Τα απομεινάρια μιας εξέγερσης

Κατέβαινα την Βασιλέως Γεωργίου. Τρείς βουλευτές  του ΠΑΣΟΚ κατηφόριζαν στο αριστερό πεζοδρόμιο. Έσβησα τη μηχανή και παρακολούθησα τη σκηνή. Ατάραχοι περπάτησαν στην κάτω μεριά της πλατείας, στο ύψος της Σταδίου και στάθηκαν στο φανάρι να περάσουν απέναντι. Σαν να μην έβλεπαν τι συνέβαινε γύρω τους.
Η  πλατεία Συντάγματος σε τίποτα δεν θύμιζε αυτό που χρόνια ξέραμε και κάποιοι αγαπήσαμε. Η πλευρά προς την Μεγάλη Βρετανία ήταν κατειλημμένη από ένα απροσδιόριστο συμπίλημα  σκηνών, κασονιών, τραπεζιών, καρεκλών, τεντών, πανό, αφισών. Νωχελικοί ταβλαδόροι, ημίγυμνοι ξαπλωμένοι, αραιοί αραχτοί συζητητές με μπυρόνια στα χέρια οι λίγοι κάτοικοι της κατασκήνωσης. Κάποιες σκηνές εμφανώς κλειστές, με κατοίκους να λείπουν σε διακοπές.  Κάποια αντικείμενα στιβαγμένα σαν φτωχική μετακόμιση, περιμένουν προφανώς τους ιδιοκτήτες να επιστρέψουν από την επαναστατική άδεια.  Ο περιβάλλων χώρος βρώμικος, η μυρωδιά βαριά. Η εικόνα κινείται ανάμεσα σε παρακμιακό κάμπινγκ και καταυλισμό αστέγων.
Στο πάνω πεζοδρόμιο, στην Αμαλίας η εικόνα ήταν
πιο τακτοποιημένη και πιο ανεξήγητη. Σαν τραπεζάκια φοιτητικής ακροδεξιάς παράταξης, Υποτίθεται ότι μαζεύουν υπογραφές για κάτι αντικοινοβουλευτικό (δεν είδα κανέναν να υπογράφει) και χτυπούν μεροκάματα καθισμένοι σε καρέκλες ολημερίς, κάτω από συνθήματα της συμφοράς.
Το μόνο γνώριμο και όχι απροσδόκητο οι πολλές δεκάδες Αφρικανών πωλητών τσαντών και άλλων αγαθών. Ήσαν εγκατεστημένοι με τάξη στο κέντρο της πλατείας, προφανώς άρτι μετακομίσαντες από τα Προπύλαια σε πιο εμπορικό στέκι. Αρκετοί περιπατητές ανάμεσα στις διαφορετικές φυλές  του Συντάγματος  κοιτούσαν γύρω τους σαστισμένοι- μεταξύ τους και πολλοί τουρίστες αλλά ειλικρινά δεν με ενδιαφέρει, δεν πιστεύω ότι ο τουρισμός είναι τόσο εύθραυστο είδος. Για εμάς με ενδιαφέρει και τον πολιτισμό που αποτυπώνει το μέρος.
Σκέπτομαι ότι οι παντελώς αδιαφορήσαντες για το θέαμα βουλευτές το πιθανότερο  αρκούνται στην αγαθή τους τύχη που τους επέτρεψε  να ξαναζήσουν την εμπειρία να διασχίσουν το Σύνταγμα χωρίς να τους πετροβολήσουν.  Κάτι ασφαλώς αδιανόητο ένα μήνα πριν. Τα απομεινάρια των αγανακτισμένων, ακόμα και να τους είδαν, μάλλον αδιαφόρησαν, καθότι τώρα ζουν την ανερέθιστη επαναστατική τους περίοδο και κρατούσαν και την παραμαμά στο πλακωτό.
Οι βουλευτές, λαλίστατοι όταν πρόκειται να χαϊδέψουν αυτιά ψηφοφόρων, φοβούνται να πουν μια κουβέντα για  το θέαμα που αντικρύζουν  μπροστά στο Κοινοβούλιο;  Είναι αρκετό για τους «μνημονιακούς» ότι έχει εξατμισθεί η δυναμική των οργισμένων του Συντάγματος και ξαναπερπατούν ανενόχλητοι στο μέρος;  Οι άλλοι, οι βουλευτές  που είχαν σπεύσει να κολακέψουν τούς αγανακτισμένους, δεν νιώθουν την ανάγκη να προστατέψουν την υστεροφημία ενός σημαντικού, άσχετα αν συμφωνεί κανείς, πολιτικού γεγονότος που εκτυλίχθηκε στον χώρο το προηγούμενο διάστημα; Διάολε, πρόκειται για την πιο κεντρική πλατεία της χώρας, είναι δυνατόν να γίνεται σύμβολο ασχήμιας και ανομίας;
Ανδ. Πετρουλάκης
www.protagon.gr