Ενας φύλακας άγγελος για τον κυρ Χρήστο

Το πρόβλημα που είχε να αντιμετωπίσει ο Χρήστος Μαρκογιαννάκης αμέσως μόλις πληροφορήθηκε τη διαγραφή του από τη Ρηγίλλης ήταν να βρει τον τρόπο, ώστε η απάντησή του να φθάσει το συντομότερο δυνατόν στα σημαντικότερα ΜΜΕ. Αυτό θα προϋπέθετε την ύπαρξη επικοινωνιακού μηχανισμού εθνικής εμβέλειας, τον οποίο ο βουλευτής Χανίων δεν διέθετε.
Για καλή του τύχη (υπό συνθήκες τις οποίες, ομολογουμένως, δεν γνωρίζω, αλλά μπορώ να φαντασθώ...) ο δρόμος του τον έφερε επάνω στον Δημήτρη Ζαφειριάδη, τον εγνωσμένων ικανοτήτων συνεργάτη της Ντόρας, ο οποίος ουσιαστικά διοικεί το «σύστημα Ντόρας». Ο καημένος ο κυρ Χρήστος του κλάφτηκε και ο Ζαφειριάδης, που είναι καλός άνθρωπος, τον λυπήθηκε. Πώς να τον βοηθήσει όμως; Βλέπετε, φοβόταν –και με το δίκιο του– ότι αν το μάθαινε η Ντόρα θα θύμωνε πολύ! Βρέθηκε, λοιπόν, εγκλωβισμένος στο δίλημμα μεταξύ των υποχρεώσεών του και του ανθρωπισμού του. Και τότε συνέλαβε τη φαεινή ιδέα! Αντί να στείλει τα σχετικά μηνύματα στους παραλήπτες μέσω των γνωστών διευθύνσεων του ιδίου και του γραφείου του, τα έστειλε μέσω μιας νέας διεύθυνσης στο όνομα «Ζαφείρης Δημητριάδης».
Επρόκειτο, φυσικά, για ένα σατανικό τέχνασμα, χάρη στο οποίο κανείς ποτέ δεν έμαθε (εκτός από εσάς που διαβάζετε τώρα τούτες τις γραμμές) ότι ο μηχανισμός που χρησιμοποιήθηκε για τη διάδοση των δηλώσεων ήταν της Ντόρας. Καταπληκτικό δεν είναι; Βέβαια, μετά την αποκάλυψη του γεγονότος, δεν είναι πλέον δυνατή η χρήση του ιδίου ψευδωνύμου, αν παραστεί και πάλι ανάλογη ανάγκη. Αλλά αυτό τακτοποιείται εύκολα. Από ιδέες άλλο τίποτα! Θα μπορούσαν, π.χ., να χρησιμοποιήσουν το όνομα Θεοδώρα Μητσοτάκη. Ποιος θα το καταλάβαινε;
Το πρόσχημα και η ουσίαΓια να σοβαρευτούμε όμως, ασφαλώς είχε κάθε δικαίωμα ο πρώην αναπληρωτής υπουργός να φύγει από τη Ν.Δ. του Αντώνη Σαμαρά, εφόσον έτσι έκρινε ο ίδιος.
Διερωτώμαι όμως τι έχει να κερδίσει πολιτικά από τον τρόπο με τον οποίο μεθόδευσε την υπόθεση, ώστε η αποχώρησή του να πάρει τη μορφή διαγραφής. Γιατί, δηλαδή, ήταν καλύτερα να τον διώξουν και όχι να φύγει μόνος του; Αφού, ούτως ή άλλως, δεν υπάρχει άνθρωπος (εκτός των τελείως ηλιθίων) που να παίρνει στα σοβαρά τη βαρετή, χιλιοπαιγμένη χορογραφία, που παρακολουθήσαμε ως τη διαγραφή του! Ακούστηκαν παιδαριώδη ψέματα, υποτιμητικά για τη νοημοσύνη του κοινού στο οποίο απευθύνονταν, όπως και για εκείνους που τα εκστόμιζαν. Διότι όταν ο μεν Πλακιωτάκης βεβαιώνει ότι επικοινώνησε με τον Μαρκογιαννάκη, αυτός δε βεβαιώνει ότι ποτέ δεν μίλησαν, όλοι οι υπόλοιποι καταλαβαίνουν ότι ένας από τους δύο ψεύδεται ενσυνειδήτως. Διατυπώθηκαν επίσης παράπονα, που δεν σημαίνουν τίποτε, εκτός από την υποκρισία εκείνων που τα εξέφεραν. «Εψαχναν αφορμή», κλαυθμήριζε, λ.χ., ο βουλευτής Χανίων, λες και δεν ήταν ο ίδιος που προσπάθησε συστηματικά να την προκαλέσει.
Δεν μπορώ να καταλάβω σε τι θα τον έβλαπτε, αν ο Χρ. Μαρκογιαννάκης είχε φύγει ως κύριος, παρουσιάζοντας ευθαρσώς τους πολιτικούς λόγους για τους οποίους προτιμά να μην είναι στη σημερινή Ν.Δ. Έτσι και θα είχε πάει πέρα στην τιμή και την πεποίθησή του (για να παραφράσουμε το πιο αγαπητό στους πολιτικούς μας ποίημα του Καβάφη – και, πολύ φοβάμαι, το μοναδικό που γνωρίζουν οι περισσότεροι...), αλλά και οι θέσεις του θα ακούγονταν με μεγαλύτερη προσοχή από τον κόσμο. Προφανώς, όμως, στην κρίση του βουλευτή Χανίων πρυτάνευσαν ωφελιμιστικές παράμετροι, ώστε να έχει κάτι να ψελλίσει, αν ποτέ χρειασθεί να ξαναχτυπήσει την πόρτα της Ν.Δ.: «Δεν έφυγα εγώ, εκείνοι οι κακοί με έδιωξαν». Οι –κατά το πνεύμα– ολιγαρκέστεροι εκ των ψηφοφόρων του ίσως βρουν τη δικαιολογία ικανοποιητική. Ολοι οι υπόλοιποι είδαν να μαίνεται, πίσω από διάφανα προσχήματα, ένας πόλεμος δολιοφθοράς ανάμεσα σε δύο ομάδες της Ν.Δ., που τις χωρίζει μίσος αβυσσαλέο.
Ετσι, όμως, η πολιτική περνά εκ των πραγμάτων σε δεύτερο πλάνο. Το μίσος μεταξύ Ντόρας και Αντώνη μπορεί να επηρεάζει την κατεύθυνση της πολιτικής, αλλά δεν είναι πολιτική. Πολιτική θα ήταν να βρεθεί η επωφελής για το μέλλον του τόπου σχέση ανάμεσα στις αυτοδιοικητικές εκλογές του Νοεμβρίου και στον μακρύ, δύσκολο δρόμο, που πρέπει να πορευτούμε όλοι, εφόσον θέλουμε η χώρα να παραμείνει στην ομάδα των ανεπτυγμένων χωρών της Δύσης και να μην παραδοθεί στον κομπλεξικό εθνικισμό και την παλαβομάρα είτε της Δεξιάς είτε της Αριστεράς.
Σ.Κασιμάτης-Καθημερινή