Στην Τουρκία ντράπηκα για λογαριασμό μας

Τι θέλω; Να γίνει, ρε παιδί μου, μια εθνική προσπάθεια, να το πάρει ο καθένας πάνω του το πράγμα και να πει, «εγώ από σήμερα θα κάνω, από την πλευρά μου, κάτι γι΄ αυτή τη χώρα, να βελτιώσω την κατάστασή της», και όλο αυτό, να δώσει ένα συνολικό αποτέλεσμα. Καλύτερο. Όλοι όμως. Από την λιμενικό που σπρώχνει τον κόσμο στο λιμανάκι της Λέρου φωνάζοντας λες σε ζώα «γκόου μπακ ρε», μέχρι την τελωνειακό στο λιμάνι της Κω που συμπεριφέρεται στους ανθρώπους με την αγένεια που της παρέχει η πρόσκαιρη εξουσία της. Και από τον ταξιτζή που θεωρεί υποχρέωσή του να σε κλέψει, μέχρι τον εφοριακό, τον πολεοδόμο, τον γιατρό, τον φαρμακοποιό, τον... τον... που είναι με το χέρι απλωμένο για να τα αρπάξουν στην πρώτη ευκαιρία. Όλοι να κάνουμε κάτι. Δεν σώζεται αλλιώς αυτή η χώρα. Πήγα τις προάλλες στην Τουρκία, πέρασα από την Κω στην Αλικαρνασσό, Μποντρούμ που τη λένε αυτοί. Είχα πάει και πέρσι, τέτοιο καιρό μάλιστα. Ο τελωνειακός έλεγχος πέρσι γινόταν σε κάτι παράγκες, μια ντροπή ανάλογη της δικής μας πύλης εισόδου στην Κω. Φέτος, ντράπηκα εγώ για λογαριασμό μας. Εμείς παράγκες, αυτοί αίθουσες να ντρέπεσαι να πατήσεις. Καινούργιες, κλιματιζόμενες, πεντακάθαρες, μάρμαρα, ξύλα, τζάμια, όλα με στυλ. Και πάνω απ΄ όλα, με ευγενέστατους και χαμογελαστούς υπαλλήλους. Τόσο που να ντρέπεσαι, σου λέω. Και αποφαίνεσαι με πίκρα, «να γιατί όπου πάω η Ελλάδα με πληγώνει»! Μέχρι πότε όμως;

Να κάνουμε μια εθνική προσπάθεια, να το πάρει ο καθένας πάνω του το πράγμα, γιατί δεν σώζεται αλλιώς αυτή η χώρα

Γ.Παπαχρήστος-ΤΑ ΝΕΑ