Καυστικά συνθήματα

Να καεί λοιπόν; Η Βουλή; Αυτό τουλάχιστον απαιτεί το σύνθημα που ξανακούστηκε τούτες τις μέρες, για πολλοστή φορά μέσα στον βαρύ χρόνο που διανύουμε. Δεν μπορώ να ξέρω αν αυτοί που το φώναξαν ήταν μεγαλομεταφορείς, ιδιοκτήτες του ενός φορτηγού, βιοπαλαιστές οδηγοί ή «ξένα στοιχεία που παρεισέφρησαν», όπως συνήθως ακούμε σε τέτοιες περιπτώσεις. Δεν ξέρω επίσης αν κάποιοι από τους φιλόδοξους πυρπολητές του Κοινοβουλίου ήταν ίδιοι με εκείνους που λίγο πριν είχαν φωνάξει «Εσένα θέλουμε!» στον παρατυχόντα πρώην, που ενδεχομένως αγωνιά και αυτός για πιθανή απελευθέρωση του δικού του ερμητικά κλειστού επαγγέλματος. Το βέβαιο είναι ότι το καυστικό της Βουλής σύνθημα, που κάποτε ακουγόταν από ελάχιστους και από εντελώς διαφορετική περιοχή του ιδεολογικού φάσματος, τείνει να νομιμοποιηθεί διά της επαναλήψεως αλλά και λόγω της λαϊκιστικά αμήχανης στάσης των κοινοβουλευτικών κομμάτων.
Βέβαιο πρέπει να θεωρείται επίσης ότι στη διάρκεια του 2010 έχουν πληθύνει όσοι παρεισδύουν στις πορείες και τις συγκεντρώσεις για να τις εκτρέψουν, και όχι μόνο συνθηματολογικά. Και δεν πρόκειται για τους παραδοσιακούς αριστερόφρονες «εισοδιστές» που γίνονταν μέλη κάποιου μεγάλου κόμματος για να το «αναπροσανατολίσουν από τα μέσα». Πλέον οι εισοδιστές των διαδηλώσεων είναι στην πλειονότητά τους ακροδεξιοί, νεοφασίστες και νεοναζιστές που με την κάλυψη της ανυπεράσπιστης σημαίας (και αφού προθερμανθούν στον Αγιο Παντελεήμονα ξυλοκοπώντας μετανάστες), σπεύδουν να δώσουν το «σωστό εθνικό περιεχόμενο» στις συγκεντρώσεις. Και σύμφωνα με το περιεχόμενο αυτό, η Βουλή, και ό, τι πολύτιμο σημαίνει, είναι προς απανθράκωση.
Ακόμα και όταν δυσλειτουργεί το Κοινοβούλιο· ακόμα και όταν αρκετοί βουλευτές, αδικώντας το βαρύ όνομά τους, υποβιβάζονται σε πειθήνιους μεταφορείς ηγεμονικών εντολών και παύουν να είναι πλάσματα αυτόβουλα και αυτόφωτα· ακόμα και αν άλλοι εξ αυτών δρουν σαν αμειβόμενοι υπηρέτες δολίων συμφερόντων, ο συμβολισμός παραμένει: η Βουλή είναι η δημοκρατία. Και όσοι απειλούν να την κάψουν (και δεν εννοώ όσους περιστασιακά και πάνω στον θυμό τους φωνάζουν ένα σύνθημα χωρίς στην ουσία να το ασπάζονται), δεν έχουν στο στόχαστρό τους τον έναν ή τον άλλον βουλευτή, αλλά το δημοκρατικό σύστημα εν γένει. Αλλά υπάρχει, δυστυχώς, και η συμβολική καύση της Βουλής, που συντελείται με την ολοένα μαζικότερη υιοθέτηση ενός άλλου συνθήματος: «Κλέφτες! Κλέφτες!». Σαρωτικός και προφανέστατα άδικος, ο αφορισμός αυτός καίει χλωρά και ξερά μαζί, άνομα και τίμια, όπως συμβαίνει άλλωστε κάθε φορά που, όταν μιλάμε για κάποιο κλάδο, η ισοπεδωτική γενίκευση αναλαμβάνει να παραστήσει τον επιθετικό κριτικό λόγο. Αλήθεια, αν είναι κλέφτες και οι τριακόσιοι, και οι προηγούμενοί τους κ. λπ., πόσο περήφανοι δικαιούμαστε να νιώθουμε σαν ψηφοφόροι, σαν πολίτες μάλλον;
Tου Παντελη Mπουκαλα-Καθημερινή