Σε ποιους απευθύνεται η Ν.Δ.;

Ο κ. Αντ. Σαμαράς οφείλει να προβληματιστεί για το εξής: Γιατί οι θέσεις του έναντι του πρώτου και του δεύτερου Μνημονίου, που είναι αρεστές σχεδόν στο σύνολο του ελληνικού λαού, δεν έχουν αντίστοιχη ψηφοθηρική απήχηση; Το μικρό προβάδισμα έναντι του ΠΑΣΟΚ δεν σημαίνει απολύτως τίποτε, αφού το κόμμα του παραμένει στην πρωτοφανή για την ιστορία του συρρίκνωση του 22%. Προφανώς, λοιπόν, η πλειονότητα του λαού δεν τον βλέπει ως απελευθερωτή από τα δεσμά της τρόικας, ούτε ως ήρωα, που ανθίσταται σθεναρά στις ασφυκτικές πιέσεις όλων των Ευρωπαίων ηγετών, προκειμένου να... υποκύψει στη συναίνεση. Σαφώς πρόκειται για μεγάλο έλλειμμα αξιοπιστίας. Η Ν.Δ., υπό την ηγεσία του, δεν έχει κατορθώσει να ανανήψει από τη δεινή ήττα που υπέστη στις εκλογές και την ομόθυμη αποδοκιμασία των πεπραγμένων της τελευταίας κυβερνήσεώς της, στην οποία μετείχε και ο ίδιος. Τούτο, άλλωστε, επιβεβαιώνεται και από τη μέχρι τώρα πορεία της Δημοκρατικής Συμμαχίας. Το κόμμα της κ. Ντόρας Μπακογιάννη, καίτοι ακολουθεί σήμερα εντελώς διαφορετική πολιτική έναντι της Ν.Δ., η απήχησή του, σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις, παραμένει κάτω του 3%.
Το πρόβλημα, όμως, της αναξιοπιστίας εντοπίζεται κυρίως στη Ν.Δ., η οποία, ως κόμμα εξουσίας, δεν ανταποκρίνεται στην αγωνία ενός
πολύπαθου -και γι’ αυτό πιο ώριμου- εκλογικού σώματος, αλλά προσπαθεί να το προσελκύσει με παλαιοκομματικές προδιαγραφές. Το ερώτημα που απηύθυνε στον κ. Σαμαρά ο Φινλανδός κ. Κατάινεν στη σύνοδο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, «εσύ τι θα κάνεις αν αύριο γίνεις πρωθυπουργός» δεν είναι... φινλανδικό. Είναι κατ’ εξοχήν ελληνικό. Και η απάντηση του προέδρου της Ν.Δ. περί επαναδιαπραγμάτευσης του Μνημονίου και ότι «θα περάσω από το πλάνο Α στο πλάνο Β», που προκάλεσε τα ειρωνικά σχόλια των συνομιλητών του, είναι εξίσου ανεδαφική για τους τροϊκοπαθείς Ελληνες, οι οποίοι γνωρίζουν το πολύ απλό: Οτι για να διαπραγματευθείς με οποιονδήποτε και μάλιστα ισχυρό, πρέπει να διαθέτεις κάποιο -έστω μικρό- πλεονέκτημα. Και βεβαίως δεν αποτελεί πλεονέκτημα η απειλή «εγώ θα πνιγώ, αλλά θα συμπαρασύρω μαζί μου και το ευρώ». Διότι η αναμενόμενη αντίδραση των απειλουμένων ισχυρών προς τον υποψήφιο αυτόχειρα είναι το «άντε πνίξου». Επιπλέον η απειλή αυτοχειρίας δεν αφορά μόνον τον κ. Σαμαρά. Συμπεριλαμβάνει όλους μας, χωρίς ο αρχηγός της Ν.Δ. να έχει μια τέτοια λαϊκή εξουσιοδότηση. Ιδού, λοιπόν, το καίριο ερώτημα για τη διεξαγωγή ενός δημοψηφίσματος, το οποίο, φυσικά, πρέπει να προτείνει ο ίδιος...
Δυστυχώς, όλη η παραπάνω «επιχειρηματολογία» είναι κατ’ ανάγκην προσαρμοσμένη στη σοβαρότητα και την αξιοπιστία της πολιτικής, που ακολουθεί η Ν.Δ. Το κόμμα του Κωνσταντίνου Καραμανλή, στο οποίο η χώρα μας οφείλει την ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ενωση, κατέληξε (όχι μόνον κατά το Spiegel) να είναι σήμερα «ο μπαμπούλας της Ευρώπης» · και υπό την ηγεσία του κ. Σαμαρά δυνάμει να συμβάλει σε μια -έστω περιστασιακή- μεταστροφή του φιλοευρωπαϊκού φρονήματος της πλειονότητας του ελληνικού λαού, σε αντιευρωπαϊκό. (Προς μεγίστη ικανοποίηση της κ. Παπαρήγα, των ομοϊδεατών της και κάποιων ιδιοτελέστατα «νοσταλγών» της δραχμής). Προτού, λοιπόν, ο σημερινός αρχηγός της Ν. Δ. αναγκασθεί εκ των πραγμάτων να επανεξετάσει την πορεία του κόμματός «του», οφείλει να διερωτηθεί σε ποιους ψηφοφόρους απευθύνεται...
Στ. Ζούλας-Καθημερινή