Ως πότε, παλικάρια;

Εκείνη την Κυριακή του περυσινού Μαΐου, όταν ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου ανακοίνωνε ταµέτρα του Μνηµονίου – περικοπή του 13ου και του 14ου µισθού, όπως και των συντάξεων – όλοι αντιληφθήκαµε ότι η χώρα έµπαινε στο τούνελ. Μόνον που τότε ελπίζαµε ότι έπειτα µερικούς µήνες θα βλέπαµε την έξοδο, έστω και φτωχότεροι.
Σήµερα, αν ξέρουµε κάτι, είναι ότι δεν γνωρίζουµε πότε – και αν – θα δούµε φως. Οι διαψεύσεις κάθε είδους θετικής εκτίµησης ήταν απανωτές µέσα στη χρονιά που πέρασε. Και κανείς στην Ελλάδα δεν πιστεύει πια ότι είναι οι σηµερινές προβλέψεις της κυβέρνησης που θα πιάσουν τόπο.
Προβλέψεις; Γιανα είµαστε ακριβείς, εδώ και λίγο καιρό έχουν σταµατήσει ακόµα και αυτές. Κανείς από το
οικονοµικό επιτελείο δεν είναι πλέον διαθέσιµος να κάνει δηλώσειςσχετικά µε το πότε θα απαλλαγεί η χώρα από το Μνηµόνιο. Καιπώς θα µπορούσε ναείναι διαθέσιµος,µε τα spreadsπάνω από τις 1.300
µονάδες;

Στο τούνελ
είναι βέβαιο ότι η κυβέρνηση κάνει κάποιους παρασκηνιακούς χειρισµούς – εξ ου και η προσπάθεια να σταµατήσει η δηµόσια συζήτηση περί εθελοντικής αναδιάρθρωσης. Οσο όµως είναι χρήσιµες οι παρασκηνιακές διαπραγµατεύσεις, άλλο τόσο είναι σηµαντικό να υπάρχει και ένα δηµόσιο σχέδιο – αν είναι δυνατόν, µάλιστα, ένα σχέδιο που να πείθει.
Η κυβέρνηση δείχνει να έχει εγκαταλείψει την προσπάθεια να δώσει λόγους στην κοινωνία να συνεχίσει να στηρίζει – ή ναδείχνει µία σχετική ανοχή – τηνπροσπάθεια που ξεκίνησε µε την υπογραφή του Μνηµονίου. Τι θα σήµαινε κάτι τέτοιο; Απλά, να ξέρει ο πολίτης ότι οι στόχοι είναι αυτοί κι αυτοί και θα υπηρετηθούνµε εκείνα καιµε τα άλλα µέσα – δηλαδή µε εκείνες και τις άλλες θυσίες.
Προς το παρόν, λόγος γίνεται µόνον για τις θυσίες – χωρίς καµία πρόβλεψη για το«µετά». Σε ένα τέτοιο κλίµα όµως θα γίνεται όλο και πιο δύσκολο να διατηρηθεί η κοινωνική ειρήνη –σας έχει τύχει ποτέ να ποδοπατηθείτε µέσα σε τούνελ; 
Στ.Τζανάκης-ΤΑ ΝΕΑ