Η ζωή των άλλων στα χέρια μας

Αυτή η ασφυκτική, αποπνικτική οικονομική μπόχα που τίναξε και τινάζει ζωές στον αέρα με την ευκολία μυγοσκοτώστρας δεν μπορεί και δεν πρέπει να συνεχιστεί.

Αυτή η εμετική ψυχοπονιά των υπουργών που φαίνονται και είναι χολερικά πράσινοι σαν τα πολυχρησιμοποιημένα δολάρια δεν αντέχεται και δεν πρέπει να γίνει αναγκαστικά οικεία, έστω και σαρκαστικά, σαν το μυστρί της χούντας.
Αυτή η διασπορά ψευδών που λέγονται «μέτρα σωτηρίας», ενώ είναι οφθαλμοφανώς κατάφωρα εγκληματικά, γενοκτονικά δε, το δίχως άλλο, δεν μπορεί και δεν πρέπει να εκλαμβάνεται ως επαγγελματική ιδιότητα, είτε μιλάμε για πολιτικούς είτε για δημοσιογράφους.
Αυτή η ζωή δεν είναι της άλλης, και δεν είναι σίριαλ βεβαίως. Δεν μπορεί, ούτε πρέπει, ούτε και θα αφεθεί στα χέρια των άλλων. Αυτοί που ωρύονται ότι δεν μπορεί το ΠΑΜΕ, το ΚΚΕ, αλλά κι όποιος αντιστέκεται εμπράκτως, να πάρουν το νόμο στα χέρια τους, στα χέρια μας, ένα πρέπει να γνωρίζουν.

Δεν υπάρχει ούτε νόμος, ούτε σύνταγμα, ούτε καθεστώς, ούτε δικτατορία που να μας εμποδίσει να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας.

Γιατί περί αυτού πρόκειται. Και μόνον. Με κλεμμένη σύνταξη, ληστεμένο μισθό, παιδιά που βρίσκουν πιο εύκολα ναρκωτικά στην πιάτσα, από δουλειά, με, κοντολογίς, κλεμμένη τη μισή ή και όλη την πραγματική ζωή, μόνον αν την πάρουμε στα χέρια μας θα σωθεί.
Γυρνάω, μιλάω, ακούω γύρω μου τους ανθρώπους που ξέρω και αυτούς που δεν ξέρω, να αντιμετωπίζουν το φετινό καλοκαίρι σα μελλοθάνατοι. Σαν να είναι το τελευταίο της ζωής τους. Με ορθάνοιχτα αυτιά στην τρομοκρατική «αναγγελία» ότι το φθινόπωρο θα γίνει χαμός. Η βρώμικη προπαγάνδα χειραγώγησης μιας μάζας που βράζει δείχνει τον έναν υπάλληλο που είχε 9 εκατομμύρια ευρώ καταθέσεις ως συνδικαλιστής (ούτε με τι πολιτικό χρώμα, χωρίς όνομα, τόσο αόριστη ώστε ν' ακούς συνδικαλιστής και να βλέπεις κλέφτης). Δε δείχνει, δεν έμαθε, δεν ξέρει για τις μαζικές απολύσεις των ημερών. Μήτε μισό λεπτό για τους πεθαμένους της εργασίας.
Θέλει προσοχή τούτο το θέρος. Ο τρόμος, η συναίνεση, ο εξαναγκασμός, η συκοφαντία, ο δολιότερος αντικομμουνισμός, ο δήθεν αντικομφορμισμός θα μας θερίσουν. Μαζί με τη φυσική διευκόλυνση του καιρού που μειώνει τα έξοδα εποχικά και φέρνει κοντά, στα φτωχικά έστω εξοχικά, τους έχοντες με τους μη έχοντες στον ήλιο μοίρα, η προπαγάνδα στέλνει το ...αναισθητικό: Δε γίνεται αλλιώς. Και συνάμα την απειλή: Δεν μπορείτε, αντιστεκόμενοι, να παίρνετε στα χέρια σας τη ζωή των άλλων.

Αυτός είναι ο φόβος τους. Και η αδράνεια, ενίοτε και η κατάθλιψη (ασθένεια του 21ου αιώνα ως το 2020 κατά την ΠΟΥ, που θα σκοτώνει πιο πολλούς από το διαβήτη, την καρδιά και τον καρκίνο μαζί) τα όπλα τους. Μαζί με την ενοχή. Μην απεργήσεις, ναυτεργάτη, για να μην πεινάσει το παιδί του ταξιτζή.

Φθηνό, χυδαίο, γνωστό, αλλά πιάνει μια απολίτικη μάζα βολεμένων μικροαστών, αυτών των αναποφάσιστων που γίνονται κατά περίσταση μπλε και πράσινοι κόκκοι στις κάλπες. Το καλοκαίρι βοηθάει τη ραστώνη, την αναβλητικότητα. Αυτούς. Οχι εμάς. Τους λίγους, αλλά και συνάμα τόσους πολλούς. Το ΠΑΜΕ ξέρει να ιδρώνει και να μην απεργεί κατά εποχή. Κι όσοι, ολοένα και περισσότεροι, το βλέπουν ως ελπίδα, ξέρουν πως άμα πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας, τότε σώζουμε και τη ζωή των άλλων. Των φοβισμένων, των κοιμισμένων, των παιδιών και των γέρων... Του μέλλοντός μας.

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ-ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ