Η παραδοσιακή Δεξιά ίδια με το ΚΚΕ

Τι είναι η Δεξιά στην Ελλάδα και σε τι ξεχωρίζει από τη λεγόμενη «λαϊκή» Δεξιά; Αν δεχθούμε ότι ως Δεξιά βλέπουμε το συντηρητικό φάσμα του πολιτικού σκηνικού, και αναγνωρίζοντας ότι βρισκόμαστε στο νοτιότερο μέρος της ηπειρωτικής Ευρώπης, τότε τα πολιτικά της χαρακτηριστικά δεν είναι δυσδιάκριτα. Η συντήρηση του κοινωνικοοικονομικού status quo, με αποφυγή ακραίων μεταβολών και ανατρεπτικών πρωτοβουλιών, θα πρέπει να χαρακτηρίζει τον κορμό των πολιτικών της επιλογών. Από εκεί και πέρα, η παραδοσιακή Δεξιά στηρίζεται στο κράτος για μεγάλο μέρος του πολιτικού της σχεδιασμού. Οι διορισμοί στο Δημόσιο και η αξιοποίηση μέρους των μηχανισμών του (δημόσιες τράπεζες, φορείς επιχειρήσεων κοινής ωφελείας, σώματα ασφαλείας, κτλ.) συνιστούν πολιτικά εργαλεία για την προώθηση εκλογικών επιτυχιών και για την οικοδόμηση και τη συντήρηση κομματικών στρατών. Αυτονόητα, για την αξιοποίηση του κλίματος καλής θέλησης ανάμεσα στους βολεμένους του κοινωνικού συνόλου, πολιτικές αποφασίζονται που διανέμουν το δημόσιο χρήμα σαν κατευθείαν παροχές σε τμήματα της κοινωνίας.

Εξυπακούεται ότι και η μετριοπαθής Αριστερά στην Ελλάδα υιοθέτησε παρόμοιες επιλογές. Τις οποίες μάλιστα μεταμόρφωσε, με ιδιαίτερη πολιτική ιδιοφυΐα, σε ιδεολογικοποιημένα πακέτα αναδιάρθρωσης, υποτίθεται, της κοινωνικής πραγματικότητας. Το μοίρασμα παροχών και ευνοιών μετονομάστηκε σε μέτρα αναδιανομής του εισοδήματος και εμπέδωσης κάποιας νεφελώδους κοινωνικής δικαιοσύνης. Στήθηκαν λοιπόν οργανωμένες συντεχνίες με δικαιώματα αφαίμαξης των χρημάτων των απρόσωπων φορολογουμένων. Κάθε προσπάθεια συνακόλουθα εκλογίκευσης του συστήματος και δικαιότερης κατανομής των βαρών εύκολα καταγγέλλεται σαν εξανδραποδισμός των εργαζομένων, υπονόμευση των όποιων κοινωνικών κεκτημένων και σαν ασύδοτος νεοφιλελευθερισμός.

Ακόμα και κυβερνήσεις σοσιαλδημοκρατικού χαρακτήρα (όπως η κυβέρνηση Σημίτη) όποτε προσπάθησαν να εξορθολογίσουν το σύστημα και να προωθήσουν πολιτικές σωστής οργάνωσης του κράτους αντιμετωπίστηκαν σαν μετενσαρκώσεις των πιο σκοτεινών ημερών του καπιταλισμού. Οι σχετικές αντιδράσεις μάλιστα επεκτάθηκαν και έξω από τα ελληνικά σύνορα, καταγγέλλοντας κάθε προσπάθεια των παραδοσιακών σοσιαλδημοκρατών οπουδήποτε (Βρετανία ο Μπλερ, Γερμανία ο Σρέντερ) σαν πισωγύρισμα σε νεοφιλελεύθερες και αντιλαϊκές δήθεν πολιτικές. Η προστασία δηλαδή της μεροληπτικής ακαταστασίας και της ευνοιοκρατικής αθλιότητας αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της στάσης των απανταχού λαϊκιστών και των βολεμένων εκμεταλλευτών του δημόσιου πορτοφολιού.

Από τα πράγματα βέβαια υπήρξαν και δεξιές κυβερνήσεις που επιχείρησαν να προωθήσουν μέτρα αναδιάταξης του δημόσιου τομέα και περισσότερο ορθολογικής του οργάνωσης. Το ίδιο τείχος αντίδρασης ορθώθηκε και απέναντί τους. Από τους ίδιους σχεδόν κύκλους. Του λαϊκισμού και του παράλογου εθνικισμού. Ενισχυμένους πλέον και από τα κυκλώματα εργολάβων, προμηθευτών και άλλων ευνοιοκρατικά συναλλασσομένων με το Δημόσιο. Που έτυχε μάλιστα να είναι και ιδιοκτήτες ΜΜΕ. Αυτονόητα, και σε αυτές τις κυβερνήσεις επάνω κρεμάστηκε ο μανδύας του άσπλαχνου νεοφιλελευθερισμού. Από παράγοντες του δικού τους κόμματος και πολιτικού χώρου μάλιστα. Γιατί πάσχιζαν να παρεκκλίνουν από ορισμένες παραδοσιακές δεξιές καταβολές- δηλαδή, τον πατερναλιστικό κρατισμό, τη διόγκωση του δημόσιου τομέα, την εκτεταμένη γραφειοκρατία, τους πολλούς φόρους, την ευρεία ρουσφετολογία μέσω διορισμών στο Δημόσιο, κτλ.

Η αμαρτία των καταγγελλομένων από τη λαϊκή Δεξιά κυβερνήσεων υπήρξε η δειλή έστω προσπάθεια χαλιναγώγησης της καταλήστευσης του δημόσιου τομέα από τα οργανωμένα συντεχνιακά και εργολαβικά συμφέροντα. Καθώς και μια τάση εξορθολογισμού των οικονομικών συναλλαγών ώστε η όποια ανάπτυξη να προέλθει μέσα από τους μηχανισμούς μιας δυναμωμένης οικονομίας και όχι μέσω επιλεκτικών παροχών σε ημετέρους. Η αντίδραση λοιπόν της λεγόμενης λαϊκής Δεξιάς στοχεύει ακριβώς στην αποδυνάμωση κάθε προσπάθειας εκσυγχρονισμού, οργάνωσης του χάους και περιορισμού της σπατάλης και του λαϊκισμού.

Η εθνολαϊκή Δεξιά δεν έχει πολιτική ταυτότητα. Εκφράζει απλώς τον πολιτικάντικο λαϊκισμό στελεχών που αρέσκονται στη συντήρηση της κρατικοδίαιτης φαυλότητας κομματιών της ελληνικής κοινωνίας. Προσβλέπουν όμως και στον προσπορισμό ψήφων από την εκμετάλλευση της φοβίας, της ανασφάλειας και της πολιτικής άγνοιας πολλών αδύναμων ελλήνων. Στοχεύουν δηλαδή στη διατήρηση ενός αποκρουστικού status quo πλημμυρίζοντας με πανικό τα λαϊκότερα στρώματα της κοινωνίας. Αποτελούν δηλητηριώδες αγκάθι στο πλευρό μιας υγιούς παράταξης. Διότι νομιμοποιούν τις φαύλες επιλογές των πλέον αντιδραστικών κομματιών και των απέναντι πολιτικών σχηματισμών. Συνθέτοντας έτσι μια λαϊκή τάση απόρριψης του καινούργιου και διατήρησης του ελαττωματικού παλαιού.

Δεν είναι τυχαίο ότι δεν κατόρθωσε στην Ελλάδα να ευδοκιμήσει ένα γνήσιο, σύγχρονο φιλελεύθερο πολιτικό κίνημα. Μέσα στη λογική του κρατισμού που επικρατεί στη χώρα, και η λεγόμενη Δεξιά έχει απεμπολήσει τις όποιες γνήσιες δικές της πολιτικές θέσεις. «Προοδευτική» πολιτική θεωρείται μοναχά εκείνη που προσεγγίζει σε βασικές θεωρήσεις της Αριστεράς. Που σήμερα πλέον επιμένει στην αντίσταση έναντι της όποιας κοινωνικής ή οικονομικής αλλαγής. Ολοι λοιπόν στηρίζουν σκληρές συντηρητικές θέσεις. Η μόνη ουσιαστικά διαφορά ανάμεσα στην παραδοσιακή Δεξιά και στο ΚΚΕ είναι οι αντίθετες απόψεις τους για τον βασιλιά, τον Εμφύλιο και τη δικτατορία. Στα περισσότερα από τα υπόλοιπα, με εξαίρεση κάποιες τελευταίες υπερβολές του ΠΑΜΕ, οι θέσεις τους συγκλίνουν.

Το αύριο λοιπόν θα διακυβευτεί ανάμεσα σε ένα ρεαλιστικό και αναγεννημένο ΠαΣοΚ και σε κάποια πολιτική ανάταξη που θα προέλθει αναπόφευκτα από τον μετριοπαθή συντηρητικό χώρο.

Ο κ. Ανδρέας Ανδριανόπουλος είναι πρώην υπουργός.