Καλύτερα πλούσιος, υγιής και όμορφος...

Αφ’ ότου η χώρα απέφυγε τη χρεοκοπία, με την προσφυγή της στο ΔNT και στην Ε. Ε. και ανέλαβε, με το Mνημόνιο, την υποχρέωση να πραγματοποιήσει αλλαγές, που θα έπρεπε να τις έχουμε εφαρμόσει αυτοβούλως εδώ και δεκαετίες, οι θεσμοί, η οργάνωση και η συνοχή της ελληνικής κοινωνίας δοκιμάζονται από ένα φοβερό ερώτημα. Ερώτημα το οποίο (ας μου συγχωρηθεί ο στόμφος...) συγκλονίζει τον υπαρκτό Ελληνισμό: Είναι καλύτερα να είσαι υγιής, πλούσιος και όμορφος ή μήπως άρρωστος, φτωχός και άσχημος; Διότι κάπως έτσι διεξάγεται η πολιτική συζήτηση για τα μέτρα του Mνημονίου. Και, φυσικά, υπό τους όρους με τους οποίους τίθεται το ζήτημα, δεν υπάρχει κανείς που να μην προτιμά να είναι πλούσιος, υγιής και όμορφος. Ούτε, όμως, κανένας που να μπορεί να μας πει πως είναι εφικτό.
Κανονικά –δηλαδή, αν ο πολιτικός διάλογος γινόταν με σκοπό τη ρεαλιστική εκτίμηση αυτών που μας επιβάλλει το Mνημόνιο, καθώς και εκείνων από τα οποία μας σώζει– στην παρέμβαση Βρυξελλών, Φρανκφούρτης και ΔNT, θα έπρεπε να βλέπουμε ένα νέο Ναυαρίνο. Οπως και το 1827 (αλλά και αργότερα το 1897, το 1947...), η παρέμβαση των ξένων μας σώζει. Μικρή σημασία έχει αν και κατά πόσον «μας το χρωστούν» ή όχι, σημασία έχει ότι μας προσφέρουν τα μέσα της σωτηρίας: δάνεια και μεταρρυθμίσεις. Περιέργως, ελάχιστοι γύρω μας δείχνουν με τη στάση τους ότι θέλουν να σωθούμε. Για τους περισσότερους προέχει να σωθούν αυτοί και οι ομάδες τους. Φυσικό είναι, σε μια κατακερματισμένη κοινωνία και με ουσιαστικά αδύναμο κράτος, η κάθε ομάδα ή συντεχνία να θέτει τα δικά της συμφέροντα υπεράνω των άλλων.
Την κατάσταση αυτή υποδαυλίζει η κυβέρνηση, υιοθετώντας εξ αρχής μια στάση τελείως αλλοπρόσαλλη: τα μέτρα είναι άδικα, είναι απάνθρωπα, κάνουν τους Έλληνες πειραματόζωα κ. ά., αλλά τα μέτρα είναι η μόνη λύση. Την ίδια στιγμή, στις συνεντεύξεις που δίνει σε ξένα Mέσα, ο πρωθυπουργός βεβαιώνει για την αποφασιστικότητά του να πραγματοποιήσει «τις αλλαγές που οι άλλοι δεν τόλμησαν τα τελευταία δέκα, είκοσι, τριάντα χρόνια». Μάλιστα, στις κατ’ ιδίαν επαφές του, εκφράζεται πολύ πιο τολμηρά, όπως πληροφορούμαι, πείθοντας τους συνομιλητές του ότι είναι αποφασισμένος να προχωρήσει. Μακάρι! Πώς όμως όταν η κυβέρνηση στο εσωτερικό κλαίει, οδύρεται και αυτομαστιγώνεται, ελπίζοντας ότι έτσι θα φιλοτιμηθεί ο κόσμος να δεχθεί την αδικία των μέτρων;
Εξίσου αλλοπρόσαλλη είναι και η στάση της Ν. Δ., η οποία μεταλλάσσεται γελοιωδώς σε απελευθερωτικό κίνημα κατά του Mνημονίου. Κάνει ολόκληρο συνέδριο προκειμένου να μετακινήσει το ιδεολογικό στίγμα της προς τα δεξιά, ώστε από εκεί να επιτεθεί στο ΠΑΣΟΚ από... τα αριστερά! Είναι φανερό ότι και τα δύο κόμματα εξουσίας –που υφίστανται τεράστια φθορά στις δημοσκοπήσεις– διστάζουν να ακουμπήσουν το τεράστιο Δημόσιο επειδή ξέρουν ότι, αν το τολμήσουν, ξεκινάει και η αποσυναρμολόγηση του κομματικού κράτους. Ετσι υπακούουν στο ένστικτο της αυτοσυντήρησης και απλώς παρατείνουν τον χρόνο ώς την ώρα του λογαριασμού. Δεν νομίζω, όμως, ότι τους μένει πολύς χρόνος ώσπου να υποχρεωθούν να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα. Τα κανόνια στην Tοπική Aυτοδιοίκηση δεν θα περιμένουν τις δημοτικές εκλογές για να αρχίσουν να σκάνε το ένα μετά το άλλο...
Στ. Κασιμάτης-Καθημερινή