Ασκήσεις παραλογισμού

Τελικώς έχουμε συνηθίσει τόσο τον παραλογισμό που τίποτε δεν μας προξενεί εντύπωση. Δεν μας εκπλήσσει, για παράδειγμα, ότι οι μαζικοί φορείς (συνδικαλιστικά σωματεία κ.λπ.) προσφεύγουν στο ευρωπαϊκό δικαστήριο για να πάρουν λεφτά από ένα κράτος που δεν έχει λεφτά. Δεν εντυπωσιαζόμαστε από την επιχειρηματολογία τους, όπως την ανέπτυξε ο επικεφαλής της ομάδας νομικών που κάνει την προσφυγή, ο συνταγματολόγος κ. Γιώργος Κασιμάτης: «Η οικονομική κρίση δεν μπορεί να θεωρηθεί “κατάσταση ανάγκης”, με την έννοια που την προβλέπει το Σύνταγμα. Ούτε μπορεί η χώρα να κηρυχθεί σε κατάσταση ανάγκης για λόγους οικονομικής κρίσης - ούτε ακόμη και λόγω πτώχευσης. Οφειλαν, λοιπόν, οι Ευρωπαίοι εταίροι μας να σεβαστούν αυτά τα δικαιώματα όταν επέβαλλαν τους όρους τους κι εμείς σήμερα οφείλουμε να τα προασπίσουμε» («Free Sunday» 12.9.2010). Με άλλα λόγια, οι εταίροι μας έπρεπε να σεβαστούν το δικαίωμά μας να παίρνουμε τα λεφτά τους και να μην τους δίνουμε λογαριασμό. Δεν μας προξενούν εντύπωση οι πρακτικές των φορτηγατζήδων. Το να κλείνει κάποιος τα λιμάνια και τις οδικές αρτηρίες θεωρείται πλέον φυσιολογικό. Το να μην κάνει τη δουλειά της η αστυνομία, συλλαμβάνοντας αυτούς που παραβιάζουν τον νόμο, επίσης θεωρείται λογικό και πολύ δημοκρατικό. Από την άλλη, οι εκπρόσωποι των ιδιοκτητών φορτηγών και βυτιοφόρων σχίζουν τα ιμάτιά τους ότι με την απελευθέρωση χάνουν την περιουσία τους. Ποια ακριβώς περιουσία τους; Δεν εξηγούν, αλλά ούτε και μπορούν να δικαιολογήσουν. Φημολογείται ότι η άδεια ενός φορτηγού έφτανε τα 300.000 ευρώ. Στα επίσημα κιτάπια της εφορίας οι πωλήσεις αδειών εμφανίζονται με 500 έως 1.000 ευρώ. Τα υπόλοιπα 299.000 ευρώ πώς προκύπτουν; Κάποιοι λένε ότι οι συναλλαγές έγιναν κάτω από το τραπέζι. Πιθανώς, αλλά αυτό είναι παράνομο διότι δεν πληρώθηκαν οι αναλογούντες φόροι. Ερχονται, λοιπόν, τώρα αυτοί που παραβίασαν τον νόμο και αντί να διωχθούν για την ομολογημένη φοροδιαφυγή, ζητούν να αποζημιωθούν γι’ αυτή! Είναι δηλαδή σαν να παραδέχεται κάποιος ότι έκλεψε και να διαπραγματεύεται με τους αστυνομικούς την αποζημίωση για τα κλοπιμαία. Ακόμη μεγαλύτερος παραλογισμός είναι ότι η κυβέρνηση δέχεται την παρανομία και τους αποζημιώνει! Οχι καθ’ ολοκληρίαν, αλλά φοροαπαλλάσσει μελλοντικά την παρελθούσα φοροδιαφυγή! Σ’ αυτόν τον παραλογισμό προστίθεται και εκείνος της Ν.Δ. η οποία θεωρεί ότι πρέπει να υπάρξει «προστασία του χώρου (σ.σ. των φορτηγατζήδων) από τον αθέμιτο ανταγωνισμό (!) και αφετέρου μια στοιχειώδης μέριμνα για εκείνους που συνεισέφεραν στη λειτουργία της αγοράς μέχρι σήμερα» (Στ. Καλαφάτης 31.8.2010). Ο κ. Σαμαράς ζητεί μεγαλύτερη μεταβατική περίοδο για κάτι που στην υπόλοιπη Ευρώπη θεσμοθετήθηκε το 1993. Ο κ. Μανώλης Κεφαλογιάννης ζήτησε «την παράταση 5 χρόνων για την εφαρμογή του μέτρου μετά την ψήφισή του και μετά τη μεταβατική περίοδο οι άδειες να διατηρήσουν το 35% της αξίας τους». Ποιας αξίας; Των επίσημων 1.000 ευρώ ή των θρυλούμενων αφορολόγητων των 300.000 ευρώ; Το μεγαλύτερο έλλειμμα της χώρας είναι στη σφαίρα της λογικής. Αλλά δυστυχώς γι’ αυτό το έλλειμμα δεν υπάρχει μνημόνιο που μπορεί να το θεραπεύσει. Π.Μανδραβέλης-Καθημερινή