Η Ντόρα ανεβαίνει στη σκηνή

Στις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου 2009, η ηγετική φιλοδοξία της Ντόρας Μπακογιάννη θάφτηκε κάτω από τα ερείπια του νεοκαραμανλισμού. Η πρώην υπουργός, θεωρώντας ότι η κυριαρχία του Κώστα Καραμανλή στην πολιτική σκηνή είχε μέλλον, ταυτίστηκε απολύτως με την ηγεσία της Ν.Δ. και τις επιλογές της, επαφιέμενη στην βεβαιότητα ότι η υποδειγματική νομιμοφροσύνη ήταν το ασανσέρ που θα την ανέβαζε άκοπα και αβίαστα ώς το ρετιρέ της ηγεσίας. Ομως, το ασανσέρ σταμάτησε μεταξύ των ορόφων με την Ντόρα εγκλωβισμένη στον θαλαμίσκο. Ετσι ο Αντώνης Σαμαράς, που εν τω μεταξύ ανέβαινε αθόρυβα από τις σκάλες, βρέθηκε να κάθεται στην πολυθρόνα του αρχηγού. Βολεμένη στη πνευματική νωθρότητα των ακλόνητων βεβαιοτήτων, η Ντόρα είχε ξεχάσει το βασικό αξίωμα του Μόλτκε: ότι η στρατηγική είναι ένα σύστημα κατάλληλων επιλογών, δηλαδή ότι πρέπει να είναι κανείς πάντα σε ετοιμότητα, ώστε να προσαρμόζει τις επιλογές του με τις περιστάσεις. Οσο για το τίμημα του συβαριτισμού της εξουσίας ήταν το σκληρότερο: όχι μόνο είχε χάσει η ίδια, αλλά είχε κερδίσει ο χειρότερος εχθρός της. Οι πάντες, τότε, θεωρούσαν την Ντόρα τελειωμένη...
Και εν πολλοίς είχαν δίκιο. Η Ντόρα ήταν τελειωμένη, εφόσον άντεχε ακόμη ο δικομματισμός, που είχε βασισθεί στην ταύτιση κόμματος και κράτους. Η κρίση όμως, που κλονίζει ολόκληρο το πολιτικο-οικονομικό μοντέλο της Μεταπολίτευσης, γεννά ευκαιρίες και στην πολιτική. Αυτό έγινε φανερό στις πρόσφατες αυτοδιοικητικές εκλογές. Είδαμε ψηφοφόρους - πελάτες να εγκαταλείπουν κόμματα, που δεν είχαν πια να τους προσφέρουν τα παραδοσιακά ανταλλάγματα, είδαμε επίσης υποψηφίους πραγματικά ανεξάρτητους (για να μην πω, προκλητικά ανεξάρτητους) να επικρατούν, γελοιοποιώντας την υποτιθέμενη σοφία του συστήματος.
Εδώ ακριβώς, μπαίνει ξανά στη σκηνή η Ντόρα, με τον σκοπό να καλύψει το πολιτικό κενό του αστικού εκσυγχρονισμού, καθώς οι υπάρχουσες δυνάμεις κατρακυλούν στην κατηφόρα του λαϊκισμού. Σήμερα στο Μπάντμιντον (που ακούγεται σαν κωμόπολη της Αγγλίας και ταιριάζει ηχητικά με τον εκσυγχρονιστικό χαρακτήρα του εγχειρήματος...) παρουσιάζει την «Δημοκρατική Συμμαχία». Οπως υποστηρίζουν οι συνεργάτες της, η στρατηγική του κόμματος θα είναι πολιτική και όχι επικοινωνιακή. Θα μιλάει ευθέως για τα κακώς κείμενα που το υπάρχον σύστημα αποφεύγει να θίξει: τη διόγκωση του Δημοσίου, την κλεπτοκρατία στην Υγεία, την θλιβερή παρακμή της δημόσιας Παιδείας και τα συναφή. Ως προς τα οργανωτικά, δεν θα έχει την παραδοσιακή μορφή της πυραμίδας με τα πολλά ενδιάμεσα επίπεδα, που ουσιαστικά αποκλείουν τη φωνή της βάσης και, επίσης, η γνώμη της μειοψηφίας θα προστατεύεται διά του καταστατικού.
Ολα αυτά ακούγονται ελκυστικά, ωστόσο η αποδοχή τους στον κόσμο θα εξαρτηθεί και από τα πρόσωπα που θα έχει γύρω της η Ντόρα. Στη Ν.Δ. ανησυχούν (λιγάκι, όχι πολύ) για το ενδεχόμενο να αυτομολήσουν κάποιοι δυσαρεστημένοι και παρακολουθούν τη δημόσια στάση των επίφοβων στελεχών. Κακώς, διότι η πρώτη που θα έπρεπε να ανησυχεί, αν το εγχείρημά της κατασκευασθεί με φθαρμένα υλικά, είναι η ίδια η Ντόρα. Η παρουσία πονηρών πολιτευτάκων του γνωστού είδους, με το τουπέ και τον αέρα του επαρχιώτη κομματάρχη της καφετέριας, θα εμποδίζει την ίδια να αποκοπεί στα μάτια του κόσμου από το παρελθόν της. Θα την εμποδίζει να πετύχει αυτό που προσπαθεί μανιωδώς εδώ και μήνες, δηλαδή να επισπεύσει τον χρόνο προς όφελός της. Στο επίπεδο των προσώπων τουλάχιστον, είναι κρίσιμο να κερδίσει τις εντυπώσεις. Διότι στα ουσιώδη της πολιτικής, η αποσύνδεσή της από το σύστημα που την εξέθρεψε πολιτικά δεν γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη. Οπωσδήποτε, το αντιλαμβάνεται η ίδια πολύ καλά. Διότι, αν είχε την ψευδαίσθηση ότι αρκεί ένας χρόνος για να σβήσει τους περασμένους δέκα, δεν θα παρείχε τόσο εύκολα την υποστήριξή της στον ηττημένο των δημοτικών εκλογών της Αθήνας, ο οποίος τη διαδέχθηκε στη δημαρχία...
Σ.Κασιμάτης-Καθημερινή