Κάθε χώρα έχει τη Δεξιά που της αξίζει

Κάθε φορά που ακούω τη λέξη «Δεξιά» στην Ελλάδα, δυσανασχετώ. Ο όρος είναι τόσο πολιτικά παρωχημένος και επιστημονικά προβληματικός που χρησιμοποιείται πλέον μόνο από δημοσιογραφική ελαφρότητα και πολιτικό καιροσκοπισμό. Διότι, απλά, στην Ελλάδα Δεξιά δεν υπάρχει.

Η Ελληνική Δεξιά (που γνωρίζουμε όλοι μας από την Ιστορία) εμφανίστηκε στην Ελλάδα ως ενστικτώδης παλαιοκομματική αντίδραση στην πολιτική του μεγαλύτερου έλληνα πολιτικού του πρώτου μισού του 20ού αιώνα, του Ελευθέριου Βενιζέλου. Συνέχισε τη σταδιοδρομία της ως αντίδραση και πάλι στην προσπάθεια βίαιης κατάληψης της εξουσίας από το ΚΚΕ στη διάρκεια της δεκαετίας του 1940. Αλλά η αντίδρασή της δεν οφειλόταν στη διάθεση υπεράσπισης της ελευθερίας και των ατομικών δικαιωμάτων ενάντια σε κάθε είδους ολοκληρωτισμό, αλλά και πάλι στην παλαιοκομματική αγωνία διατήρησης πολιτικών φέουδων στο πλαίσιο μιας αυταρχικής δημοκρατίας υπό τον έλεγχο του Θρόνου και του Στρατού.

Ωστόσο η Ελληνική Δεξιά ευτύχησε να έχει για είκοσι πέντε έτη (1955-1980) ως ηγέτη της τον μεγαλύτερο έλληνα πολιτικό του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Ο Ευάνθης Χατζηβασιλείου στο πρόσφατο και εξαιρετικό βιβλίο του Ελληνικός Φιλελευθερισμός:ΤοΡιζοσπαστικό Ρεύμα, 1932-1979 καταγράφει με συναρπαστικό τρόπο τις επιτυχίες αλλά και τις αποτυχίες της μεγαλύτερης μεταπολεμικά προσπάθειας εκσυγχρονισμού της ελληνικής κοινωνίας- και της Δεξιάς- που οδήγησε σε μια ολοκληρωτική μεταμόρφωση της Ελλάδας. Αλλά, όπως φαίνεται, ο Καραμανλής υπήρξε τελικά η «δομική ανωμαλία» (όπως τον χαρακτήρισε η βρετανική πρεσβεία, σύμφωνα με τον Χατζηβασιλείου). Μετά τον Καραμανλή η Ελλάδα και η Δεξιά επέστρεψαν (με μικρά φωτεινά διαλείμματα- οι πρωταγωνιστές των οποίων είναι σχεδόν όλοι σήμερα πολιτικά παροπλισμένοι) στη λαϊκιστική ομαλότητα.

Οι προσπάθειες που έγιναν στους κόλπους της Νέας Δημοκρατίας για να διατηρήσει το κόμμα που ίδρυσε ο Καραμανλής τον εκσυγχρονιστικό χαρακτήρα του και να ευδοκιμήσει μέσα του η φιλελεύθερη τάση (που ο ίδιος ο Καραμανλής ενθάρρυνε με

την κεντρώα διεύρυνση του κόμματος) απέτυχε παταγωδώς. Οχι όμως γιατί το κόμμα κινήθηκε προς τα δεξιά, αλλά επειδή έσπευσε να αποτελέσει μέρος της μεγαλύτερης παράταξης που κυριαρχεί στο ελληνικό πολιτικό σύστημα από το 1981 και έπειτα: της συντηρητικής, λαϊκιστικής, εθνικιστικής και πατερναλιστικής παράταξης που περιλαμβάνει όμως όλα τα κόμματα του ελληνικού Κοινοβουλίου και σχεδόν όλους τους έλληνες πολιτικούς.

Είναι η παράταξη που αντιδρά σε κάθε προσπάθεια τολμηρής πολιτικής μεταρρύθμισης, βιώσιμης οικονομικής ανάπτυξης και αναγκαίας θεσμικής εξέλιξης. Είναι η παράταξη που υπερασπίζεται τα «δικαιώματα» του κάθε προσοδοθήρα και τα συμφέροντα όλων των διανεμητικών συσπειρώσεων που κατακλέβουν τον εθνικό πλούτο, εκβιάζουν και απειλούν την ελληνική κοινωνία, καταδικάζουν την οικονομία σε μαρασμό και διατηρούν την Ελλάδα σε μόνιμη κρίση. Είναι η παράταξη που μόνιμα θέτει το άτομο, την ελευθερία και το δικαίωμα «διεκδίκησης της ευτυχίας» σε δεύτερη μοίρα, υποτάσσοντάς το σε φαντασιακές συλλογικότητες που όμως στην πραγματικότητα αποτελούν μια κατακερματισμένη συσσωμάτωση «μετριοκρατικού λαϊκισμού», κατά την επιτυχημένη διατύπωση του Θάνου Βερέμη. Είναι η παράταξη που, εγκλεισμένη στον παρωπιδικό επαρχιωτισμό της και στην αυτοϊκανοποίηση της ηθελημένης άγνοιας, εκλαμβάνει ως διατηρητέα εθνική ιδιαιτερότητα κάθε θεσμική υστέρηση, οικονομική στρέβλωση και πολιτική αποτελμάτωση. Είναι μια ευρύχωρη παράταξη, καθώς χωράει την επίσημα εθνικιστική άκρα Δεξιά αλλά και τους τελευταίους σταλινιστές στην Ευρώπη. Τους τρομοκράτες (παλαιάς και νέας γενιάς) αλλά και τους ενθουσιώδεις στην αισχρότητά τους κομματάρχες. Τους νέους πολιτικούς με τον ξύλινο λόγο και τις αποξηραμένες ιδέες, τους θλιβερούς υπουργούς που υπονομεύουν το ίδιο τους το έργο για να διασωθούν στις επόμενες εκλογές και φυσικά και το παραδοσιακό συντηρητικό κόμμα.

Αν επιμένετε λοιπόν να χρησιμοποιείτε τον όρο «Δεξιά» για καθετί συντηρητικό, παρωχημένο και αντιδραστικό, τότε αυτή είναι η Ελληνική Δεξιά. Είναι η Δεξιά που μας αξίζει.

Ο κ. Αριστείδης Χατζής είναι επίκουρος καθηγητής Φιλοσοφίας Δικαίου και Θεωρίας Θεσμών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
ΤΟ ΒΗΜΑ