Πολλοί πίστεψαν πως είχε έρθει η ώρα που ο υπόκοσµος µε τις κουκούλες και τα µολότοφ θα έβρισκε τη θέση του στο περιθώριο.
Η σύνθεση των συγκεντρωµένων ήταν ένα σοβαρό στατιστικό δείγµα της ελληνικής κοινωνίας. Όλες οι ηλικίες, άνεργοι και υποψήφιοι άνεργοι, άνθρωποι που έχασαν τα εισοδήµατά τους, συνταξιούχοι, αριστεροί, δεξιοί και αριστεροδέξιοι. Ήταν περισσότερο η
έκφραση της αµηχανίας µιας ολόκληρης κοινωνίας που αισθανόταν ότι γκρεµίζεται σ’ ένα χάος φτιαγµένο από αβεβαιότητα και ανασφάλεια.
Στο Σύνταγµα κυκλοφορούσαν ελληνικές σηµαίες, βυζαντινές σηµαίες, παπάδες, αυτοσχέδιοι ρήτορες της άµεσης δηµοκρατίας, πανό που έγραφαν «Κάτω η χούντα» κι άλλα µε το αλήστου µνήµης «Ψωµί - παιδεία - ελευθερία» – υποθέτω, εκπρόσωποι της δικής µου γενιάς που άδραξαν την ευκαιρία για να ξανανιώσουν. ∆εν ήταν οι µόνοι που θα ήθελαν να γυρίσει ο χρόνος πίσω. Υπήρχαν κι άλλοι που πολύ θα ήθελαν να κοιµηθούν το 2011 και να ξυπνήσουν στο 2004, να ξαναβρούν την ευµάρεια που θεωρούν ότι τους στέρησε το Μνηµόνιο.
Οι ίδιοι βάφτισαν τους εαυτούς τους «Αγανακτισµένους», παραγνωρίζοντας ότι κατ’ αυτόν τον τρόπο περιορίζουν µια µεγάλη γκάµα συναισθηµάτων που ο κάθε Ελληνας δικαιούται να έχει σήµερα. Όπως η απογοήτευση, η απελπισία, η ανασφάλεια, ο φόβος, η ντροπή και εννοείται ο θυµός και η αγανάκτηση.
Επέλεξαν το πιο ηχηρό από τα συναισθήµατα, όπως επέλεξαν για σύµβολό τους τη µούντζα προς το Κοινοβούλιο.
Μούντζα προς τους βουλευτές που οι ίδιοι είχαν εκλέξει ή µήπως µούντζα προς τον ίδιο τον θεσµό της κοινοβουλευτικής δηµοκρατίας, όλα έπαιζαν και ο καθένας µπορούσε και µπορεί να την ερµηνεύσει όπως θέλει.
Οµως η αγανάκτηση είναι συναίσθηµα αντιδραστικό. Αγανακτείς εναντίον κάποιου γιατί σου έκανε κάτι. Φωνάζεις είτε για να ξεκάνει αυτός ο κάποιος αυτό που σου έκανε, είτε για να ξεκουµπιστεί αυτός ο κάποιος από µπροστά σου. Και ως συναίσθηµα η αγανάκτηση δεν συνιστά πολιτική στάση. ∆εν δείχνει δρόµους που θα σε βγάλουν από το αδιέξοδο, δεν ανοίγει καµιά προοπτική.
Είκοσι µέρες µετά ήρθε η µέρα της κρίσης. Το πλήθος των συγκεντρωµένων στην Πλατεία Συντάγµατος διασπάστηκε εις τα εξ ων συνετέθη και οι σκηνές που εκτυλίχθηκαν ήταν σκηνές από τον πόλεµο όλων εναντίον όλων που απειλεί την ελληνική κοινωνία αν δεν θεραπεύσει την πολιτική της ανεπάρκεια.
Τα στερεότυπα της βίας που απελευθερώνονται σε κάθε ευκαιρία δεν είναι παρά οι ωδίνες µιας βαρβαρότητας, η οποία θα είναι πολύ πιο επώδυνη από όποιο επώδυνο οικονοµικό µέτρο, όσο σκληρό και άδικο κι αν είναι αυτό.
Η ελληνική κοινωνία απειλείται αν δεν θεραπεύσει την πολιτική της ανεπάρκεια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σεβαστείτε το ελεύθερο βήμα σχολιασμού και διαλόγου. Ανωνυμία δεν σημαίνει και ασυδοσία.
Τα σχόλια, οι απόψεις των σχολιαστών δεν απηχούν κατ' ανάγκη τις απόψεις του ιστολογίου μας και δεν φέρουμε καμία ευθύνη γι’ αυτά.
Σημείωση : Κάθε υβριστικό , προσβλητικό ή άσχετο με το θέμα της ανάρτησης σχόλιο θα διαγράφεται...
Σχόλια με ονομαστικές αναφορές που περιέχουν ατεκμηρίωτες καταγγελίες θα διαγράφονται.
Απαντήσεις από τον διαχειριστή μόνο στα επώνυμα σχόλια.