Οι Ελληνες πολίτες αναζητούν με αγωνία και μεγάλες δόσεις απελπισίας απαντήσεις. Εχουν γραμμένα στα παλιά τους τα παπούτσια τα κόμματα, τις
διαχωριστικές γραμμές και το ποιος είναι δεξιός και ποιος αριστερός. Αναζητούν ανθρώπους ικανούς που μπορούν να λύσουν προβλήματα, όχι κομματόσκυλα που γαυγίζουν μόνο και δεν μπορούν να ξεφύγουν από την ξύλινη γλώσσα με την οποία ανατράφηκαν.
Οι κομματικοί και προσωπικοί μικρόκοσμοι τρομάζουν και θέλουν να βλέπουν παντού συνωμοσίες. Ετσι νομίζουν ότι γίνονται χρήσιμοι άλλωστε. Ο αυτισμός τους είναι απαράμιλλος. Η χώρα μπορεί να βυθίζεται, ο κόσμος να χάνεται και αυτοί τον χαβά τους...
Είναι, λοιπόν, να απορούμε με τη φοβερή κρίση απαξίωσης και αποδόμησης της πολιτικής; Καταλαβαίνουν, επιτέλους, πόσο χάνουν και οι δύο, και ο κ. Παπανδρέου και ο κ. Σαμαράς, όταν ανεβαίνουν στο βήμα της Βουλής και μιλάνε με τον πιο απαρχαιωμένο, ξύλινο κομματικό λόγο; Τη μεγαλύτερη ζημιά την κάνουν οι ίδιοι στους εαυτούς τους, επιλέγοντας τραγικούς περίγυρους, κλείνοντας τα αυτιά τους στην κριτική και βάζοντας συνεχώς τρικλοποδιές στη συναίνεση που απαιτούν οι στιγμές. Δεν ξέρω τι σκέπτονται. Καταλαβαίνω πώς νιώθει κανείς όταν εκπροσωπεί ένα σύστημα που καταρρέει. Καταλαβαίνω όμως και πόσο θυμωμένος μπορεί να είναι ένας πολίτης που, τέτοιες ώρες, νιώθει ότι οι πολιτικοί του ηγέτες δεν μπορούν να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων.
Του Aλεξη Παπαχελα-Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σεβαστείτε το ελεύθερο βήμα σχολιασμού και διαλόγου. Ανωνυμία δεν σημαίνει και ασυδοσία.
Τα σχόλια, οι απόψεις των σχολιαστών δεν απηχούν κατ' ανάγκη τις απόψεις του ιστολογίου μας και δεν φέρουμε καμία ευθύνη γι’ αυτά.
Σημείωση : Κάθε υβριστικό , προσβλητικό ή άσχετο με το θέμα της ανάρτησης σχόλιο θα διαγράφεται...
Σχόλια με ονομαστικές αναφορές που περιέχουν ατεκμηρίωτες καταγγελίες θα διαγράφονται.
Απαντήσεις από τον διαχειριστή μόνο στα επώνυμα σχόλια.