Την περασμένη εβδομάδα υπήρξε δημόσια αντιδικία ανάμεσα στην κυβέρνηση και την ΑΔΕΔΥ. Ουδείς κατάλαβε ποιο ακριβώς ήταν το αίτημα και ποιος διεκδικούσε τι και από ποιον. Στην ουσία εξελίχθηκε σε μια περίεργη σπέκουλα γύρω από το ενδεχόμενο να μη συλλέγουν τους φόρους όσοι εργάζονται στις εφορίες.
Δηλαδή αν οι συνδικαλιστές κρίνουν ότι θίγονται οι δημόσιοι υπάλληλοι από το νέο μισθολόγιο να ακυρώσουν τη φορολογική διαδικασία! Τι σχέση έχουν οι φόροι με τα συνδικαλιστικά του Δημοσίου; Προφανώς όση και ο φάντης με το ρετσινόλαδο.
Δεν είναι η πρώτη φορά. Συχνά τα συνδικάτα κηρύσσουν μια απεργία αλλά, αντί να επιμείνουν στο περιεχόμενό της, απλώς επιχειρούν να βλάψουν το κράτος ή το δημόσιο συμφέρον γενικότερα. Π.χ., κλείνουν τα λιμάνια, ανεβάζουν τις μπάρες στα διόδια, σταματούν την κυκλοφορία, δεν επιτρέπουν την είσοδο σε μουσεία και τώρα απειλούν να μην εισπράττουν φόρους. Αυτό δεν είναι συνδικαλισμός. Είναι δολιοφθορά.
Αλλά τα συνδικάτα δεν είναι ομάδες σαμποτέρ. Υπάρχουν για να διεκδικούν λύσεις και να υπερασπίζονται τα συμφέροντα του κλάδου τους. Με απεργίες, αν χρειαστεί. Αλλά να είναι απεργίες. Απεργία σημαίνει ότι οι εργαζόμενοι δεν προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στον εργοδότη διεκδικώντας συγκεκριμένα πράγματα. Δεν είναι απεργία να εμποδίζεις ένα καράβι να αποπλεύσει ή να μην αφήνεις ένα κρουαζιερόπλοιο να δέσει στο λιμάνι. Αλλο εργατική κινητοποίηση και άλλο τσαμπουκάς.
Οποιος έχει τα κότσια να απεργήσει να απεργεί κανονικά. Δηλαδή, να σταματάει την εργασία του και να διαπραγματεύεται με τον εργοδότη. Να προσπαθεί, συνεπώς, να λύσει το πρόβλημα. Οχι να κινητοποιείται για να μην το λύσει. Οπως συμβαίνει με απεργίες τις οποίες κατ' ουσίαν δεν κηρύσσει ένα σωματείο αλλά συγκεκριμένος πολιτικός φορέας, ο οποίος και τις... περιφρουρεί!
Φυσικά, μια απεργία πρέπει να αναζητήσει συμμάχους και αλληλεγγύη από την κοινωνία. Ωστόσο κάποιος που αρχίζει έναν απεργιακό αγώνα και τον μετατρέπει σε ποινή εναντίον των άλλων, σε ποια αλληλεγγύη μπορεί να υπολογίζει;
Επίσης, μια απεργία δεν μπορεί να είναι ανώδυνη και να μην προκαλεί αναστάτωση με τις εκδηλώσεις της. Αλλά να είναι απεργία. Με αιτήματα και συμμετοχή. Οταν κηρύσσεται μια απεργία σε έναν κλάδο και οι εργαζόμενοι σε πολύ μεγάλο ποσοστό - ή ακόμη και στην πλειοψηφία τους - δεν απεργούν, τότε δεν είναι απεργία. Είναι παρωδία.
Τέτοιου είδους συμπεριφορές παρατηρούνται συχνά πυκνά τελευταία. Και επιβεβαιώνουν αυτό που είχε πει κάποτε ο αμερικανός συγγραφέας Χένρι Μένκεν: «Σπάνια τα συνδικάτα χρησιμοποιούν τη δύναμή τους για να εξασφαλίσουν καλύτερες δουλειές, σχεδόν πάντα τη χρησιμοποιούν για να προστατεύουν κακές δουλειές».
Γ.Λακόπουλος-ΤΑ ΝΕΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σεβαστείτε το ελεύθερο βήμα σχολιασμού και διαλόγου. Ανωνυμία δεν σημαίνει και ασυδοσία.
Τα σχόλια, οι απόψεις των σχολιαστών δεν απηχούν κατ' ανάγκη τις απόψεις του ιστολογίου μας και δεν φέρουμε καμία ευθύνη γι’ αυτά.
Σημείωση : Κάθε υβριστικό , προσβλητικό ή άσχετο με το θέμα της ανάρτησης σχόλιο θα διαγράφεται...
Σχόλια με ονομαστικές αναφορές που περιέχουν ατεκμηρίωτες καταγγελίες θα διαγράφονται.
Απαντήσεις από τον διαχειριστή μόνο στα επώνυμα σχόλια.