Η δεύτερη ευκαιρία

ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ µια παλιά µαρξιστική ανάλυση «η εξαθλίωση οδηγεί στη συνειδητοποίηση». Αυτή η κάπως χονδροειδής προσέγγιση των διεργασιών στην κοινωνία υποδηλώνει ότι όσο πιο πολύ υποβαθµίζεται η ζωή των εργαζοµένων τόσο θα ενισχύεται µέσα τους η ταξική ταυτότητα και θα πυκνώνουν τις γραµµές της Αριστεράς. Μέχρι στιγµής – στην Ελλάδα τουλάχιστον – αυτή η θεωρία δεν επιβεβαιώθηκε. Μήπως πρόκειται να επιβεβαιωθεί από εδώ και πέρα, καθώς στις παλαιές δυσκολίες επιβίωσης των χαµηλότερων εισοδηµατικών οµάδων προστίθενται και νέες; 

***
ΟΥΤΕ ΚΙ αυτό προκύπτει. Το Μνηµόνιο κλάδεψε µισθούς και συντάξεις, αλλά οι διαδηλώσεις εναντίον του ξεκίνησαν ως παρελάσεις και κατέληξαν ως βαρετές συναναστροφές των ίδιων και των ίδιων. Η Αριστερά φθίνει, αντί να διευρύνει την επιρροή της. Μιλάµε για τη λεγόµενη Ανανεωτική Αριστερά – ο Περισσός έτσι κι αλλιώς ξέρει ώς πού φτάνει ο ίσκιος του – που εµφανίζεται κατά καιρούς µε διαφορετικά ονόµατα: σήµερα Συνασπισµός, χθες ΕΑΡ, προχθές ΚΚΕ Εσωτερικού. Ας την ορίσουµε ως ιδεολογικό χώρο που εκτείνεται στην πέραν του ΠΑΣΟΚ περιοχή του πολιτικού φάσµατος – συν τις ωσµώσεις µε στρώµατα που στην κάλπη προτιµούν στο τέλος το ΠΑΣΟΚ. Θεωρητικά σ’ αυτήν θα κατέφευγαν οι κατατρεγµένοι του Μνηµονίου, οπότε δεν θα προλάβαινε να µαζεύει οπαδούς αποφασισµένους για αγώνες. Αντί γι’ αυτό, έχασε έναν στους τρεις βουλευτές της και δεν µπορεί να βρει υποψήφιο δήµαρχο για την Αθήνα. 

***
ΤΟ ΦΙΑΣΚΟ µε τον Τσακνή συµβολίζει τη δεύτερη ευκαιρία της που θα χαθεί. Για την ακρίβεια συµβολίζει τη δεύτερη αποτυχία αυτής της Αριστεράς να συνδεθεί µε την πραγµατική πολιτική. Η πρώτη ήταν ο «Δεκέµβρης» όταν στην Κουµουνδούρου επικράτησε η εντύπωση ότι η χώρα βρίσκεται στα πρόθυρα αναβίωσης της Παρισινής Κοµµούνας. Και µέσα σ’ έναν µήνα κατάφεραν να αποθαρρύνουν ένα ολόκληρο ρεύµα που άρχισε να κατευθύνεται σ’ αυτούς, παρακινούµενο από τη φρεσκάδα που απέπνεε η ανάδειξη του Αλέξη Τσίπρα στην ηγεσία. Ενας χαµογελαστός τριαντάρης, µε καλή σκηνική παρουσία, βγαλµένος από κινητοποιήσεις στο νεολαιίστικο κίνηµα – ό,τι έπρεπε για το κόµµα του µέλλοντος πολλών. 

***
ΤΕΣΣΕΡΑ ΧΡΟΝΙΑ από τότε που ακούστηκε για πρώτη φορά το όνοµα του Αλέξη και δύο χρόνια µόλις από τότε που οι δηµοσκοπήσεις έδιναν στο κόµµα που ανέλαβε διψήφια ποσοστά, η γενική πεποίθηση είναι: «Κάθε θαύµα τρεις ηµέρες». Ενώ βρίσκεται σε εξέλιξη µια σκληρή οικονοµική πολιτική, που αναθεωρεί σύρριζα το κοινωνικό οικοδόµηµα που έστησαν τα δύο κυβερνητικά κόµµατα της Μεταπολίτευσης, ο ΣΥΡΙΖΑ το µόνο που κατάλαβε ήταν ότι του χρειάζεται ένας λάιφ-στάιλ – έστω αριστερής υφής – υποψήφιος για τις δηµοτικές εκλογές του Νοεµβρίου στην Αθήνα. Οτι και σ’ αυτό τα έκανε µούσκεµα κάνει επίκαιρη µια ατάκα του καθηγητή Γιάννη Πανούση, που ήταν υποψήφιος του «χώρου» για την Υπερνοµαρχία προ τετραετίας: «Οταν σας µιλούν για Αριστερά ρωτήστε τους _ αριστερά µπαίνοντας ή αριστερά βγαίνοντας;». 
Γ.Λακόπουλος -τα νεα