπεί στη φιλελευθεροποίηση και στο άνοιγμα της αγοράς εργασίας και επιδιώκει την αύξηση της παραγωγικότητας, τη μεγαλύτερη σταθερότητα στον χώρο της εργασίας και τη μεγαλύτερη ευελιξία των επιχειρήσεων. Δεν ισχυρίστηκε, όπως ο κ. Λοβέρδος, ότι δεν πιστεύει στα μέτρα τα οποία εισηγείται αλλά τα προωθεί για να ικανοποιήσει τις επιθυμίες των αγορών ή κάποιου μνημονίου. Υποστηρίζω όσα προβλέπει το Π.Δ. διότι πιστεύω ότι θα αποδειχθούν εξαιρετικά ωφέλιμα τόσο για τους εργαζομένους –επειδή θα οδηγήσουν σε αύξηση της απασχόλησης και της ανάπτυξης– όσο και για το γενικό συμφέρον. Ελπίζω να μην υποχωρήσει ο κ. Παπανδρέου έστω και αν νομίζει ότι κινδυνεύει η πλειοψηφία του. Επειτα από μερικά χρόνια όλοι όσοι σήμερα φωνάζουν θα έχουν ξεχάσει τις φωνές τους και (ελπίζοντας ότι και οι άλλοι θα τις έχουν ξεχάσει) θα διαγκωνίζονται για τη μοιρασιά του επαίνου για τη μεταρρύθμιση που έγινε.  Του Στεφανου Mανου-Καθημερινή