Αστερίξ

«Pas de justice, pas de paix sociale». Ελληνιστί – και σε ωραία αγωνιστική οµοιοκαταληξία – «χωρίς δικαιοσύνη δεν υπάρχει κοινωνική ειρήνη». Το σύνθηµα ήταν γραµµένο µε µαύρα γράµµατα στην είσοδο µιας σήραγγας στον περιφερειακό αυτοκινητόδροµο του Παρισιού. Κατάλοιπο των κινητοποιήσεων κόντρα στην ασφαλιστική µεταρρύθµιση της κυβέρνησης Σαρκοζί.

ΙΣΤΟΡΙΚΑ, ο αυτοκινητόδροµος δεν είναι πεδίο κοινωνικών συγκρούσεων. Αυτές γίνονται στις πλατείες και τα λιθόστρωτα. Οπως όλα, όµως, έτσι και οι κοινωνικοί αγώνες έχουν αλλάξει. Τον περασµένο Νοέµβριο στη Γαλλία οι απεργοί µπλόκαραν δρόµους, αεροδρόµια και διυλιστήρια.

ΜΕ ΑΥΤΑ τα δεδοµένα, το κίνηµα κατά των διοδίων δεν είναι εντελώς εκτός τόπου. Το αντίθετο µάλλον. Η περίπτωση της Στυλίδας.. έχει οµοιότητες αλλά και διαφορές µε όσα συµβαίνουν στην επικράτεια. Οµοιότητες γιατί η χειροτέρευση των οικονοµικών των απλών πολιτών είναι γενικευµένη στην Ελλάδα του Μνηµονίου. Οπως γενικευµένη είναι και η διάθεση όσων ελέγχουν περάσµατα – όπως είναι κατ’ εξοχήν τα διόδια – να ανεβάζουν το αντίτιµο. Στη συγκυρία αυτή, οι εθνικές οδοί ήταν ένα ατύχηµα που περίµενε να συµβεί. Εργα που έχουν µείνει στη µέση. Το ελληνικό ∆ηµόσιο που έχει κηρύξει άτυπη στάση πληρωµών. Και οι τράπεζες που έχουν αποφασίσει ότι δεν θα είναι πια ο δανειστής της τελευταίας ευκαιρίας.

ΑΥΤΑ, ΓΕΝΙΚΩΣ. Ειδικώς, η Στυλίδα έχει κάποια πρόσθετα χαρακτηριστικά – δηλαδή την προσωπικότητα του Απόστολου Γκλέτσου. Ο δήµαρχος Στυλίδας είναι ο τελευταίος εκφραστής δύο τάσεων που έδειχναν να έχουν κάνει τον κύκλο τους. Η µία ήταν η κάθοδος των διασηµοτήτων στον πολιτικό στίβο. Η άλλη ήταν η µεταµοντέρνα διάθεση του ΚΚΕ να στρατολογεί προσωπικότητες από την κοινωνία του θεάµατος – µε χαρακτηριστικότερο παράδειγµα τη Λιάνα Κανέλλη – προσφεύγοντας σε έναν νέο µιντιακού τύπου λαϊκισµό. Η ΑΛΗΘΕΙΑ είναι πως στις µεγάλες πόλεις – φάνηκε από το διπλό «πάτωµα» Γιάννη ∆ηµαρά και Αλέξη Μητρόπουλου στην Αττική – οι υποψηφιότητες αυτές ήταν σε υποχώρηση. Οπως σε υποχώρηση ήταν και το ΚΚΕ στους δήµους. Η Στυλίδα όµως είναι µικρή πολιτική αγορά και ο Γκλέτσος τύποις ανεξάρτητος. Οτι ο Γκλέτσος δεν έχει αγωγή δηµόσιας ζωής, αλλά αντιµετώπισε την όλη υπόθεση µε όρους show business – η φωτογραφία µε τις χειροπέδες στο Τµήµα θύµισε το «Τµήµα Ηθών» του 1993 – είναι αυτονόητο. ΑΣ ΜΗ µας ξεγελάη φωτογένεια του σταρ.Απότιςµαύρες σηµαίεςτου Παπαγεωργόπουλου έως την Κερατέα, περνώντας από τις απεργίες στα ΜΜΜ, παραπάνω από τους µισούς παράγοντες του δηµόσιου βίου µόλις δουν τα σκούρα, βγαίνουν µε την πρώτη ευκαιρία στο αντάρτικο. ∆ηλαδή, όσα συνέβησαν στον δρόµο έξω από τη Στυλίδα δεν είναι τόσο ξένα στην πολιτική µας κουλτούρα, έστω και µε την υπερβολή ενός χωριού του Αστερίξ στον Μαλιακό. 

Του Δηµήτρη Μητρόπουλου-ΤΑ ΝΕΑ