O κύριος Κουλουμπαρίτσης και το γενικό συμφέρον

Κάθε εποχή έχει και τις εμβληματικές φράσεις της, που εκφράζουν -σε κάποιο βαθμό- το Zeitgeist και, συνήθως, χρησιμοποιούνται κατά κόρον, ώσπου στο τέλος χάνουν το νόημά τους. Η καθαγιασμένη κοινοτοπία των καιρών είναι η σοφία ότι «κάθε κρίση αποτελεί συγχρόνως και ευκαιρία», υπό την έννοια ότι η πίεση των περιστάσεων υποχρεώνει τους ανθρώπους να διορθώσουν όσα ώς τότε δεν τολμούσαν να αγγίξουν. Την εισήγαγε, σε κάποια ομιλία του, ο πρωθυπουργός, βόλεψε πολύ και, έκτοτε, έχει γίνει απαραίτητο «καρύκευμα» για.. το σωστό σερβίρισμα κάθε άποψης που διατυπώνεται για την κρίση.
Ο πόλεμος που διεξάγουν εις βάρος κυρίως των αμάχων οι κρατικοί υπάλληλοι στις συγκοινωνίες, προκειμένου να περισώσουν τα προνόμια των συντεχνιών τους, ειδικά δε ο τρόπος με τον οποίο χειρίζεται το ζήτημα η κυβέρνηση, δείχνει ότι πρώτα το ίδιο το ΠΑΣΟΚ και η κυβέρνησή του δεν πιστεύουν στην ιδέα της κρίσης ως ευκαιρίας. Ο εύγλωττος κ. Κουλουμπαρίτσης ηγείται ενός αγώνα που πλήττει αμέσως τα συμφέροντα των πιο αδύναμων στρωμάτων της κοινωνίας. Αφενός, επειδή οι φτωχοί έχουν περισσότερη ανάγκη το δίκτυο της αστικής συγκοινωνίας και, αφετέρου, επειδή η συντήρηση «μαύρων τρυπών» στον δημόσιο τομέα προς όφελος προνομιούχων υπαλλήλων γίνεται πάντα εξόδοις όλων των υπολοίπων πολιτών: εις υγείαν των κορόιδων.
Η κυβέρνηση του Γιώργου -ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, δεν χάνει ευκαιρία να μην προσπαθεί να μας πείσει πόσο καλός άνθρωπος είναι και πόσο πονάει πρώτα ο ίδιος με τις επιπτώσεις της κρίσεις- αφήνει τους συνδικαλιστές του κ. Κουλουμπαρίτση να βασανίζουν τον κόσμο, υπολογίζοντας ότι, αργά ή γρήγορα, οι αγωνιστές θα κουραστούν και, υπό την πίεση της αγανάκτησης του κόσμου, θα καταθέσουν τα όπλα. Από ένα ΠΑΣΟΚ που περνάει τα ψυχολογικά του επειδή ανησυχεί για τη λαϊκή «ψυχή» του και τη σοσιαλιστική «φυσιογνωμία» του, τέτοιος κυνισμός είναι μεν αξιοσημείωτος, αλλά δεν εκπλήσσει. Αποκαλύπτει -σε όσους δεν το έχουν καταλάβει ακόμη- ότι το ΠΑΣΟΚ, που έχει κληθεί να σώσει τη χώρα από τη χρεοκοπία του Δημοσίου, είναι στην πραγματικότητα ένας μηχανισμός κατασκευασμένος από τις συντεχνίες του Δημοσίου, οι οποίες βελτίωσαν εντυπωσιακά το βιοτικό επίπεδό τους μέσω της πορείας της χώρας προς τη χρεοκοπία.
Χαρακτηριστική (και εντελώς εξοργιστική) είναι σχετικώς η περίπτωση του Γιάννη Παναγόπουλου της ΓΣΕΕ. Είναι «αντίθετος στο Μνημόνιο», δήλωσε χθες, επειδή «πλήττει τον κόσμο της μισθωτής εργασίας» -εννοεί, φυσικά, της μισθωτής εργασίας στο Δημόσιο, διότι με τους άλλους του ιδιωτικού τομέα, που υφίστανται την ανεργία, δεν έχει καμία σχέση ο κ. Παναγόπουλος. Βέβαια, ταυτοχρόνως, διαθέτει και συνολική αντίληψη του προβλήματος: «αυτό δεν σημαίνει ότι δεν αντιλαμβάνομαι την κρίση δανεισμού που υφίσταται η χώρα», προσθέτει με υποκριτική αφέλεια. Δηλαδή, για τον κ. Παναγόπουλο, η κρίση περιορίζεται στην αδυναμία της χώρας να δανειστεί και μόνον; Η υπερδιόγκωση του δημοσίου τομέα και των δαπανών του δεν έπαιξε ρόλο; Φαντάζεται ο κ. Παναγόπουλος ένα ρόδινο μέλλον, όπου η χώρα θα πορεύεται αμέριμνη σε διπλασιασμό, τριπλασιασμό κ. ο. κ. του χρέους της εν σχέσει με το ΑΕΠ; Περίεργο, αλήθεια, δεδομένου ότι, με συνολικές ετήσιες αμοιβές που οπωσδήποτε πλησιάζουν τις 100.000 ευρώ, ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ θα έπρεπε να έχει καλύτερη θέα της κρίσης από το «ρετιρέ» του...
Ομως, εκτός από πολιτικός κυνισμός, η στάση της κυβέρνησης απέναντι στους απεργούς είναι και πολιτική βλακεία. Διότι, προσπαθώντας να διατηρήσει τους παραδοσιακούς συμμάχους του ΠΑΣΟΚ (Κουλουμπαρίτσηδες και Παναγοπουλαίους), η κυβέρνηση χάνει την ευκαιρία που της προσφέρει η κρίση για να δημιουργήσει μια νέα κοινωνική πλειοψηφία. Αποξενώνει όλους εκείνους, που όσο χαμηλά και αν βρίσκονται στη διαστρωμάτωση της κοινωνίας, ούτε θέλουν να δουν τη χώρα τους Βενεζουέλα του Τσάβες ούτε τη βία και την αναρχία επικροτούν. Αυτοί είναι οι άμαχοι που πληρώνουν και με τους φόρους τους και με την καθημερινή τους ταλαιπωρία τους αγώνες του κ. Κουλουμπαρίτση· και αυτοί, εν έτει 2011, σε έναν κόσμο -ευτυχώς- χωρίς ουτοπίες, είναι πια οι περισσότεροι.
Αυτή η αδυναμία της κυβέρνησης, καθώς και από τη μια γαντζώνεται στις παρωχημένες κοινωνικές ισορροπίες της μεταπολίτευσης και από την άλλη φοβάται να ανοίξει τον δρόμο για τις καινούργιες, είναι η αιτία και της πτώσης της δημοτικότητάς της. Κυρίως όμως είναι και η αιτία του γενικού ζόφου που επικρατεί στην κοινωνία για τις προοπτικές μας: η απαισιοδοξία των Ελλήνων, με ποσοστό 75%, καταλαμβάνει την πρώτη θέση μεταξύ των χωρών της Ε. Ε. στο τελευταίο Ευρωβαρόμετρο. Οταν λοιπόν ο πρωθυπουργός μάς καλεί να δούμε την κρίση ως ευκαιρία, ενώ την ίδια στιγμή φοβάται μη στενοχωρήσει τον κ. Κουλουμπαρίτση, το κλισέ με το οποίο στολίζει τον λόγο του εκφράζει απλώς το πνεύμα της υποκρισίας, με την οποία ο πολιτικός κόσμος αντιμετωπίζει την κρίση από την αρχή της.
Tου Στεφανου Κασιματη-Kαθημερινή