Από πραγματικότητα καταλαβαίνει;

Σε πολύ γενικές γραμμές, μπορούμε να πούμε ότι, στις ώριμες δυτικές δημοκρατίες, οι αριστερόστροφες κυβερνήσεις ξοδεύουν λεφτά και χτίζουν κράτος, ενώ οι δεξιόστροφες κυβερνήσεις εξοικονομούν λεφτά και γκρεμίζουν κράτος. Εδώ σ’ εμάς, σε τούτο το ιδιότυπο μείγμα Βαλκανίων, Μέσης Ανατολής και λίγης Ευρώπης, η αρχή αυτή δεν ισχύει. Η πολιτική κυριαρχία του ΠΑΣΟΚ κατά τα χρόνια της μεταπολίτευσης ήταν απόλυτη, σε σημείο ώστε οι αντίπαλοί του από την άλλη πλευρά του πολιτικού φάσματος να το μιμηθούν, ώσπου η βασική διάκριση Κεντροδεξιάς και Κεντροαριστεράς, στην πράξη, να εξαλειφθεί εντελώς. Εξ ου και τα σημερινά προβλήματα του ΠΑΣΟΚ, που με τόση γλαφυρότητα αναδείχθηκαν στη δύσκολη ψηφοφορία της περασμένης Πέμπτης στη Βουλή.
Εν ολίγοις, το πολιτικό (και υπαρξιακό) πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ σήμερα έχει ως εξής: Είναι ένα αριστερό κόμμα, που προσπαθεί να επιβάλει μια δεξιά πολιτική (συρρίκνωση του Δημοσίου, μαζικές αποκρατικοποιήσεις, απελευθέρωση της αγοράς). Μια δεξιά πολιτική, που είναι η μόνη υπάρχουσα, αν θέλουμε οι Ελληνες να παραμείνουμε στη χορεία των δυτικών χωρών και να μην εξελιχθεί η χώρα μας σε παρωδία της Βενεζουέλας του Τσάβες με φουστανέλα και φέτα. Ομως το ΠΑΣΟΚ ούτε
θέλει ούτε μπορεί να προωθήσει αυτήν τη δεξιά πολιτική. Γι’ αυτό, προσπαθεί να την ντύσει με ξεφτίδια αριστερής ρητορείας και το αποτέλεσμα είναι -εφόσον πιστέψουμε τις δημοσκοπήσεις- η αποτυχία του να ενισχύει τα κόμματα της Αριστεράς, όπου κατευθύνονται οι περισσότεροι από τους απογοητευμένους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ.
Το ΠΑΣΟΚ βρέθηκε, λοιπόν, σε ένα αδιέξοδο δικής του κατασκευής, από το οποίο δύσκολα θα μπορέσει να ξεφύγει, ελλείψει μάλιστα σοβαρής ηγεσίας. Το ερώτημα που με απασχολεί εδώ, όμως, είναι προς τα πού πορεύεται το κόμμα που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, υπό την ιδιόρρυθμη ηγεσία του Αντώνη Σαμαρά. Με λίγες κουβέντες, αυτό που κάνει είναι να κρύβεται από την πραγματικότητα της καταστάσεώς μας, ενώ συγχρόνως αγωνίζεται να περάσει στον κόσμο τη στάση του ως παλικαροσύνη. «Ο Αντώνης Σαμαράς δεν καταλαβαίνει από πιέσεις» διαμηνύουν υπερηφάνως προς τους ανησυχούντες οι περί τον Σαμαρά. Σύμφωνοι και εύγε του! Από πραγματικότητα όμως καταλαβαίνει ο αρχηγός της Ν.Δ.; Ας μου επιτραπεί να αμφιβάλλω, διότι αφότου η φωτισμένη ηγεσία του Γεωργίου Β΄ μας οδήγησε πέρα από το χείλος του γκρεμού, η τακτική του Α. Σαμαρά είναι να προσπαθεί να καλύψει το κενό που αφήνει το ΠΑΣΟΚ, καθώς η πραγματικότητα το σέρνει προς τα δεξιά. Περιφερόμενη πληγωμένη περηφάνια, άρνηση της πραγματικότητας και, όποτε υποχρεώνονται να πουν κάτι συγκεκριμένο, παλαβομάρες και αυτοσχεδιασμοί της πλάκας (βλέπε, π.χ., τα περί εφεδρείας): αυτά ακούμε από τη Ν.Δ.
Διερωτάται κανείς τι μπορεί να ελπίζει η Ν.Δ. του Σαμαρά από μια τέτοια στάση. Προφανώς, να κερδίσει τις εκλογές και να γίνει κυβέρνηση. Εντάξει, αλλά τι στο καλό να την κάνει μια νίκη με τέτοιους όρους; Δηλαδή, μεταμορφώνεται σε ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να πείσει τον κόσμο να την ψηφίσει, ώστε όταν βρεθεί στη θέση που είναι σήμερα το ΠΑΣΟΚ να έχει τις ίδιες ανυπέρβλητες δυσκολίες στον χειρισμό των προβλημάτων; Οχι, δεν τολμώ να πιστέψω ότι είναι ποτέ δυνατόν ένα τόσο ηλίθιο σχέδιο να προέρχεται από τους εγκεφάλους της Ν.Δ.! Κάτι άλλο θα είναι, που υπερβαίνει την μετριότητά μου...
Ενδεχομένως, η απάντηση του ερωτήματος να βρίσκεται σε μία θεωρία που άκουσα προσφάτως. Σύμφωνα με αυτήν, όταν ο Σαμαράς γίνει πρωθυπουργός, το ΠΑΣΟΚ θα έχει διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη. Οπότε εκείνος, χωρίς τον φόβο των διαρροών προς την Κεντροαριστερά, θα έχει τη δυνατότητα να επιβάλει τις επώδυνες τομές που είναι απαραίτητες και να σώσει τη χώρα. Πρόκειται, ασφαλώς, για τακτικισμό του πλέον αμοραλιστικού τύπου - του τύπου που θεωρεί τους ψηφοφόρους απλούς υπηκόους. Και είναι ανάξιος λόγου για ένα σοβαρό πολιτικό αρχηγό, διότι αγνοεί τις μεταβολές που συντελούνται στο ευρύτερο περιβάλλον και προϋποθέτει ότι το πολιτικό σύστημά μας θα υπάρχει, όπως το γνωρίζουμε, και την επόμενη ημέρα της καταστροφής. Μου θυμίζει την καταφερτζίδικη κουτοπονηριά, που πρόσφερε κάποτε ως συμβουλή ένας «Ελληνάρας» σε έναν φιλοπρόοδο σπουδαστή που είχε γίνει δεκτός στο φημισμένο πανεπιστήμιο Princeton: «Ακου να δεις. Ξέρεις γαλλικά; Ξέρεις. Εσύ όμως θα πεις ότι δεν ξέρεις και θα πάρεις το μάθημα των γαλλικών για αρχαρίους. Το ίδιο θα κάνεις και με ό,τι άλλο ξέρεις κι έτσι θα μαζέψεις βαθμούς, που είναι και το σημαντικότερο για τους Αμερικάνους». Ελπίζω να μην είναι τέτοιου επιπέδου ο αρχηγός της Κεντροδεξιάς...
Στ.Κασιμάτης-Καθημερινή