Σκέφθηκα όμως να σας «φορτώσω» κι άλλο, αναγνώστες μου. Κυριακή είναι, προσβλέπω περισσότερο στο χαμόγελό σας παρά στον προβληματισμό σας.
Γι’ αυτό σας παραθέτω μια σπαρταριστή παρωδία ελληνικών από τον ειδικό του είδους ΒΑΡ-ΒΑΡ, κατά κόσμον Κώστα Παναγιωτόπουλο.
Απολαύστε την…
* * *
Δύο γυναίκες που ανήκουν στην υπεραστική τάξη, συζητούν. Και λέει η μία στην άλλη:
- Χθες βράδυ πήγαμε στο αιδοίον του Ηρώδου του Αττικού. Το εισιτήριον δεν ήτο πολύ ακριβές. Απεναντίας ήτο πολύ πτηνόν…
Πήγαμε λοιπόν στο Αιδοίον και ξαφνικά ανοίγει το καταπέτασμα και βγαίνει μια ηθοποιός γριενζενί εκφαύλου καλλονής. Στο κεφάλι φορούσε ένα διάβημα γεμάτο πτίελα πτηνών. Και το φόρεμά της ήταν όλο ροζ υποχρεώσεις!..
…Και τραγούδησε το «Αντε Μαρία».
* * *
Μετά πήραμε το ελεωφορείον κα πήγαμε στην οδό Νεοφύτου Βάμβακος, στο διαμπέρισμα της κυρίας Ευτέρπης. Καταπληκτικό διατρυπές, με δύο προσόψια. Εχει όλα τα ροκφόρ.
Το μόνο της πρόβλημα είναι ότι ο άνδρας της είναι εντοιμοθάνατος και πνέει τα… οπίσθια. Να σκεφτείς, ότι ο ένας γιατρός λέει ότι έχει πνευματικό Οίδρημα…
Και ο άλλος λέει ότι έχουν πολλαπλασιαστεί τα ερυθρά αιμοσφαίρια…
Και τότε γυρίζει η άλλη που άκουγε και της λέει:
- Δεν θα πάψεις μωρή, να λες ανεξαρτησίες;».
Δ. Ρίζος-Αδ. Τύπος
Πολύ καλό... αλλά μη ξεχνάμε... μ'όποιο δάσκαλο καθίσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις... !!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίχα δάσκαλο στο δημοτικό από τη μεριά σας... Ανατολική Φθιώτιδα.
Όταν δεν έβριζε... έβγαινε για τσιγάρο στο πεζοδρόμιο διότι η τάξη μου ήταν πρώην μαγαζί.
Άλλες φορές απ'τη δήθεν τσατίλα του για το ότι δε σκαμπάζουμε τίποτα και ότι είμαστε ένα τσούρμο κουτορνίθια και άχρηστα, βούταγε ένα από τα μπροστινά θρανία το σήκωνε στον αέρα και το πέταγε στον πίνακα !
Τέλος όταν έδινε βαθμούς ήταν σκεπτικός προς τους γονείς για την πρόοδο μας και δήλωνε αγωνία κατά πως θα προκόψει η γενιά μας αφού δεν πέρασε κατοχή να δούμε τι πάει να πει πείνα !
Κάποιοι γονείς σεβόμενοι την ανησυχία αυτού του πραγματικά ευαίσθητου δασκάλου... έφερναν και κάνα πετόνι λάδι και φρέσκα αυγά.
Δάσκαλε εκεί που είσαι να περνάς καλά… αλλά θα ήθελα να σου πω πως τότε τρόμαζα πολύ και ήθελα να βάλω τα κλάματα. Δεν το έκανα όμως έδειξα πυγμή, απλά αδιαφόρησα για την ορθογραφία και πολλά άλλα… και τώρα βλέπω πόσο λάθος έκανα… που δε στο είπα τότε, μέσα στη τάξη (το ότι με τρομάζεις). Το θυμάμαι ακόμη…
Θα σε θυμάμαι κυριέ Δημήτρη ή στο χωριό κυρ Μήτσο... Εκεί ψηλά που είσαι να μας προσέχεις...