Διαφορά φάσεως

Φαντασθείτε έναν άνδρα ο οποίος διαπιστώνει μια μέρα, βάσει αδιάσειστων στοιχείων, ότι η γυναίκα του τον απατά. Πληγώνεται, ο κόσμος του καταρρέει, αλλά για διαφόρους λόγους (φοβάται μη την χάσει, τα παιδιά είναι σε δύσκολη ηλικία κ.λπ.) αποφασίζει να το καταπιεί. Ετσι, εξακολουθεί να συμπεριφέρεται φυσιολογικά. Θυμώνει κάθε φορά που ακούει τον ήχο των SMS νυχτιάτικα από το κινητό της γυναίκας του, παριστάνει τον...
–καταλαβαίνετε ποιον– όποτε η γυναίκα του εξαφανίζεται το απόγευμα για ένα δίωρο. Παρόλα αυτά, κάνει υπομονή και συνεχίζει αγόγγυστα, ώσπου το εκτός γάμου ειδύλλιο της κυρίας φθάνει κάποτε στο τέλος του και ο σύζυγος, επιτέλους, την έχει πάλι δική του – ή, εν πάση περιπτώσει, έτσι νομίζει. Τα χρόνια περνούν, χωρίς ποτέ οι δυο τους να θίξουν το θέμα και, μια ωραία ημέρα, κάτι τον πιάνει τον σύζυγο και στα καλά καθούμενα, εκεί που τρώνε όλοι μαζί σαν οικογένεια, της σκάει μια ξεγυρισμένη μπούφλα και, ουρλιάζοντας, την κατηγορεί ότι υπήρξε άπιστη.
Μπορείτε να το φαντασθείτε; Ε, αν το μπορείτε, τότε τίποτε δεν σας εμποδίζει να καταλάβετε την ουσία του θέματος που άνοιξε ξαφνικά η Ν.Δ. ενθυμούμενη την απογραφή του Αλογοσκούφη! (Σαν τον Ραν Ταν Πλαν στο «Λούκυ Λουκ». Του πατάνε την ουρά στο πρώτο καρεδάκι της σελίδας κι αυτός σκούζει –«κάι, κάι»– στο τελευταίο...)
Στ. Κασιμάτης-Καθημερινή